Wat is een UITdaging zonder UITzondering? Toen ik begon aan deze helse onderneming stond ik mezelf twee uitzonderingen toe:
- als ik de marathon weer ga lopen mag ik daar nieuwe schoenen en nieuwe hardloopkleding voor kopen
- als mijn moeder trouwt koop ik WEL een nieuwe jurk (behoeft geen verdere uitleg toch?)
Mijn ouders zijn zo'n 8 jaar geleden gescheiden en inmiddels allebei weer samen met een leuke nieuwe lief aan hun zijde. Toen mijn moeder een tijdje alleen woonde (nou ja, met mijn broertje dan), bleef ze bij hoog en laag beweren dat ze in Rotterdam ging wonen zodra mijn broertje op kamers ging. Want Rotterdam was toch wel veel levendiger en meer the place to be! (duidelijk)
Maar toen sloeg het noodlot toe. Want daar was HIJ. En HIJ woonde niet in Rotterdam. En zelfs niet in Oud-Beijerland. Nee o nee. HIJ woonde in Zuid-Beijerland. En HIJ was (sterker nog: is) niet van plan daar weg te gaan. Voor een ieder die nog nooit gehoord heeft van de Beijerlanden (logisch): Oud-Beijerland is nog redelijk bevolkt. Echter als je in Zuid-Beijerland komt moet je je stevig vasthouden aan de reling anders val je van de wereld af. Anyway, mijn moeder heeft een hart vol liefde en samen met dat hart vertrok zij naar Zuid-Beijerland. Steeds een stukje verder van de bewoonde wereld.
Twee jaar geleden tijdens de kerstdagen kwam HIJ 's ochtends naar beneden en vroeg mijn moeder ten huwelijk. Waarop zij dolgelukkig ja zei natuurlijk. (vreemde wending als ze dolgelukkig nee had gezegd)
Tot op heden hebben wij het feest nog niet mogen vieren. Vol spanning wachten we af wanneer de grote dag nou EINDELIJK is! Een zomerse bruiloft met een groot feest, daar hebben we zin in!
Maar ja, niet in een al eerder gedragen jurk. Ammenooitniet! Dus die uitzondering staat. Vind ik. Laatst spraken mijn moeder en ik over een mogelijke datum voor het feest. En vertelde ik van mijn uitzondering op deze uitdaging. Waar ik een vreugdevolle reactie had verwacht (want mogelijkheid tot shoppen met mij en mijn zusje & want bij een bruiloft HOORT een nieuwe jurk zeker als je de dochter van de bruid bent) kreeg ik dit:
"O maar ik heb nog lang niet al jouw jurken gezien hoor, van mij mag je gewoon een ouwetje aantrekken."
Leuk. Heel leuk. Ik trek gewoon een vuilniszak over mijn hoofd. Maar dan wil ik wel bruidsmeisje zijn. En door het gangpad lopen. Met een bordje om mijn nek met een pijl erop die naar mijn moeder wijst met de tekst 'allemaal haar schuld'. Dat zal haar leren...
woensdag 25 december 2013
woensdag 18 december 2013
Loos van inspiratie
Slecht geslapen. Nog niet nagedacht over mijn outfit van vandaag. Wil persé hakken aan want ik heb een gesprek in mijn functie als vervangend locatieleider. En dan draag ik hakken. En een jurk of rok. Blijft niet onopgemerkt door onze ouders overigens. Als ik in zo'n outfit door de school loop hoor ik 'O zeker directiedag juf Renée?'. Herkenbaarheid, mui importante!
Dus ik wil mijn bruine laarzen aan. Maar waarmee? Bloemencolbertje? Fotomuur checken: nee al aangehad. Zwarte broek? In de was. Zwart wit dan? Nee dat jurkje wil ik aan als ik een week lang alleen maar zwart wit ga dragen omdat ik over mijn oma wil schrijven en zij helemaal hoteldebotel is van zwart wit. Wordt een weekje waarin ik al mijn outfits aan haar opdraag. Maar dat is dus niet vandaag. Nee. Dat jurkje dan? Nee zo belangrijk is deze dag nou ook weer niet. Ik ga serieus moedeloos zitten op mijn witte loper, midden in mijn kledingkamer omdat ik ECHT even niet meer weet wat ik nu voor combinatie aan kan doen! En het komt neer op iets übersimpels. Zwarte legging, zwart rokje, zwart shirtje en mooi favoriet zwart wit vestje. Maar met bruine laarzen! Want dan kan ik het in de OMA week nog een keertje aan met zwarte hakken.
Lief dat op school de eerste collega die ik zie zegt dat ik er zo sjiek uit zie. Heb ik wat belangrijks vandaag? Maar toch blijft de hele dag de opmerking door mijn hoofd galmen die ik weken eerder heb gehoord toen ik iemand vertelde van mijn uitdaging. Niet dat ik zo moedeloos word dat ik op geef (NOOIT), maar de inspiratie voor wat leuks en bijzonders en origineels was vandaag even VER te zoeken! Ach, bijna vakantie, lekker uitrusten, shoppen zonder te kopen maar wel ideeën opdoen. En toch...die opmerking....
Gesproken door een man: "Een vrouw die een jaar geen kleding koopt? Waarom? Je vraagt een man toch ook niet om een jaar geen vlees te eten?!"
Dus. Ik eet nog een gehaktballetje vanavond. Lekker inspiratieloos. Kan er ook nog wel bij vandaag.
Dus ik wil mijn bruine laarzen aan. Maar waarmee? Bloemencolbertje? Fotomuur checken: nee al aangehad. Zwarte broek? In de was. Zwart wit dan? Nee dat jurkje wil ik aan als ik een week lang alleen maar zwart wit ga dragen omdat ik over mijn oma wil schrijven en zij helemaal hoteldebotel is van zwart wit. Wordt een weekje waarin ik al mijn outfits aan haar opdraag. Maar dat is dus niet vandaag. Nee. Dat jurkje dan? Nee zo belangrijk is deze dag nou ook weer niet. Ik ga serieus moedeloos zitten op mijn witte loper, midden in mijn kledingkamer omdat ik ECHT even niet meer weet wat ik nu voor combinatie aan kan doen! En het komt neer op iets übersimpels. Zwarte legging, zwart rokje, zwart shirtje en mooi favoriet zwart wit vestje. Maar met bruine laarzen! Want dan kan ik het in de OMA week nog een keertje aan met zwarte hakken.
Lief dat op school de eerste collega die ik zie zegt dat ik er zo sjiek uit zie. Heb ik wat belangrijks vandaag? Maar toch blijft de hele dag de opmerking door mijn hoofd galmen die ik weken eerder heb gehoord toen ik iemand vertelde van mijn uitdaging. Niet dat ik zo moedeloos word dat ik op geef (NOOIT), maar de inspiratie voor wat leuks en bijzonders en origineels was vandaag even VER te zoeken! Ach, bijna vakantie, lekker uitrusten, shoppen zonder te kopen maar wel ideeën opdoen. En toch...die opmerking....
Gesproken door een man: "Een vrouw die een jaar geen kleding koopt? Waarom? Je vraagt een man toch ook niet om een jaar geen vlees te eten?!"
Dus. Ik eet nog een gehaktballetje vanavond. Lekker inspiratieloos. Kan er ook nog wel bij vandaag.
woensdag 11 december 2013
De bron van al het kwaad of al het goeds?
Je stapt binnen. De vloer is van beton maar er ligt een heerlijk wit hoogpolige loper in het midden die zich 5 meter lang naar voren uitstrekt. Je loopt deze loper af en eindigt bij een witte vakkenkast waar per vak ruimte is gemaakt voor 1 paar pumps. Juweeltjes stuk voor stuk, er is nog net geen jury aangesteld om te beslissen welke schoenen plaats mogen nemen in deze kast. Links en rechts van de witte loper zijn de rekken vastgemaakt aan de muur en het plafond (merci mon papa). Als u links kijkt starten we met rokken en broeken, waarna we door gaan naar de afdeling zwart/wit en gala. Op rechts starten we met jurken en colbertjes waarna we iets lager de shirts en vestjes vinden. O en wil je zien hoe je nieuwe outfit staat? Een grote spiegel toont je je evenbeeld. En wacht, ik vergeet helemaal het behang! Je staat in een lichtblauwe droom met pioenrozen in meerdere tinten roze en kolibries die dartelen in de lucht.
Illussie? Nee! Pure werkelijkheid!
Op verjaardagen spreken vrouwen onderling wel eens over kleding. En dan zeg ik dat ik een kledingkamer heb. En reageren zij met 'o ik heb ook een inloopkast'. Waarna ze echt nog denken dat het ongeveer hetzelfde is. Totdat ik een foto laat zien. WAHAHAHAHAHA!
Goed, nu lach ik. En als ik wakker word is dat altijd met een glimlach omdat ik rechtstreeks mijn kledingkamer in kijk. Maar hoe zeer mijn kamer ook een bron van vreugde is, zorgt het ook voor behoorlijke financiële misere! Hij is namelijk NOOIT VOL! Al helemaal niet omdat ik sinds een jaar van collectie wissel. Mijn hele grote koffer zit nu vol met zomerkleding. En dat wordt me toch een feestje als ik straks in maart de collectie ga verwisselen! Ik vergeet namelijk gewoon wat ik heb. En ben je in de buurt straks in maart dan kun je zomaar getuige zijn van kreten als 'oooohh ja die had ik ook nog!'.
Ik hou van mijn kledingkamer, laat ik er maar gewoon eerlijk over zijn. Hele modeshows hebben er inmiddels plaats gevonden. En niet eens uitgevoerd door mij! Door m'n tante, m'n zusje en m'n nichtjes.... fijn dat ik op deze manier bijdraag aan de wereldvreugde.
En zoals een ander nichtje van mij opmerkte toen zij DE kledingkamer voor de eerste keer betrad:
"Renée! Tien keer liever dit dan een man!"
I rest my case.
Illussie? Nee! Pure werkelijkheid!
Op verjaardagen spreken vrouwen onderling wel eens over kleding. En dan zeg ik dat ik een kledingkamer heb. En reageren zij met 'o ik heb ook een inloopkast'. Waarna ze echt nog denken dat het ongeveer hetzelfde is. Totdat ik een foto laat zien. WAHAHAHAHAHA!
Goed, nu lach ik. En als ik wakker word is dat altijd met een glimlach omdat ik rechtstreeks mijn kledingkamer in kijk. Maar hoe zeer mijn kamer ook een bron van vreugde is, zorgt het ook voor behoorlijke financiële misere! Hij is namelijk NOOIT VOL! Al helemaal niet omdat ik sinds een jaar van collectie wissel. Mijn hele grote koffer zit nu vol met zomerkleding. En dat wordt me toch een feestje als ik straks in maart de collectie ga verwisselen! Ik vergeet namelijk gewoon wat ik heb. En ben je in de buurt straks in maart dan kun je zomaar getuige zijn van kreten als 'oooohh ja die had ik ook nog!'.
Ik hou van mijn kledingkamer, laat ik er maar gewoon eerlijk over zijn. Hele modeshows hebben er inmiddels plaats gevonden. En niet eens uitgevoerd door mij! Door m'n tante, m'n zusje en m'n nichtjes.... fijn dat ik op deze manier bijdraag aan de wereldvreugde.
En zoals een ander nichtje van mij opmerkte toen zij DE kledingkamer voor de eerste keer betrad:
"Renée! Tien keer liever dit dan een man!"
I rest my case.
dinsdag 3 december 2013
Illusies, koester je met me mee?
Als vrouw/mens/individu genaamd Renée heb ik een aantal illusies die ik vol liefde in stand houd, waar ik (soms tegen beter weten) aan vast houd:
- dat ik ooit de marathon onder de 4 uur ga lopen
- dat ik die tijd loop in New York
- dat ik dan gesponsord reis, loop en gekleed ga door een gulle gever (hoeft niet anoniem, hint!)
- dat iemand er op een dag achter komt dat cocktails SUPER goed voor je zijn!
- dat mannen eeehhh......tja...dát eigenlijk: MANNEN an sich
- dat een belangrijk persoon van de Sissy Boy toevallig mijn blog leest en zo blij wordt van al mijn liefde voor deze winkel dat ik daar 1 uurtje (oké minuutje maakt me ook heel gelukkig) mag shoppen zonder langs de kassa te gaan
- dat ik ooit een leuk bedrag win (hele jackpot is ook zo gretig)
- dat op een dag de zon voor altijd blijft schijnen in Nederland zonder enige negatieve klimaat veranderingen voor elders in de wereld
Maar ook als juf koester ik een aantal illusies, voor mijzelf én voor de kinderen. Bijvoorbeeld dat de oude man die morgen weer op de stoep staat gewoon stiekem wel een beetje bestaat. Ook als je in groep 4 zit, misschien wel juist. En dat de pieten (zonder nu persé een statement te willen maken) gewoon blijven zoals ze zijn. En hier nog één:
Een tijdje terug moest ik het woord uitdaging uitleggen aan mijn groep 4. Dicht bij beleving én waarheid vertelde ik ze van mijn persoonlijke uitdaging. 1 jaar niet shoppen EN elke dag een andere combinatie aan. Sindsdien wordt er door niemand zoveel op mij en mijn kleding gelet als door mijn publiek in de klas! Op hun qui vive komen mijn schatjes van 7 en 8 jaar de klas 's ochtends binnen lopen, je een hand geven, goedemorgen zeggen en vervolgens even je outfit checken van top tot teen.
Maar in het weekend is het weekend. En soms ga ik dan na het ontwaken direct naar de supermarkt. Zoals afgelopen zaterdag. NOOIT MEER! Echt nooit meer. Nooit meer in mijn oudste meest vale joggingbroek + oudste gympen + zonder te douchen + zonder make up + na een avond mét wijn naar de supermarkt. Waar ik vervolgens één van de jongens uit m'n klas tegenkom. Hij hoort zijn naam, ziet mij staan, ik zie hem 2 (hele lange) tellen kijken en denken (zoiets als 'wie is dat verlepte met zakjes onder haar ogen niet stylisch verantwoorde figuur die de stem van mijn juf heeft gepikt?!'). Gelukkig herstelt hij zich snel en antwoord hij: JUF RENÉE! En is vervolgens te verlegen om ook nog maar iets te zeggen maar blijft hardnekkig glimlachen.
Nooit meer. Nooit meer naar de supermarkt zoals toen. Ik weet het, ik moet kinderen voorbereiden op de wereld in haar totale werkelijkheid. Maar sommige illusies ga ik toch iets langer vol houden. Zoals bijvoorbeeld Sinterklaas. En dat je juf er ALTIJD leuk uit ziet voeg ik bij dezen toe aan het lijstje fijne illusies.
PS: foto van de outfits komt later, zuslief zit in het zonovergoten en immer modieuze Gambia. Op zoek naar inspiratie tijdens het aaien van geitjes en krokodillen...
- dat ik ooit de marathon onder de 4 uur ga lopen
- dat ik die tijd loop in New York
- dat ik dan gesponsord reis, loop en gekleed ga door een gulle gever (hoeft niet anoniem, hint!)
- dat iemand er op een dag achter komt dat cocktails SUPER goed voor je zijn!
- dat mannen eeehhh......tja...dát eigenlijk: MANNEN an sich
- dat een belangrijk persoon van de Sissy Boy toevallig mijn blog leest en zo blij wordt van al mijn liefde voor deze winkel dat ik daar 1 uurtje (oké minuutje maakt me ook heel gelukkig) mag shoppen zonder langs de kassa te gaan
- dat ik ooit een leuk bedrag win (hele jackpot is ook zo gretig)
- dat op een dag de zon voor altijd blijft schijnen in Nederland zonder enige negatieve klimaat veranderingen voor elders in de wereld
Maar ook als juf koester ik een aantal illusies, voor mijzelf én voor de kinderen. Bijvoorbeeld dat de oude man die morgen weer op de stoep staat gewoon stiekem wel een beetje bestaat. Ook als je in groep 4 zit, misschien wel juist. En dat de pieten (zonder nu persé een statement te willen maken) gewoon blijven zoals ze zijn. En hier nog één:
Een tijdje terug moest ik het woord uitdaging uitleggen aan mijn groep 4. Dicht bij beleving én waarheid vertelde ik ze van mijn persoonlijke uitdaging. 1 jaar niet shoppen EN elke dag een andere combinatie aan. Sindsdien wordt er door niemand zoveel op mij en mijn kleding gelet als door mijn publiek in de klas! Op hun qui vive komen mijn schatjes van 7 en 8 jaar de klas 's ochtends binnen lopen, je een hand geven, goedemorgen zeggen en vervolgens even je outfit checken van top tot teen.
Maar in het weekend is het weekend. En soms ga ik dan na het ontwaken direct naar de supermarkt. Zoals afgelopen zaterdag. NOOIT MEER! Echt nooit meer. Nooit meer in mijn oudste meest vale joggingbroek + oudste gympen + zonder te douchen + zonder make up + na een avond mét wijn naar de supermarkt. Waar ik vervolgens één van de jongens uit m'n klas tegenkom. Hij hoort zijn naam, ziet mij staan, ik zie hem 2 (hele lange) tellen kijken en denken (zoiets als 'wie is dat verlepte met zakjes onder haar ogen niet stylisch verantwoorde figuur die de stem van mijn juf heeft gepikt?!'). Gelukkig herstelt hij zich snel en antwoord hij: JUF RENÉE! En is vervolgens te verlegen om ook nog maar iets te zeggen maar blijft hardnekkig glimlachen.
Nooit meer. Nooit meer naar de supermarkt zoals toen. Ik weet het, ik moet kinderen voorbereiden op de wereld in haar totale werkelijkheid. Maar sommige illusies ga ik toch iets langer vol houden. Zoals bijvoorbeeld Sinterklaas. En dat je juf er ALTIJD leuk uit ziet voeg ik bij dezen toe aan het lijstje fijne illusies.
PS: foto van de outfits komt later, zuslief zit in het zonovergoten en immer modieuze Gambia. Op zoek naar inspiratie tijdens het aaien van geitjes en krokodillen...
woensdag 27 november 2013
De grijze schoentjes generatie
Lieve Eva,
Drie dubbelwerf hoera!!! Gisteravond was een GRANDE moment: jij won met jouw bedrijf La Nou Nou - wedding & event nanny de prestigieuze (ja ja, vanaf nu wel) Dutch Wedding Award voor beste bruiloft entertainment!
Alles was er om het glamourplaatje compleet te maken: rode loper, prachtige jurken, champagne, de award, mannen in pak en ... hoge hakken! (waar ik na 2 uur toch wel klaar mee was, schoonheid maakt niet dat ze makkelijker lopen, non, helaas)
En dan dat moment! En de winnaar is....... La NouNou! Gillen, roepen, opspringen, lachen, woohoo-en en een traan van geluk! En dan heb ik het nog niet eens over wat er door jou heen ging! I can only imagine....
Ik werk sinds het begin bij La Nou Nou. En schoenen zijn toch wel een terugkerend thema. Weet je nog? Eerste opdracht, met sportschoenen aan in de slaapzak in een tent in Spa? Twee nachten lang! Ja, zeer sjiek ja. Of op het strand werken: 'Aaahh please Eva mag ik sandaaltjes aan?' En ja hoor, op naar de stad want ze moeten wel stijlvol zijn. O nee, weer nieuwe schoenen kopen, wat een nare verplichting! Het leven is zo zwaar... Echt heel zwaar!
En dan onze grijze schoentjes. De eerste lichting nanny's was über enthousiast en voelde zich zeer zwaar betrokken. En vond het ook niet erg om 'verplicht' schoenen aan te schaffen (welke vrouw gaat daar wel van zuchten zou je zeggen? Nou gek genoeg ken ik ze wel hoor!) Dus allemaal grijze schoentjes met zwarte linten als veters halen in de stad. Inmiddels afgedragen en platgetrapt heb ik ze vandaag wel aan, voelt symbolisch toch wel leuk. Is ook echt een item. Durf ik te zeggen. Aangezien ik gisteren de opmerking kreeg van één van de nieuwere nanny's: ooooo dan ben jij van de grijze schoentjes tijd! (gek dat ik me zelfs door zo'n opmerking toch een beetje oud ging voelen?)
To the point: Gefeliciteerd met je welverdiende overwinning! Een wolk van geluk waardoor je nog een flinke tijd zal stralen. Ik heb vol trots de grijze schoentjes gedragen en ze staan nog steeds vol trots in de schoenenkast. Maar evenementen waar ik die prachtige juweeltjes (zie foto) kan dragen, daar ga ik ook graag met je meer naar toe... Op naar de komende vijf mooie jaren!
Liefs Renée
PS outfit op de foto klopt voor de eerste keer niet met wat ik aanhad. Wel dezelfde jurk, maar ander jasje en schoenen.
Drie dubbelwerf hoera!!! Gisteravond was een GRANDE moment: jij won met jouw bedrijf La Nou Nou - wedding & event nanny de prestigieuze (ja ja, vanaf nu wel) Dutch Wedding Award voor beste bruiloft entertainment!
Alles was er om het glamourplaatje compleet te maken: rode loper, prachtige jurken, champagne, de award, mannen in pak en ... hoge hakken! (waar ik na 2 uur toch wel klaar mee was, schoonheid maakt niet dat ze makkelijker lopen, non, helaas)
En dan dat moment! En de winnaar is....... La NouNou! Gillen, roepen, opspringen, lachen, woohoo-en en een traan van geluk! En dan heb ik het nog niet eens over wat er door jou heen ging! I can only imagine....
Ik werk sinds het begin bij La Nou Nou. En schoenen zijn toch wel een terugkerend thema. Weet je nog? Eerste opdracht, met sportschoenen aan in de slaapzak in een tent in Spa? Twee nachten lang! Ja, zeer sjiek ja. Of op het strand werken: 'Aaahh please Eva mag ik sandaaltjes aan?' En ja hoor, op naar de stad want ze moeten wel stijlvol zijn. O nee, weer nieuwe schoenen kopen, wat een nare verplichting! Het leven is zo zwaar... Echt heel zwaar!
En dan onze grijze schoentjes. De eerste lichting nanny's was über enthousiast en voelde zich zeer zwaar betrokken. En vond het ook niet erg om 'verplicht' schoenen aan te schaffen (welke vrouw gaat daar wel van zuchten zou je zeggen? Nou gek genoeg ken ik ze wel hoor!) Dus allemaal grijze schoentjes met zwarte linten als veters halen in de stad. Inmiddels afgedragen en platgetrapt heb ik ze vandaag wel aan, voelt symbolisch toch wel leuk. Is ook echt een item. Durf ik te zeggen. Aangezien ik gisteren de opmerking kreeg van één van de nieuwere nanny's: ooooo dan ben jij van de grijze schoentjes tijd! (gek dat ik me zelfs door zo'n opmerking toch een beetje oud ging voelen?)
To the point: Gefeliciteerd met je welverdiende overwinning! Een wolk van geluk waardoor je nog een flinke tijd zal stralen. Ik heb vol trots de grijze schoentjes gedragen en ze staan nog steeds vol trots in de schoenenkast. Maar evenementen waar ik die prachtige juweeltjes (zie foto) kan dragen, daar ga ik ook graag met je meer naar toe... Op naar de komende vijf mooie jaren!
Liefs Renée
PS outfit op de foto klopt voor de eerste keer niet met wat ik aanhad. Wel dezelfde jurk, maar ander jasje en schoenen.
dinsdag 19 november 2013
Compensatiegedrag
Zomaar een gesprekje op straat op woensdag aan het eind van de middag. Setting: midden in de stad. Ik kom net uit een nieuwe winkel die zojuist geopend is.
Ik zet mijn tasje met aankopen (geen kleding!) in haar fietsmand. Zij komt aanlopen en zegt: 'O wat leuk een cadeau in mijn fietsmand!'
Ik vraag haar vriendelijk om er niet mee weg te fietsen aangezien ik ZEER CONTENT ben met mijn pas verworven aankopen. Zij glimlacht en wil vertrekken, totdat ik zo maar out of the blue zeg 'dat die winkel echt de moeite waard is hoor!'. Zij lacht vriendelijk en ik (zie dat als een uitnodiging en ja hoor ga vrolijk verder) 'Ja ze hebben zulke leuke spulletjes, van alles en nog wat en zo heerlijk goedkoop kijk maar wat ik allemaal gekocht heb!'. En enthousiast toon ik mijn aankopen (ik denk met glimmende oogjes van plezier). Waarna zij er eigenlijk niet meer onderuit kan, vraagt 'waar die winkel dan zit?' (om het hoekje, altijd dicht bij je doel parkeren is mijn motto, ook met de fiets).
Gewoon een leuk gesprekje tussen twee bekenden die elkaar tegenkomen in de stad? NEE DUS IK KEN HAAR NIET HEB HAAR NOG NOOIT GEZIEN! Maar voel me om de een of andere reden geroepen om haar ook te verleiden veel geld uit te geven of in ieder geval een kijkje te nemen in die o zo geweldige nieuwe winkel. Ze zegt dus ook terwijl ze weg loopt: 'Krijg je hier geld voor? Je zou er een blog over moeten schrijven...' ECHT WAAR DIT ZEI ZE ECHT GEEN GRAPJE!
Erger is misschien dat dit niet de eerste keer is. Ik was in de stad met mijn tante. Natuurlijk kijk ik naar en reageer ik op wat ze past. Maar wat ik ook doe is de vrouw die uit het pashokje komt, solo winkelt, twijfelachtig kijkt en die ik dus NIET ken, vragen waar ze over twijfelt want dat jasje staat zo leuk! Waarna we langer dan twee tellen praten over hoe ze het jasje wil dragen, waarom de M beter is (kan goed dicht met een trui eronder), waarom de S mooier staat (sluit beter aan bij de schouders). En dan vraagt ze, of eerder checkt ze: 'Jij werkt hier niet toch?' Eeehhh nee maar ik bemoei me graag met alles en iedereen en ken de collectie uit mijn hoofd (drie keer raden in welke winkel ik was). Even bloos ik en denk ik oei wat doe ik nu?! Totdat ze na een twijfelperiode (over het jasje niet over mij), die een zekere vriendin van mij waardig is (de lengte dus van die twijfelperiode), naar me toekomt na het afrekenen en mij met een glimlach bedankt voor alle hulp en adviezen! Ik: 'Veel plezier met het dragen!'.
Of deze: In de boekenwinkel staat een stel naast me zich hardop af te vragen wat ze moeten kopen. Ik hoor haar zeggen dat ze het gewoon gaat vragen. Ik zie mijn kans schoon en zeg (want natuurlijk heb ik alles gewoon gehoord, alsof ik er voelsprieten voor heb!) 'Een jongen van 5 zeg je? O dan is dit een geweldig boek!' En ik trek zo een echt geweldig prentenboek uit de kast. En deze ook, o en die is ook prachtig echt waar! Even later bedanken ze mij en lopen ze met drie boeken naar de kassa....
Ik doe dit dus vaker. Ik zie een patroon ontstaan. Is het niet met kleding, dan is het wel met boeken of nieuwe winkels die onzinnige (maar echt o zo leuke) prullaria verkopen. Het is mijn wederdienst aan de economie. Zelf niets uitgeven maar wel alle mensen (bekend en onbekend) om mij heen koopverslaafd maken. Misschien moet ik me echt laten inhuren door winkels.... PR? Campagnes? Onzin! Zonde van je budget! Renée van Eijk verkoopt je inboedel! Ik doe gewoon alsof ik winkel (NEPwinkelen de hele dag, tegen betaling, wow!) en geef iedereen adviezen en iedereen is superblij omdat ze goed advies van een buitenstaander hebben gekregen. Ik wat bijverdiensten, omzet voor de winkel en prachtige aankopen voor de mensheid: ik zeg WIN-WIN situatie!
dinsdag 12 november 2013
Het experiment
Even terug in de tijd, niet ver, hou je vast, terug naar die zaterdag waarop ik met Evelien door de stad slenterde. Oke oke, kwijlend met een bonzend hart door de stad stuiterde. De zondag na de dag van de zelfbeheersing was ik met Suzanne in de stad vanwege een high tea voor haar verjaardag (ik zal maar even niet te hard roepen dat ze jarig was in maart en dit mijn kadootje was). Verzadigd van alle taartjes gingen we toch nog even de stad in, zij had ECHT NIEUWE KLEREN NODIG. (ik ken het gevoel). Ach, de dag ervoor had ik me ook kunnen beheersen en eigenlijk kwam het wel goed uit want sinds ik in de H&M vol vertwijfeling met mijn armen vol mooie kleren had gestaan bekroop me een gedachte die ik maar niet los kon laten.
Zijn er echt zoveel mooie kleren? Of is alles mooi omdat het nu 'niet mag'? Had het geholpen als ik alles had gepast? En er wellicht achter was gekomen dat ik minimaal de helft terug had kunnen (sterker nog:willen) geven aan de immer lief lachende meisjes van de paskamers? En (zijpad maar niet minder relevant) : zou het helpen als de meisjes van de paskamers wel echt altijd LACHEN? En OPRECHT vriendelijk zijn? Of was na al dat passen mijn hart sowieso gebroken omdat alles prachtig had gestaan?
Er zat maar één ding op: ik moest terug! En bij toeval was ik een dag later weer in de stad dus ........ op naar de H&M! Stiekem toch wel blij (of toch niet zo stiekem, ik had een glimlach van hier tot aan New York) liep ik met armen vol kleren de pashokjes in, hopend dat alles schots en scheef zou zitten, me bleek zou doen uitslaan, me mega dik zou maken en mij gillend het pashokje zou doen uitrennen zodat ik ZO BLIJ zou zijn dat ik het allemaal niet mag kopen.
Ik kan erg kort zijn over de uitkomst van dit fantastisch goed bedachte experiment. Het werkte niet. Zeer bedroefd verliet ik met lege handen de winkel. Wederom de economie een handje geholpen door Suzanne ook die leuke spijkerblouse aan te smeren.
Maar dit weet ik wel na die beruchte zondag: zwart leren rokje? I can pull it off! Alleen een beetje jammer dat ze waarschijnlijk GIGANTISCH uit de mode zijn op het moment dat ik er weer eentje aan mag schaffen...
PS check profielfoto voor bewijs van leren rokje!
Zijn er echt zoveel mooie kleren? Of is alles mooi omdat het nu 'niet mag'? Had het geholpen als ik alles had gepast? En er wellicht achter was gekomen dat ik minimaal de helft terug had kunnen (sterker nog:willen) geven aan de immer lief lachende meisjes van de paskamers? En (zijpad maar niet minder relevant) : zou het helpen als de meisjes van de paskamers wel echt altijd LACHEN? En OPRECHT vriendelijk zijn? Of was na al dat passen mijn hart sowieso gebroken omdat alles prachtig had gestaan?
Er zat maar één ding op: ik moest terug! En bij toeval was ik een dag later weer in de stad dus ........ op naar de H&M! Stiekem toch wel blij (of toch niet zo stiekem, ik had een glimlach van hier tot aan New York) liep ik met armen vol kleren de pashokjes in, hopend dat alles schots en scheef zou zitten, me bleek zou doen uitslaan, me mega dik zou maken en mij gillend het pashokje zou doen uitrennen zodat ik ZO BLIJ zou zijn dat ik het allemaal niet mag kopen.
Ik kan erg kort zijn over de uitkomst van dit fantastisch goed bedachte experiment. Het werkte niet. Zeer bedroefd verliet ik met lege handen de winkel. Wederom de economie een handje geholpen door Suzanne ook die leuke spijkerblouse aan te smeren.
Maar dit weet ik wel na die beruchte zondag: zwart leren rokje? I can pull it off! Alleen een beetje jammer dat ze waarschijnlijk GIGANTISCH uit de mode zijn op het moment dat ik er weer eentje aan mag schaffen...
PS check profielfoto voor bewijs van leren rokje!
dinsdag 5 november 2013
Bittere noodzaak
Sinds ik bezig met deze bitterzoete uitdaging (wat een mooi woord, ik wacht al tijden tot ik het een keer kan gebruiken!) krijg ik met enige zekere regelmaat de volgende opmerking om mijn hoofd geslingerd: 'Je houdt zeker wel veel geld over nu je geen kleding meer koopt?'. Nu ben ik A pas koud twee maanden bezig en B zo'n big spender aan kleding was ik nou ook weer niet! Feit blijft dat mijn antwoord tot op heden nog steeds het volgende is: 'Nee'. Simpel en kort nee. Want, en dan volgt er een opsomming van allemaal ÜBER legitieme redenen waarom er nog geen bakken met geld op de spaarrekening staan waaronder 'de creditcard rekening van mijn uitgaven in New York'. Redelijk legitieme reden lijkt me.
Maar goed, het kan niet langer zo doorgaan. Smoesjes over creditcards moeten het spel ruimen voor een dik gevulde spaarrekening. Dus heb ik de stap gezet. Na lang wikken en wegen heb ik eindelijk de knoop doorgehakt. Het moest gewoon gebeuren. Eigenlijk moest het al lang gebeuren. Dat ik dit niet eerder heb gedaan heeft al heel wat schade veroorzaakt. De verleiding is altijd zo groot geweest. En werd alleen maar groter hierdoor. Maar nu was de maat vol. En heb ik het dus eindelijk gedaan. Ik dacht aan Rebecca Bloomwood van de GEWELDIGE (en bovendien zeer literaire) serie 'Shopaholic' en ging aan de slag.
Niet dat het makkelijk was, dat zul je mij niet horen zeggen. Integendeel. Daar zal ik altijd eerlijk over zijn. Iedereen die deze strijd heeft moeten doormaken snapt wat ik bedoel. Maar als je het eenmaal gedaan hebt, ja eigenlijk lucht het ergens dan ook wel op. Al die keuzes die nu van mij afgenomen zijn, ik mis ze niet eens. Je leeft gelijk meer met de dag! Zo van: roeien met de riemen die je hebt. Terug naar de basis. Terug naar je echt innerlijke ik. Maar nee, makkelijk was het niet. Om de stap te zetten dus. Met een rustgevend muziekje op de achtergrond, zweetdruppels op mijn voorhoofd en waterlanders in mijn ogen heb ik het gedaan. En kom ik er niet meer op terug. Beloofd! Denk ik.
Gebeurd is gebeurd. Mijn creditcard is ingevroren.
En nu is het alleen nog wachten op dat telefoontje van het lieve vriendinnetje dat zich net zo kan associëren met Rebecca Bloomwood van Shopaholic als ik. En als zij belt en ik opneem zal zij zeggen: 'It's for you, IT'S A NEW START!'.
Maar goed, het kan niet langer zo doorgaan. Smoesjes over creditcards moeten het spel ruimen voor een dik gevulde spaarrekening. Dus heb ik de stap gezet. Na lang wikken en wegen heb ik eindelijk de knoop doorgehakt. Het moest gewoon gebeuren. Eigenlijk moest het al lang gebeuren. Dat ik dit niet eerder heb gedaan heeft al heel wat schade veroorzaakt. De verleiding is altijd zo groot geweest. En werd alleen maar groter hierdoor. Maar nu was de maat vol. En heb ik het dus eindelijk gedaan. Ik dacht aan Rebecca Bloomwood van de GEWELDIGE (en bovendien zeer literaire) serie 'Shopaholic' en ging aan de slag.
Niet dat het makkelijk was, dat zul je mij niet horen zeggen. Integendeel. Daar zal ik altijd eerlijk over zijn. Iedereen die deze strijd heeft moeten doormaken snapt wat ik bedoel. Maar als je het eenmaal gedaan hebt, ja eigenlijk lucht het ergens dan ook wel op. Al die keuzes die nu van mij afgenomen zijn, ik mis ze niet eens. Je leeft gelijk meer met de dag! Zo van: roeien met de riemen die je hebt. Terug naar de basis. Terug naar je echt innerlijke ik. Maar nee, makkelijk was het niet. Om de stap te zetten dus. Met een rustgevend muziekje op de achtergrond, zweetdruppels op mijn voorhoofd en waterlanders in mijn ogen heb ik het gedaan. En kom ik er niet meer op terug. Beloofd! Denk ik.
Gebeurd is gebeurd. Mijn creditcard is ingevroren.
En nu is het alleen nog wachten op dat telefoontje van het lieve vriendinnetje dat zich net zo kan associëren met Rebecca Bloomwood van Shopaholic als ik. En als zij belt en ik opneem zal zij zeggen: 'It's for you, IT'S A NEW START!'.
dinsdag 29 oktober 2013
Autumn in Rotterdam
Vanmorgen bij het wakker worden 'Autumn in New York' van Billie Holiday opgezet. Ik kijk om me heen, realiseer me eens te meer dat ik (HELAAS) niet in New York ben (mijn nouveau favorite city in de wereld), maar autumn is het ook in Rotterdam! Regen, storm, blaadjes op de weg en keiharde wind = minder leuk. Maar: blaadjes op de weg, wandelingen in het bos met één van je liefste vriendinnetjes in het zonnetje op een vakantiedag en al je fijne truien weer uit de kast halen = wel erg veel meer leuk!
Toch merk ik nu ik al een aantal weken onderweg ben dat het combineren van kleding tot leuke outfits (nog steeds lukt hoor) maar wel wat lastiger wordt. Niet dat ik geen combinaties meer kan maken, laten daar duidelijk GEEN misverstanden over ontstaan! Het wordt lastiger omdat ik steeds vaker denk 'Tja, ik kan dit geweldige setje nu aantrekken natuurlijk, maar wat als ik een nog veel betere dag ga beleven waarop deze outfit veel beter bij me past?'. Wat nou als ik geen FANTASTISCH GEWELDIG LUMINEUZE outfits meer over heb voor een FANTASTISCH GEWELDIG LUMINEUZE dag?!
Met dat gevoel stond ik ook vandaag in mijn kledingkamer. Plus het gevoel dat ik mijn werk echt heel leuk vind maar door alle drukte en OERwesterse stress even geen puf heb om na te denken over iets heel leuks. Dus trek ik een rokje, legging en shirtje van het rek en pak ik mijn herfstige laarsjes (gele laarsjes voor de regen) erbij. Ik maak een foto, vraag me oprecht af of dit nou bij elkaar gaat staan of .... vul maar in.
Ik stap op de fiets, de schemerige ochtend in, muziek (toepasselijk lied zie hierboven) in mijn oren en bereid me voor op de dag. Niet echt supervrolijk dus. (normaal wel hoor!) Maar dan! Komt er iemand naast me fietsen en mijn eerste reactie (in mijn hoofd dan) is: 'Wat moet die vent met dat verweerde gezicht, in de vieze oude broek van me?!' Tja, je woont toch in Rotterdam en je bent op je hoede! En dan verschijnt er een ongelooflijk grote grijns op zijn gezicht en zegt hij: 'Goedemorgen meissie wat zie jij er vrolijk gekleurd uit zeg, leuk!'.
Op mijn beurt breekt mijn glimlach door in een grijns van hier tot aan de herfst in New York. Ik weet nog net 'BEDANKT' te roepen en kijk hem na terwijl hij omdraait en terugfietst waarop ik me besef dat hij speciaal om mij zo'n goed gevoel te geven waarschijnlijk een stukje om is gefietst. Je zou er bijna een liedje over schrijven ... iets met 'autumn in Rotterdam'?
Toch merk ik nu ik al een aantal weken onderweg ben dat het combineren van kleding tot leuke outfits (nog steeds lukt hoor) maar wel wat lastiger wordt. Niet dat ik geen combinaties meer kan maken, laten daar duidelijk GEEN misverstanden over ontstaan! Het wordt lastiger omdat ik steeds vaker denk 'Tja, ik kan dit geweldige setje nu aantrekken natuurlijk, maar wat als ik een nog veel betere dag ga beleven waarop deze outfit veel beter bij me past?'. Wat nou als ik geen FANTASTISCH GEWELDIG LUMINEUZE outfits meer over heb voor een FANTASTISCH GEWELDIG LUMINEUZE dag?!
Met dat gevoel stond ik ook vandaag in mijn kledingkamer. Plus het gevoel dat ik mijn werk echt heel leuk vind maar door alle drukte en OERwesterse stress even geen puf heb om na te denken over iets heel leuks. Dus trek ik een rokje, legging en shirtje van het rek en pak ik mijn herfstige laarsjes (gele laarsjes voor de regen) erbij. Ik maak een foto, vraag me oprecht af of dit nou bij elkaar gaat staan of .... vul maar in.
Ik stap op de fiets, de schemerige ochtend in, muziek (toepasselijk lied zie hierboven) in mijn oren en bereid me voor op de dag. Niet echt supervrolijk dus. (normaal wel hoor!) Maar dan! Komt er iemand naast me fietsen en mijn eerste reactie (in mijn hoofd dan) is: 'Wat moet die vent met dat verweerde gezicht, in de vieze oude broek van me?!' Tja, je woont toch in Rotterdam en je bent op je hoede! En dan verschijnt er een ongelooflijk grote grijns op zijn gezicht en zegt hij: 'Goedemorgen meissie wat zie jij er vrolijk gekleurd uit zeg, leuk!'.
Op mijn beurt breekt mijn glimlach door in een grijns van hier tot aan de herfst in New York. Ik weet nog net 'BEDANKT' te roepen en kijk hem na terwijl hij omdraait en terugfietst waarop ik me besef dat hij speciaal om mij zo'n goed gevoel te geven waarschijnlijk een stukje om is gefietst. Je zou er bijna een liedje over schrijven ... iets met 'autumn in Rotterdam'?
dinsdag 22 oktober 2013
Quelle zelfbeheersing! (of: een kwestie van rustig ademhalen deel 2)
Zaterdagochtend vroeg. Fijn wakker worden door een appje van een vriendin met de vraag of ik mee de stad in wil want ze heeft broeken nodig voor haar jongens. Enthousiast antwoord ik Evelien dat ik daar uiteraard wel zin in heb!
Wandelend naar het centrum voelt zij zich nog heel even schuldig omdat zij me mogelijk in de verleiding gaat brengen maar wederom zeer enthousiast stel ik haar gerust dat ik daar HELEMAAL geen moeite mee heb!
En daar staan we, dit keer in de H&M en de ZARA. De kinderafdeling kost nul punt nul moeite en met broeken voor de jongens (missie geslaagd!) verlaten wij de winkel, eeehhh, de kinderafdeling. Vervolgens dwalen (lees: lopen langs de rekken met grote ogen van blijdschap en verbazing) we wat over de damesafdeling van de H&M.
Dan hoor ik Evelien mijn gedachten verwoorden: 'Renée ze hebben echt leuke spullen!'. Ik kom op een idee om ALLES wat ik op een dag zo'n 7 weken geleden wel had willen kopen (niet dat ik het nu niet wil maar je snapt wat ik bedoel) op mijn armen te nemen en uit te rekenen wat ik nu eigenlijk bespaar. Wij vrouwen kunnen ons zelf ZO goed voor de gek houden! Neemt niet weg dat ik zeer tevreden bedacht dat ik nu € 273 bespaarde! (geld dat ik goed kan gebruiken dus dat komt goed uit).
Op naar de paskamers! Zat ik daar op dat krukje.
Passerende vrouw met armen vol mooie kleren: 'Moet u ook passen?'
Ik (glimlachend naar haar): 'Nee hoor!'
Ik (inwendig balend en zo zacht dat ze het niet kan horen): 'Ik mag niet...'
Evelien komt het hokje uit, zichtbaar verbaasd enthousiast over de combinatie die ik had aangeraden. (Ja ja, ik mag de kleding economie dan persoonlijk om zeep kunnen helpen met mijn uitdaging maar dat laat ik heus niet gebeuren!). En daar ga ik weer hoor: 'Ja leuk he! En een spijkerblouse is zo handig! Kan je overal mee combineren!'
Ken je dat? Dat je van een afstandje naar jezelf kijkt? Ik zag mezelf dus zitten daar op dat krukje. En heel even vroeg ik me af waarom ik mezelf IN HEMELSNAAM dit geweldige plezier ontneem? Totdat ik me realiseer dat ik nog € 7,23 op mijn rekening heb staan en net gepind heb van mijn creditcard om de rest van de maand te kunnen eten... En dat die creditcard rekening de volgende maand echt onverbiddelijk op de deurmat valt. Barre tijden! De Rabobank houdt namelijk GEEN rekening met de noodzaak van een nieuwe wintercollectie. En mijn werkgever overigens ook niet. Kan ik dat ook bespreken in mijn eerstvolgende functioneringsgesprek?
Wandelend naar het centrum voelt zij zich nog heel even schuldig omdat zij me mogelijk in de verleiding gaat brengen maar wederom zeer enthousiast stel ik haar gerust dat ik daar HELEMAAL geen moeite mee heb!
En daar staan we, dit keer in de H&M en de ZARA. De kinderafdeling kost nul punt nul moeite en met broeken voor de jongens (missie geslaagd!) verlaten wij de winkel, eeehhh, de kinderafdeling. Vervolgens dwalen (lees: lopen langs de rekken met grote ogen van blijdschap en verbazing) we wat over de damesafdeling van de H&M.
Dan hoor ik Evelien mijn gedachten verwoorden: 'Renée ze hebben echt leuke spullen!'. Ik kom op een idee om ALLES wat ik op een dag zo'n 7 weken geleden wel had willen kopen (niet dat ik het nu niet wil maar je snapt wat ik bedoel) op mijn armen te nemen en uit te rekenen wat ik nu eigenlijk bespaar. Wij vrouwen kunnen ons zelf ZO goed voor de gek houden! Neemt niet weg dat ik zeer tevreden bedacht dat ik nu € 273 bespaarde! (geld dat ik goed kan gebruiken dus dat komt goed uit).
Op naar de paskamers! Zat ik daar op dat krukje.
Passerende vrouw met armen vol mooie kleren: 'Moet u ook passen?'
Ik (glimlachend naar haar): 'Nee hoor!'
Ik (inwendig balend en zo zacht dat ze het niet kan horen): 'Ik mag niet...'
Evelien komt het hokje uit, zichtbaar verbaasd enthousiast over de combinatie die ik had aangeraden. (Ja ja, ik mag de kleding economie dan persoonlijk om zeep kunnen helpen met mijn uitdaging maar dat laat ik heus niet gebeuren!). En daar ga ik weer hoor: 'Ja leuk he! En een spijkerblouse is zo handig! Kan je overal mee combineren!'
Ken je dat? Dat je van een afstandje naar jezelf kijkt? Ik zag mezelf dus zitten daar op dat krukje. En heel even vroeg ik me af waarom ik mezelf IN HEMELSNAAM dit geweldige plezier ontneem? Totdat ik me realiseer dat ik nog € 7,23 op mijn rekening heb staan en net gepind heb van mijn creditcard om de rest van de maand te kunnen eten... En dat die creditcard rekening de volgende maand echt onverbiddelijk op de deurmat valt. Barre tijden! De Rabobank houdt namelijk GEEN rekening met de noodzaak van een nieuwe wintercollectie. En mijn werkgever overigens ook niet. Kan ik dat ook bespreken in mijn eerstvolgende functioneringsgesprek?
woensdag 16 oktober 2013
Omdat mijn moeder echt geen fleece fan is!
Oke, na mijn laatste blog bekruipt me toch ergens het gevoel dat ik iets recht te zetten heb. Kort door de bocht zegt het genoeg als ik hier even vermeld dat:
1. mijn moeder dus NIET de hele dag fleece truien draagt
2. mijn moeder heus ook naar mijn zusjes mening luisterde (alleen verkondigde mijn zusje haar mening nooit zo luidkeels)
3. mijn moeder geen aandelen heeft in fleece
4. mijn moeder er echt heel leuk uit ziet!
Haar reactie op mijn laatste blog was dat ze 'nooit een fleece trui gekocht heeft!'. Los van het feit dat mijn moeder echt geen fleece fan is, is dat dus niet waar. Mijn zusje kan zich die gifgroene fleece trui nog meer dan goed herinneren en vindt het nu bijna jammer dat ze hem niet bewaard heeft! (alhoewel ik er blij om ben want stel je voor dat ze hem nog had liggen dan had dat ook een hoop gezegd...lijkt me ;)). En die twee blauwe die mijn moeder zelf aan had. Want tja: 'ze zijn zo lekker warm en zacht'... mensen... GEEN EXCUUS! Er zijn ook mooi stoffen om warme truien van te maken!
Mijn moeder heeft altijd gezegd dat je kleding draagt omdat je het zelf mooi vindt en dus niet voor een ander. Een credo dat is blijven hangen en daar ben ik haar dankbaar voor! (ik hoor sommige lezers denken 'ooooohh dus daar komen de bijzonder kleurtjes, printjes en combinaties vandaan!')
Overigens straalt ze haar eigen advies zelf ook uit, mooie jurken met bijzondere prints en een leuk hakje eronder. En bovendien heeft ze het advies om kleding te dragen omdat je het ZELF mooi vindt er bij mij echt goed in gehamerd want nogmaals: die fleece trui heb IK dus nooit gedragen!
1. mijn moeder dus NIET de hele dag fleece truien draagt
2. mijn moeder heus ook naar mijn zusjes mening luisterde (alleen verkondigde mijn zusje haar mening nooit zo luidkeels)
3. mijn moeder geen aandelen heeft in fleece
4. mijn moeder er echt heel leuk uit ziet!
Haar reactie op mijn laatste blog was dat ze 'nooit een fleece trui gekocht heeft!'. Los van het feit dat mijn moeder echt geen fleece fan is, is dat dus niet waar. Mijn zusje kan zich die gifgroene fleece trui nog meer dan goed herinneren en vindt het nu bijna jammer dat ze hem niet bewaard heeft! (alhoewel ik er blij om ben want stel je voor dat ze hem nog had liggen dan had dat ook een hoop gezegd...lijkt me ;)). En die twee blauwe die mijn moeder zelf aan had. Want tja: 'ze zijn zo lekker warm en zacht'... mensen... GEEN EXCUUS! Er zijn ook mooi stoffen om warme truien van te maken!
Mijn moeder heeft altijd gezegd dat je kleding draagt omdat je het zelf mooi vindt en dus niet voor een ander. Een credo dat is blijven hangen en daar ben ik haar dankbaar voor! (ik hoor sommige lezers denken 'ooooohh dus daar komen de bijzonder kleurtjes, printjes en combinaties vandaan!')
Overigens straalt ze haar eigen advies zelf ook uit, mooie jurken met bijzondere prints en een leuk hakje eronder. En bovendien heeft ze het advies om kleding te dragen omdat je het ZELF mooi vindt er bij mij echt goed in gehamerd want nogmaals: die fleece trui heb IK dus nooit gedragen!
woensdag 9 oktober 2013
Over zusjes, "lenen" en fleecetruien
Ik heb een zusje en ze heet Romy. Natuurlijk ben je als grote zus altijd trots op je (inmiddels niet meer zo kleine) zusje. Maar er zijn van die momenten dat je dit even aan de hele wereld wil laten horen. Afgelopen zondag was voor mij zo'n moment en laat nu het toeval bestaan dat ik een blog ben begonnen waar ik mijn persoonlijke zeer sterk gefundeerde mening onder een steeds groter wordend publiek (wishful thinking, I like it!) kan verspreiden!
Zondag opende in het DE café naast Rotterdam CS een tentoonstelling van werk van afgestudeerde Willem de Koning studenten. Romy heeft mode gestudeerd en van haar zijn kledingstukken te zien, een filmpje en PRACHTIGE foto's (gelijk een beetje reclame maken). En dan staat ze daar, bescheiden als ze is, met een trotse zus, moeder en één van haar vriendinnen naast zich. Overigens, even terzijde maar het gaat toch over kleding dus laat ik het dan toch maar zeggen, haar ZEER GOED GESTYLDE zus, moeder en vriendin. En zelf ziet ze er naturellement ook altijd hipperdepip uit! Zo goed dat ik haar zo af en toe om een modetip vraag (NU WEL JA).
Nee, maar dan vroeger! Dan stond ik voor mijn kledingkast (kastje, want kamer was het zeker nog niet toen) te twijfelen waar nou toch die ene trui was gebleven? Of die leuke nieuwe broek? Of dat jurkje? En na lang zoeken onder het bed, in de wasmand en in de kast ging ik dan toch maar checken bij mijn zusje. Ja, toen nog echt zusJE. Bleek het betreffende kledingstuk al 3 (!!!!) maanden bij haar te liggen!!! En als ik dan vroeg waarom ze dat kledingstuk had dan zei zij quasi nonchalant: 'O dat weet je toch, dat heb ik toch geleend?' Alsof het niet al 3 (!!!!!) maanden bij haar in de kast lag! De definitie van lenen bleek een rekbaar begrip...
Maar ja, wat wil je als je met je moeder gaat winkelen (zij dus) en je moeder je een fleece trui aan wil smeren (gifgroen, ook dat nog) en je bent eigenlijk gewoon te lief om NEE MAMA DAT IS ECHT VRESELIJK DAT TREK IK VAN MIJN LEVENSDAGEN NIET AAN te schreeuwen. Tja dan zit er niets anders op dan die fleece trui in de kast te smijten en die leuke trui van je zus te "LENEN". Want die zus protesteerde dus nét ietsje harder als we langs de fleece afdeling kwamen......
Zondag opende in het DE café naast Rotterdam CS een tentoonstelling van werk van afgestudeerde Willem de Koning studenten. Romy heeft mode gestudeerd en van haar zijn kledingstukken te zien, een filmpje en PRACHTIGE foto's (gelijk een beetje reclame maken). En dan staat ze daar, bescheiden als ze is, met een trotse zus, moeder en één van haar vriendinnen naast zich. Overigens, even terzijde maar het gaat toch over kleding dus laat ik het dan toch maar zeggen, haar ZEER GOED GESTYLDE zus, moeder en vriendin. En zelf ziet ze er naturellement ook altijd hipperdepip uit! Zo goed dat ik haar zo af en toe om een modetip vraag (NU WEL JA).
Nee, maar dan vroeger! Dan stond ik voor mijn kledingkast (kastje, want kamer was het zeker nog niet toen) te twijfelen waar nou toch die ene trui was gebleven? Of die leuke nieuwe broek? Of dat jurkje? En na lang zoeken onder het bed, in de wasmand en in de kast ging ik dan toch maar checken bij mijn zusje. Ja, toen nog echt zusJE. Bleek het betreffende kledingstuk al 3 (!!!!) maanden bij haar te liggen!!! En als ik dan vroeg waarom ze dat kledingstuk had dan zei zij quasi nonchalant: 'O dat weet je toch, dat heb ik toch geleend?' Alsof het niet al 3 (!!!!!) maanden bij haar in de kast lag! De definitie van lenen bleek een rekbaar begrip...
Maar ja, wat wil je als je met je moeder gaat winkelen (zij dus) en je moeder je een fleece trui aan wil smeren (gifgroen, ook dat nog) en je bent eigenlijk gewoon te lief om NEE MAMA DAT IS ECHT VRESELIJK DAT TREK IK VAN MIJN LEVENSDAGEN NIET AAN te schreeuwen. Tja dan zit er niets anders op dan die fleece trui in de kast te smijten en die leuke trui van je zus te "LENEN". Want die zus protesteerde dus nét ietsje harder als we langs de fleece afdeling kwamen......
dinsdag 1 oktober 2013
Een kwestie van rustig ademhalen
Daar gaan we dan... De eerste dag shoppen zonder iets te kopen. Vraag van de 'wel-van-plan-geld-aan-kleding-uit-te-gaan-geven' vriendin met wie ik de stad in ga: "Kan je het aan?". Alsof ik na 10 jaar onder dwang in een grot te hebben geleefd nu met een creditcard zonder limiet van een gulle gever de stad in wordt gelanceerd zonder iets te mogen kopen!
Dus antwoord ik dapper: "Ja tuurlijk!". En eerlijk is eerlijk, het valt ontzettend mee! Zelfs als we beginnen in mijn altijd favoriete winkel Sissy Boy. Heus, ik kijk vol verlangen naar alle mooie kleding stukken. En ik denk terug aan verleden week, toen ik uit eten was met een andere vriendin en een tafeltje verder een vrouw zag zitten met op de stoel naast haar een tas van Sissy Boy. Waarop ik mij stiekem toch af vroeg wat ze gekocht zou hebben? Maar het eigenlijk liever niet wilde weten omdat ik bang was jaloers te worden...
Eenmaal door de Sissy Boy gelopen, de nieuwe collectie gescand, haal ik rustig adem en bedenk me dat dit ALLES meevalt. Zelfs vandaag, nu je 20% (!!!) korting krijgt op ALLES!!! En het is ook eigenlijk best leuk om voor een ander te shoppen: 'Dit is leuk, dit moet je passen! O ja doe je shirt in het rokje dat staat zo leuk! O kijk ze hebben m ook in het zwart, moet je doen! O en van dat stofje hebben ze ook een jurk, echt mooi! Hoezo koop je niet twee rokjes? Ze lijken toch helemaal niet op elkaar? Ja leuk en dan kan je er ook zo'n gekleurde panty bij kopen, die stof is zo mooi en ze blijven echt lang goed! En dan nog zo'n sjaal erbij en dan heb je echt weer een nieuwe outfit. En het is toch allemaal met 20% korting!' Enthousiast loop ik door de winkel, heerlijk shoppend voor haar. Totdat ze het pashokje uitkomt...
'Nee? O, je bent niet van plan om 2 rokjes, een jurk, een jasje, 2 shirtjes, een panty en een paar oorbellen te kopen? Huh?! Waar heb je het over?'
PROJECTIE? WAT IS DAT?!
Dus antwoord ik dapper: "Ja tuurlijk!". En eerlijk is eerlijk, het valt ontzettend mee! Zelfs als we beginnen in mijn altijd favoriete winkel Sissy Boy. Heus, ik kijk vol verlangen naar alle mooie kleding stukken. En ik denk terug aan verleden week, toen ik uit eten was met een andere vriendin en een tafeltje verder een vrouw zag zitten met op de stoel naast haar een tas van Sissy Boy. Waarop ik mij stiekem toch af vroeg wat ze gekocht zou hebben? Maar het eigenlijk liever niet wilde weten omdat ik bang was jaloers te worden...
Eenmaal door de Sissy Boy gelopen, de nieuwe collectie gescand, haal ik rustig adem en bedenk me dat dit ALLES meevalt. Zelfs vandaag, nu je 20% (!!!) korting krijgt op ALLES!!! En het is ook eigenlijk best leuk om voor een ander te shoppen: 'Dit is leuk, dit moet je passen! O ja doe je shirt in het rokje dat staat zo leuk! O kijk ze hebben m ook in het zwart, moet je doen! O en van dat stofje hebben ze ook een jurk, echt mooi! Hoezo koop je niet twee rokjes? Ze lijken toch helemaal niet op elkaar? Ja leuk en dan kan je er ook zo'n gekleurde panty bij kopen, die stof is zo mooi en ze blijven echt lang goed! En dan nog zo'n sjaal erbij en dan heb je echt weer een nieuwe outfit. En het is toch allemaal met 20% korting!' Enthousiast loop ik door de winkel, heerlijk shoppend voor haar. Totdat ze het pashokje uitkomt...
'Nee? O, je bent niet van plan om 2 rokjes, een jurk, een jasje, 2 shirtjes, een panty en een paar oorbellen te kopen? Huh?! Waar heb je het over?'
PROJECTIE? WAT IS DAT?!
woensdag 25 september 2013
Ode aan Roos
Lieve Roos,
Bij dezen wil ik jou namens alle aanwezigen van het kledingruilfeest van afgelopen zondag, dat een GROOT SUCCES was (balen voor alle afwezigen), ontzettend bedanken. De afwezigen van afgelopen zondag (wederom, echt driedubbel balen) zullen nu wel denken: 'Huh?! Waarom dan?!' of: 'Wie is Roos?' Nou Roos, bij dezen ga ik iedereen vertellen waarom wij jou ontzettend willen bedanken. En ja dan neem ik de vrijheid om te spreken namens alle aanwezigen van de eerst versie van het kledingruilfeest.
Ergens in juli had ik het ultiem leuke idee om samen met mijn zus een kledingruilfeest te organiseren. En dus nodigden wij veel vrouwen uit via Facebook om alles wat te klein, te groot, te miskoperig was uit hun kledingkast te vissen en te doneren in het niet al te bescheiden atelier van eerder genoemde zus. Waarna een ieder dan gratis kon 'shoppen' van andermans te grote, te kleine, te miskoperige kleding. En daar was jij! Na een eerste worsteling van jou en mij door jouw jassen, tassen, schoenen en sjaals stonden er 7 (!!!) grote tassen aan de Schiekade. En een paar dagen voor het evenement kwam jij met een volle achterbak aan waarna wij wederom 7 (!!!) vuilniszakken vol kleding naar boven sleepten!
Samen met alle andere kleding, want eerlijk is eerlijk, meer mensen hebben hun kledingkast uitgeruimd, alleen was dat niet zo'n grote kledingkast als die van jou gok ik, hebben mijn schwester und ik alles uitgestald in een ware mini shop aan de Schiekade. Je was er zondag zelf bij en hebt dus ervaren hoe goed het moet voelen als je zoveel kan doen voor alle andere vrouwen! Veel gehoorde uitspraken waren: 'Ik heb ook een Roos gescoord!' 'Weet iemand van wie dit is? Nee, o dan is het vast van Roos!' 'Roos wat een leuke schoenen!' 'Wow hier zit zelfs nog een prijskaartje aan! O dat is van Roos' 'Van wie is dit geweest? Van Roos! O wat leuk, waarom doe je dit weg?' (waarna jij inderdaad weer begon te twijfelen maar voor de goede vrede zal ik niet verklappen waar dat dan weer in resulteerde). Uiteindelijk is iedereen met minstens 1 ROOS vertrokken, zielsgelukkig uiteraard.
De inner circle was aanwezig en zeer content met het feestje. Daarom komt er in het voorjaar zeker een tweede versie. En wie weet groeit het wel uit tot een tweejaarlijks evenement waar je op een gegeven moment alleen mag komen als je op de gastenlijst staat. Waar iedereen dan natuurlijk ook op wil staan. Een mens mag dromen.
Laat ik je dit beloven lieve vriendin. Jij staat vanaf nu ALTIJD bovenaan de gastenlijst! En misschien mag jij zelfs een kwartiertje eerder naar binnen om te snuffelen tussen de spullen, die van anderen en vooruit ook die van jezelf.
Liefs, Renee
PS voor alle andere lezers: ik heb zelf niets meegenomen, niet shoppen is niet shoppen, ook niet als het gratis is...
Bij dezen wil ik jou namens alle aanwezigen van het kledingruilfeest van afgelopen zondag, dat een GROOT SUCCES was (balen voor alle afwezigen), ontzettend bedanken. De afwezigen van afgelopen zondag (wederom, echt driedubbel balen) zullen nu wel denken: 'Huh?! Waarom dan?!' of: 'Wie is Roos?' Nou Roos, bij dezen ga ik iedereen vertellen waarom wij jou ontzettend willen bedanken. En ja dan neem ik de vrijheid om te spreken namens alle aanwezigen van de eerst versie van het kledingruilfeest.
Ergens in juli had ik het ultiem leuke idee om samen met mijn zus een kledingruilfeest te organiseren. En dus nodigden wij veel vrouwen uit via Facebook om alles wat te klein, te groot, te miskoperig was uit hun kledingkast te vissen en te doneren in het niet al te bescheiden atelier van eerder genoemde zus. Waarna een ieder dan gratis kon 'shoppen' van andermans te grote, te kleine, te miskoperige kleding. En daar was jij! Na een eerste worsteling van jou en mij door jouw jassen, tassen, schoenen en sjaals stonden er 7 (!!!) grote tassen aan de Schiekade. En een paar dagen voor het evenement kwam jij met een volle achterbak aan waarna wij wederom 7 (!!!) vuilniszakken vol kleding naar boven sleepten!
Samen met alle andere kleding, want eerlijk is eerlijk, meer mensen hebben hun kledingkast uitgeruimd, alleen was dat niet zo'n grote kledingkast als die van jou gok ik, hebben mijn schwester und ik alles uitgestald in een ware mini shop aan de Schiekade. Je was er zondag zelf bij en hebt dus ervaren hoe goed het moet voelen als je zoveel kan doen voor alle andere vrouwen! Veel gehoorde uitspraken waren: 'Ik heb ook een Roos gescoord!' 'Weet iemand van wie dit is? Nee, o dan is het vast van Roos!' 'Roos wat een leuke schoenen!' 'Wow hier zit zelfs nog een prijskaartje aan! O dat is van Roos' 'Van wie is dit geweest? Van Roos! O wat leuk, waarom doe je dit weg?' (waarna jij inderdaad weer begon te twijfelen maar voor de goede vrede zal ik niet verklappen waar dat dan weer in resulteerde). Uiteindelijk is iedereen met minstens 1 ROOS vertrokken, zielsgelukkig uiteraard.
De inner circle was aanwezig en zeer content met het feestje. Daarom komt er in het voorjaar zeker een tweede versie. En wie weet groeit het wel uit tot een tweejaarlijks evenement waar je op een gegeven moment alleen mag komen als je op de gastenlijst staat. Waar iedereen dan natuurlijk ook op wil staan. Een mens mag dromen.
Laat ik je dit beloven lieve vriendin. Jij staat vanaf nu ALTIJD bovenaan de gastenlijst! En misschien mag jij zelfs een kwartiertje eerder naar binnen om te snuffelen tussen de spullen, die van anderen en vooruit ook die van jezelf.
Liefs, Renee
PS voor alle andere lezers: ik heb zelf niets meegenomen, niet shoppen is niet shoppen, ook niet als het gratis is...
woensdag 18 september 2013
Over verjaardagsjurken, wortels en een ezel
Van jongs af aan ligt DE outfit voor mijn verjaardag al weken klaar. Ja, ik kocht (of eigenlijk mijn moeder, ik koos alleen) elk jaar een outfit waar ik elke dag even stiekem naar mocht kijken maar die ik echt pas aan deed met mijn verjaardag. De traditie van de verjaardagskleding bleef en elk jaar koop ik ook nu nog iets nieuws wat vervolgens in de kast hangt te wachten. Maar toen naderde mijn verjaardag opeens en was ik begonnen met deze maffe uitdaging. Zou het voor het eerst gebeuren dat ik op 16 september iets aan had dat ik al eerder had aangehad?! Radeloos stond ik midden in mijn kleding kamer.... Totdat mijn oog viel op dat snoezige (ja echt) jurkje waar dat lieve vestje zo leuk bij staat. Nog nooit aangehad, want gekocht in New York.
En opeens voelde ik mij weer 6 jaar, of 8 jaar, of tja eigenlijk voel ik me zo elk jaar als ik 's ochtends wakker word op mijn verjaardag en kijk naar het jurkje dat ik speciaal voor die dag heb opgehangen. Ik voel me ZO JARIG! Een tikkeltje overdreven maar een beetje jeugdsentiment op zijn tijd doet een mens goed! En gelukkig is daar dan mijn moeder die alles weer even flink relativeert, zelfs zonder lijfelijk aanwezig te zijn. Ik zit aan mijn verjaardagsontbijt (yoghurt, lekker flitsend) en pak het eerste cadeau uit: een cadeaubon van Sissy Boy (zo ongeveer 60 % van mijn kleding komt daar vandaan, echt, met aandelen zou ik mijn aankopen terug kunnen verdienen denk ik) met een kaart met deze tekst:
" Lieve dochter, een vrouw van de uitdagingen. Nu weer een jaar geen kleding kopen. Dus krijg je van ons een wortel. Wees geen ezel!"
Juist ja. En daar zit je dan. In je mooie verjaardagsjurk.
donderdag 12 september 2013
Verleiding
Verleden week belde een vriendin die me halverwege het gesprek vroeg 'hoe het ging met mijn niet-shoppen-uitdaging?'. Tja...redelijk goed, aangezien ik op dag 10 zat (!!!).
En toen ik met diezelfde en een andere vriendin in New York was eind augustus, waar ik uiteraard even goed inkopen heb gedaan ter voorbereiding op deze bijna onmenselijke challenge, vroegen ze mij 'of ik er over nagedacht had hoe ik het ga doen als de verleiding TE GROOT wordt?'. Eeeeehhhh....half verlangend door de ZARA lopen? Alles passen en dan met een snik teruggeven aan de o zo vriendelijke meisjes bij de paskamers? Een ticket boeken naar New York NA 28 augustus 2014? Desperado mijn moeder bellen terwijl de tranen over mijn wangen lopen? Cocktails drinken?
Na lang denken is dit mijn antwoord: ik bel deze twee vriendinnen met een snik in mijn stem die dan samen met mij door de ZARA mogen lopen, mij al 'NEE DOE HET NIET RENEE JE BENT STERKER DAN DIT!!!' schreeuwend, meesleuren uit de winkel om vervolgens cocktails te gaan drinken IN New York. Lijkt me leuk.
En toen ik met diezelfde en een andere vriendin in New York was eind augustus, waar ik uiteraard even goed inkopen heb gedaan ter voorbereiding op deze bijna onmenselijke challenge, vroegen ze mij 'of ik er over nagedacht had hoe ik het ga doen als de verleiding TE GROOT wordt?'. Eeeeehhhh....half verlangend door de ZARA lopen? Alles passen en dan met een snik teruggeven aan de o zo vriendelijke meisjes bij de paskamers? Een ticket boeken naar New York NA 28 augustus 2014? Desperado mijn moeder bellen terwijl de tranen over mijn wangen lopen? Cocktails drinken?
Na lang denken is dit mijn antwoord: ik bel deze twee vriendinnen met een snik in mijn stem die dan samen met mij door de ZARA mogen lopen, mij al 'NEE DOE HET NIET RENEE JE BENT STERKER DAN DIT!!!' schreeuwend, meesleuren uit de winkel om vervolgens cocktails te gaan drinken IN New York. Lijkt me leuk.
vrijdag 6 september 2013
Le start!
Jij?! Dat lukt je nooit! Zo'n 90% van mijn omgeving reageert vol verbazing als ik ze vertel dat ik weer een nieuwe uitdaging ben aangegaan. 365 dagen zonder winkelen. Waarom?! Dat is reactie nummer twee. Simpel eigenlijk... IK HEB GENOEG! Ik sta dus ook regelmatig in mijn kledingkamer (ja echt, zo'n 4 bij 3 meter met loper en rekken aan beide kanten, net een winkeltje, ik hou ervan) me af te vragen wat ik nu weer aan zal trekken. Maar dan niet omdat ik 'niets heb om aan te trekken', nee ik weet gewoon echt niet wat ik aan moet omdat ik ZOVEEL leuke kleding heb dat ik er helemaal van in de war raak!
Naturellement wil ik het komende jaar wel origineel voor de dag komen. Dus koppel ik een uitdaging aan de uitdaging (ik? moeilijk voor mezelf? welnee!) en zorg ik dat ik komend jaar elke dag een andere outfit aan heb. Ik heb toch genoeg! Dus daar gaan we dan... And behold...mijn eerste week aan outfits!
Naturellement wil ik het komende jaar wel origineel voor de dag komen. Dus koppel ik een uitdaging aan de uitdaging (ik? moeilijk voor mezelf? welnee!) en zorg ik dat ik komend jaar elke dag een andere outfit aan heb. Ik heb toch genoeg! Dus daar gaan we dan... And behold...mijn eerste week aan outfits!
Abonneren op:
Posts (Atom)