In vuilniszak richting altaar

Wat is een UITdaging zonder UITzondering? Toen ik begon aan deze helse onderneming stond ik mezelf twee uitzonderingen toe:

- als ik de marathon weer ga lopen mag ik daar nieuwe schoenen en nieuwe hardloopkleding voor kopen
- als mijn moeder trouwt koop ik WEL een nieuwe jurk (behoeft geen verdere uitleg toch?)

Mijn ouders zijn zo'n 8 jaar geleden gescheiden en inmiddels allebei weer samen met een leuke nieuwe lief aan hun zijde. Toen mijn moeder een tijdje alleen woonde (nou ja, met mijn broertje dan), bleef ze bij hoog en laag beweren dat ze in Rotterdam ging wonen zodra mijn broertje op kamers ging. Want Rotterdam was toch wel veel levendiger en meer the place to be! (duidelijk)

Maar toen sloeg het noodlot toe. Want daar was HIJ. En HIJ woonde niet in Rotterdam. En zelfs niet in Oud-Beijerland. Nee o nee. HIJ woonde in Zuid-Beijerland. En HIJ was (sterker nog: is) niet van plan daar weg te gaan. Voor een ieder die nog nooit gehoord heeft van de Beijerlanden (logisch): Oud-Beijerland is nog redelijk bevolkt. Echter als je in Zuid-Beijerland komt moet je je stevig vasthouden aan de reling anders val je van de wereld af. Anyway, mijn moeder heeft een hart vol liefde en samen met dat hart vertrok zij naar Zuid-Beijerland. Steeds een stukje verder van de bewoonde wereld.

Twee jaar geleden tijdens de kerstdagen kwam HIJ 's ochtends naar beneden en vroeg mijn moeder ten huwelijk. Waarop zij dolgelukkig ja zei natuurlijk. (vreemde wending als ze dolgelukkig nee had gezegd)

Tot op heden hebben wij het feest nog niet mogen vieren. Vol spanning wachten we af wanneer de grote dag nou EINDELIJK is! Een zomerse bruiloft met een groot feest, daar hebben we zin in!

Maar ja, niet in een al eerder gedragen jurk. Ammenooitniet! Dus die uitzondering staat. Vind ik. Laatst spraken mijn moeder en ik over een mogelijke datum voor het feest. En vertelde ik van mijn uitzondering op deze uitdaging. Waar ik een vreugdevolle reactie had verwacht (want mogelijkheid tot shoppen met mij en mijn zusje & want bij een bruiloft HOORT een nieuwe jurk zeker als je de dochter van de bruid bent) kreeg ik dit:

"O maar ik heb nog lang niet al jouw jurken gezien hoor, van mij mag je gewoon een ouwetje aantrekken."

Leuk. Heel leuk. Ik trek gewoon een vuilniszak over mijn hoofd. Maar dan wil ik wel bruidsmeisje zijn. En door het gangpad lopen. Met een bordje om mijn nek met een pijl erop die naar mijn moeder wijst met de tekst 'allemaal haar schuld'. Dat zal haar leren...

Loos van inspiratie

Slecht geslapen. Nog niet nagedacht over mijn outfit van vandaag. Wil persé hakken aan want ik heb een gesprek in mijn functie als vervangend locatieleider. En dan draag ik hakken. En een jurk of rok. Blijft niet onopgemerkt door onze ouders overigens. Als ik in zo'n outfit door de school loop hoor ik 'O zeker directiedag juf Renée?'. Herkenbaarheid, mui importante!

Dus ik wil mijn bruine laarzen aan. Maar waarmee? Bloemencolbertje? Fotomuur checken: nee al aangehad. Zwarte broek? In de was. Zwart wit dan? Nee dat jurkje wil ik aan als ik een week lang alleen maar zwart wit ga dragen omdat ik over mijn oma wil schrijven en zij helemaal hoteldebotel is van zwart wit. Wordt een weekje waarin ik al mijn outfits aan haar opdraag. Maar dat is dus niet vandaag. Nee. Dat jurkje dan? Nee zo belangrijk is deze dag nou ook weer niet. Ik ga serieus moedeloos zitten op mijn witte loper, midden in mijn kledingkamer omdat ik ECHT even niet meer weet wat ik nu voor combinatie aan kan doen! En het komt neer op iets übersimpels. Zwarte legging, zwart rokje, zwart shirtje en mooi favoriet zwart wit vestje. Maar met bruine laarzen! Want dan kan ik het in de OMA week nog een keertje aan met zwarte hakken.

Lief dat op school de eerste collega die ik zie zegt dat ik er zo sjiek uit zie. Heb ik wat belangrijks vandaag? Maar toch blijft de hele dag de opmerking door mijn hoofd galmen die ik weken eerder heb gehoord toen ik iemand vertelde van mijn uitdaging. Niet dat ik zo moedeloos word dat ik op geef (NOOIT), maar de inspiratie voor wat leuks en bijzonders en origineels was vandaag even VER te zoeken! Ach, bijna vakantie, lekker uitrusten, shoppen zonder te kopen maar wel ideeën opdoen. En toch...die opmerking....

Gesproken door een man: "Een vrouw die een jaar geen kleding koopt? Waarom? Je vraagt een man toch ook niet om een jaar geen vlees te eten?!"

Dus. Ik eet nog een gehaktballetje vanavond. Lekker inspiratieloos. Kan er ook nog wel bij vandaag.

De bron van al het kwaad of al het goeds?

Je stapt binnen. De vloer is van beton maar er ligt een heerlijk wit hoogpolige loper in het midden die zich 5 meter lang naar voren  uitstrekt. Je loopt deze loper af en eindigt bij een witte vakkenkast waar per vak ruimte is gemaakt voor 1 paar pumps. Juweeltjes stuk voor stuk, er is nog net geen jury aangesteld om te beslissen welke schoenen plaats mogen nemen in deze kast. Links en rechts van de witte loper zijn de rekken vastgemaakt aan de muur en het plafond (merci mon papa). Als u links kijkt starten we met rokken en broeken, waarna we door gaan naar de afdeling zwart/wit en gala. Op rechts starten we met jurken en colbertjes waarna we iets lager de shirts en vestjes vinden. O en wil je zien hoe je nieuwe outfit staat? Een grote spiegel toont je je evenbeeld. En wacht, ik vergeet helemaal het behang! Je staat in een lichtblauwe droom met pioenrozen in meerdere tinten roze en kolibries die dartelen in de lucht.

Illussie? Nee! Pure werkelijkheid!

Op verjaardagen spreken vrouwen onderling wel eens over kleding. En dan zeg ik dat ik een kledingkamer heb. En reageren zij met 'o ik heb ook een inloopkast'. Waarna ze echt nog denken dat het ongeveer hetzelfde is. Totdat ik een foto laat zien. WAHAHAHAHAHA!

Goed, nu lach ik. En als ik wakker word is dat altijd met een glimlach omdat ik rechtstreeks mijn kledingkamer in kijk. Maar hoe zeer mijn kamer ook een bron van vreugde is, zorgt het ook voor behoorlijke financiële misere! Hij is namelijk NOOIT VOL! Al helemaal niet omdat ik sinds een jaar van collectie wissel. Mijn hele grote koffer zit nu vol met zomerkleding. En dat wordt me toch een feestje als ik straks in maart de collectie ga verwisselen! Ik vergeet namelijk gewoon wat ik heb. En ben je in de buurt straks in maart dan kun je zomaar getuige zijn van kreten als 'oooohh ja die had ik ook nog!'.

Ik hou van mijn kledingkamer, laat ik er maar gewoon eerlijk over zijn. Hele modeshows hebben er inmiddels plaats gevonden. En niet eens uitgevoerd door mij! Door m'n tante, m'n zusje en m'n nichtjes.... fijn dat ik op deze manier bijdraag aan de wereldvreugde.

En zoals een ander nichtje van mij opmerkte toen zij DE kledingkamer voor de eerste keer betrad:

"Renée! Tien keer liever dit dan een man!"

I rest my case.

 

 

 

Illusies, koester je met me mee?

Als vrouw/mens/individu genaamd Renée heb ik een aantal illusies die ik vol liefde in stand houd, waar ik (soms tegen beter weten) aan vast houd:

- dat ik ooit de marathon onder de 4 uur ga lopen
- dat ik die tijd loop in New York
- dat ik dan gesponsord reis, loop en gekleed ga door een gulle gever (hoeft niet anoniem, hint!)
- dat iemand er op een dag achter komt dat cocktails SUPER goed voor je zijn!
- dat mannen eeehhh......tja...dát eigenlijk: MANNEN an sich
- dat een belangrijk persoon van de Sissy Boy toevallig mijn blog leest en zo blij wordt van al mijn liefde voor deze winkel dat ik daar 1 uurtje (oké minuutje maakt me ook heel gelukkig) mag shoppen zonder langs de kassa te gaan
- dat ik ooit een leuk bedrag win (hele jackpot is ook zo gretig)
- dat op een dag de zon voor altijd blijft schijnen in Nederland zonder enige negatieve klimaat veranderingen voor elders in de wereld

Maar ook als juf koester ik een aantal illusies, voor mijzelf én voor de kinderen. Bijvoorbeeld dat de oude man die morgen weer op de stoep staat gewoon stiekem wel een beetje bestaat. Ook als je in groep 4 zit, misschien wel juist. En dat de pieten (zonder nu persé een statement te willen maken) gewoon blijven zoals ze zijn. En hier nog één:

Een tijdje terug moest ik het woord uitdaging uitleggen aan mijn groep 4. Dicht bij beleving én waarheid vertelde ik ze van mijn persoonlijke uitdaging. 1 jaar niet shoppen EN elke dag een andere combinatie aan. Sindsdien wordt er door niemand zoveel op mij en mijn kleding gelet als door mijn publiek in de klas! Op hun qui vive komen mijn schatjes van 7 en 8 jaar de klas 's ochtends binnen lopen, je een hand geven, goedemorgen zeggen en vervolgens even je outfit checken van top tot teen.

Maar in het weekend is het weekend. En soms ga ik dan na het ontwaken direct naar de supermarkt. Zoals afgelopen zaterdag. NOOIT MEER! Echt nooit meer. Nooit meer in mijn oudste meest vale joggingbroek + oudste gympen + zonder te douchen + zonder make up + na een avond mét wijn naar de supermarkt. Waar ik vervolgens één van de jongens uit m'n klas tegenkom. Hij hoort zijn naam, ziet mij staan, ik zie hem 2 (hele lange) tellen kijken en denken (zoiets als 'wie is dat verlepte met zakjes onder haar ogen niet stylisch verantwoorde figuur die de stem van mijn juf heeft gepikt?!'). Gelukkig herstelt hij zich snel en antwoord hij: JUF RENÉE! En is vervolgens te verlegen om ook nog maar iets te zeggen maar blijft hardnekkig glimlachen.

Nooit meer. Nooit meer naar de supermarkt zoals toen. Ik weet het, ik moet kinderen voorbereiden op de wereld in haar totale werkelijkheid. Maar sommige illusies ga ik toch iets langer vol houden. Zoals bijvoorbeeld Sinterklaas. En dat je juf er ALTIJD leuk uit ziet voeg ik bij dezen toe aan het lijstje fijne illusies.

PS: foto van de outfits komt later, zuslief zit in het zonovergoten en immer modieuze Gambia. Op zoek naar inspiratie tijdens het aaien van geitjes en krokodillen...