Hordes fans

Sinds ik gestopt ben met bloggen ben ik aan het zoeken naar een nieuwe reden om te schrijven. Een blog over daten? Alle fiasco's, (ik beken) Tinder verhalen en mooie momenten in het leven van een single lady? Bloggen over Leraren met Lef? Over alle geweldige kansen, gave gesprekken, super initiatieven waar ik aan mee mag werken? Of bloggen over hoe geweldig het is om juf te zijn! Anekdotes te over om over te schrijven! Misschien gewoon lekker verder over kleding? Hoe het is om wél te shoppen....

Al die hersenspinsels passeren de revue. En zijn ook letterlijk allemaal al geïllustreerd met een heus verhaal dat ergens tussen de rommel die notities heeft zwerft op mijn telefoon. Ik heb zelfs al meerdere blog namen gereserveerd! 

Alleen komt er zoveel tussen...werken for instance...kleding kopen....daten....ja ja....allemaal leuke onderwijsbijeenkomsten bij wonen....en...en...en...oja!....ook nog heel fijn afspreken met mijn geweldig leuke vriendinnen! Een sociaal leven hebben is zeg maar ook redelijk onontbeerlijk. Mucho importante zelfs. Maar als hordes fans (oké, twee vriendinnen en mon mama) aangeven je schrijven te missen en je krijgt van een super collega een boekje met de titel 'schrijven helpt je verder' en elke keer als je de leuke blog van je tante leest je met weemoed terugdenkt aan je eigen verhalen, tja dan moet je die knoop toch maar doorhakken. 

En dat doe ik nu dus, hakken maar!

Maar wat te doen met de titel? Ach die laat ik gewoon zo. Soit. C'est ca! En als ik dan een keertje schrijf over iets wat totaal niet te maken heeft met kleding gooi ik er gewoon een kleding metafoor doorheen. Of een spreekwoord met een kledingstuk. Maar ik beloof niets! Want ik heb beloofd aan zuslief en één van meine freundinnen dat ik vooral GEEN uitdagingen aan ga. 

En dan ben je 30!

Ik ben geneigd om hier te stoppen. Gewoon een punt te plaatsen. Omdat deze zin alles zegt wat gezegd moet worden. Maar wellicht wek ik daarmee de indruk dat ik daar knipoog naar een lichte vorm van symboliek. Alsof t leven stopt op je 30ste.... 

Mijn moeder zegt altijd dat ik niet van verrassingen houd. Is niet waar. Ik kom er gewoon vaak toevallig achter. 

Het is zaterdagavond. Mijn moeder heeft me weken geleden gevraagd vanavond vrij te houden. Theater. Kan. Toen vroeg ze me om nog even te wachten de locatie voor mijn 'yesssss-ik-ben-30" feestje te regelen en werd ik achterdochtig. Ik schakelde zuslief in en zij stelde me gerust. Dat ik gewoon lekker m'n feestje moest regelen, zij snapte ook niet waar mama het over had. 

Dus wij naar het theater. Uhuh. Totdat mijn moeder lichtelijke stress kreeg omdat ik voorstelde de metro te nemen. En we eerder uitstapten. En mijn beste maatje buiten de kroeg stond waar ik precies een week later zélf een feestje gepland had. 

SURPRISE! 

Geweldig! Tantes die als eerste de dansvloer betreden en even laten zien wat dansen dan precies is. (Ik zeg het je, onze generatie heeft GEEN idee!). Vriendinnen die heel hard riepen dat ik geen inspraak op mijn kadootje had maar toch een prachtige gouden armband met hartje hebben gevonden. Mijn neefjes van 15 die zich helemaal niet generen voor het gedans van moederlief en tanteslief maar rustig meedoen. Alle cocktails (ja alle ja, dat heb ik gemerkt...). Collega's die het zelf al meemaakten en me vertellen hoe leuk het is om 30 te zijn. Papa en mama die samen met mij op de foto gaan. En dat beste maatje die me 's nachts thuis aflevert. De link met de cocktails hoef ik niet expliciet te maken toch? 

Dankje Romy, ze hebben namelijk allemaal gelijk. 30 is geweldig! Als het net zo'n feestje wordt als het feestje dat jij voor mij hebt geregeld, kan dit jaar niet meer stuk!

Ik heb afgesproken met mijn zus en een vriendin die me zeer dierbaar is omdat ik altijd van haar interessante antwoorden en vooral vragen op aan kan die me beter doen nadenken over mezelf maar tegelijkertijd geweldig met haar kan lachen, dat ik een jaar zonder uitdagingen aan ga. En dat resulteert voor nu in het besluit dat het leven niet stopt op mijn dertigste maar mijn blog wel. Dus.

Adios lieve lezers, tot de volgende uitdaging! Bedankt voor het lezen en de mentale shop-niet-steun! Geniet van de winkels, geniet van de mode, geniet van je dertigste en dan doe ik daar op mijn manier vol overtuiging aan mee. Tsusch! 

Nieuwe schoenen...

Wat een weken! Op maandag 1 september begon het nieuwe schooljaar. Vlak voor schooltijd kreeg ik de telefoon in mijn handen gedrukt, ik mimede 'wie?' En ik kreeg fluisterend 'onderwijscoöperatie' te horen. Het schoot door m'n hoofd....ze bellen toch niet vlák voor schooltijd dat ik niét door ben?! En gelukkig was het nieuws GEFELICITEERD JE BENT DOOR! En nee, zij schreeuwde niet, dat was hoe het weerklonk en nagalmde in mijn hoofd.... Yesserdeyesss! Ik ben door! Natuurlijk wil ik vanaf het begin af aan al winnen, maar genomineerd zijn is al zo mucho geweldig leuk! 

Zo zijn ten eerste alle felicitaties onderdeel van die roze wolk waar ik me sindsdien op bevind. En gebeurt er allerlei leuks. Drie meiden van m'n oude en nieuwe klas na schooltijd GEFELICITEERD!!!! (Ja dat waren zij wel zelf) met bloemen en oorbellen en bomvol verhalen over het avontuur dat 'winkelen voor je juf' heet. De jeugdkrant op school om m'n monstertjes allemaal vragen te stellen over mij. En zo stond afgelopen donderdag Radio Rijnmond (echt) onverwacht in m'n klas. Ik ben niet vaak overdonderd maar daar stond ik hoor: rode wangen en wenkbrauwen omhoog met een über grote glimlach! Kinderen vielen stil. Op haar vraag 'hoe heeft jullie juf het te horen gekregen?' antwoordde één van de schatten 'ze wordt de beste juf van Nederland'. Hahaha gelijk tot de kern! 

Na schooltijd komt een meisje van m'n vorige klas naar me toe. 'Juf ik moet een spreekbeurt geven. Mag ik het over u doen?' En hoe mooi is het gebaar dat, ondanks dat het op 4 oktober offerfeest is, het overgrote deel van mijn groep met me mee naar Utrecht mag om in spanning te wachten op de uitslag!

Diezelfde donderdag een bericht op Linked in dat de redactie van AD Rotterdam 'naarstig op zoek is naar mijn contactgegevens' (hun woorden, maar wát een mooie woorden). Na een telefoongesprek van een kwartier stond ik te stuiteren. 'Je zou bijna naast je schoenen gaan lopen!' was de reactie van de journaliste op mijn antwoord (op haar vraag waarom ik volgens anderen gekozen moet worden). Met een schuine blik keek ik naar m'n zeer fijne nieuwe schoenen. Nu al sterallures?

Op vrijdag stond ik extra vroeg op. Vol verwachting fietste ik naar het Centraal Station. Om de krant door te spitten. En ja hoor daar stond ik! Rechtsonder. In het hoekje. Acht hele regels. Met alle feiten die ook in het persbericht stonden. Superleuk en ik lijst het echt in! Maar die nieuwe schoenen houd ik voorlopig nog maar even aan. 

Ik wil ik wil ik wil!

Een weekje later. Ik mag nog steeds. Ik ben op een festival, we love the 90s. Niet voor de inspiratie (hahaha dat zou echt een goeie grap zijn!), maar voor het sentiment. Was ook vooral erg leuk vanwege het nostalgische optreden van Five (maar wel met drie). Met twee van mijn highschool vriendinnetjes. En, ga ik het nu anders doen? Hoe gaat het nu? Nou, verrassing verrassing.....

Er is gewoon niets veranderd! Ik zie bijvoorbeeld een meisje lopen met mijn rok in t beige. Daar op dat festival. En ik denk 'o ja ze hadden m ook in andere kleuren dan ga ik morgen kijken en kopen toch maar €16,95'. HO STOP! Dit zou ik niet meer doen! Toch? Ik deel deze gedachten met mijn festival gangers. Die twee meiden dus, de rest ziet er niet echt uit alsof we een zinnig gesprek over mode en uitgave patronen gaan houden. Tja, ik was even vergeten dat de jaren negentig niet alleen maar om de Spice Girls ging. Maar ook het tijdperk van de gabbers was. Niet helemaal mijn stijl. Of eerder gezegd, helemaal niet. 

Of ik t erg vind, vraagt één van de ladies. Deze gedachte? Van dat alles anders zou worden wat betreft mijn relatie tot kleding terwijl nu blijkt dat alles exact is zoals het was? Ik vraag me wel af, ben ik echt van de extremen..... Kan het dan niet grijs zijn? Altijd zwart of wit? Meet me half way? Is het ooit genoeg? Alsof ik echt alles ga inhalen van t afgelopen jaar. Maar nee, zo was t daarvoor gewoon ook al. 

Één lichtpuntje. Ik heb het weerstaan. De drang. Ben niet terug gegaan naar de Zara om de rok in meerdere kleuren aan te schaffen. Valt weer mee. Ik stond wél in m'n NIEUWE poncho te swingen in de regen. Dat lijkt me ook wat waard. 

Terug van weg geweest

Voor anderen was het een gewone donderdagmiddag. Maar ik liep na 12 maanden onthouding vol spanning met mijn shopmaatjes Romy, Roos en Inge die überfijne winkel binnen in hartje Rotterdam. Ik had me verheugd op het shoppen zelf, maar de hele middag werd meer een soort feestje! Een kadootje van Inge (mooi gouden kettinkje) en toen stapte ik de winkel in. Begroet door Barbara (styliste van de SB) met 'Ben je daar eindelijk! Je pashokje staat al de hele dag klaar!'. WOW. Echt wow! Een versierde paskamer! Hoe vaak zie je dat nou?! Mét kaartje dat het team van Rotterdam trots is maar ook blij dat het afgelopen is. (Ik zeg win-win situatie).

Passen passen passen. En het voelt....als vanouds! Zeker omdat Inge en Roos erbij waren. In de goede oude tijd (hahaha) ontmoetten wij elkaar regelmatig daar. En brachten er pretty veel uurtjes door. Of we liepen elkaar mis en dan hoorde ik van bijvoorbeeld Barbara dat Inge of Roos net weg was... Waarna ik belde en de hereniging plaats vond. 

Maar o wat heerlijk om weer te shoppen! Om van alles te passen, wetende dat je het niet terug hoeft te hangen maar dat ik al die juweeltjes mee naar huis kan nemen in mooie tasjes..... Toch deed ik mijn ogen wel even dicht toen ik af rekende. Dus zo ziet een inhaalslag eruit!

Op naar de Zara, waar de pashokjes (en de medewerkers) nét iets minder voorbereid waren op mijn komst. Ook daar flink buiten mijn comfort zone gegaan. Lange rokken en een jasje met model bomberjack. Maar, zo zegt Inge, dat wordt he-le-maal hip en happening. De bom dus!

En dan als afsluiting met twee andere vrienden uit eten. En alle kleding nogmaals uit de tassen halen, bekijken én bewonderen!

Mijn moeder belde, hoe was het? Alles gekocht wat je wilde? Ja, nou ja, er was één shirtje maar het werd écht te gek! Heeft Romy niets gezegd dan? Nee.... Je mocht van mij ook iets uitzoeken!

Drie keer raden waar ik drie dagen later naar toe fietste...........

Wat de lezers willen weten

Yesserdeyessss, tromgeroffel, gefluit op de vingers en dierlijk gebrul, gevolgd door het trommelen op den borstkas, HET IS GELUKT! Ik heb mijn portemonnee 365 dagen niet gebruikt om enigerlei kleding aan te schaffen! Gefeliciteerd! Zo sprak mijn tante vandaag. Aan tafel op een terrasje zegt mijn tafelgenoot tegen een (mij toen nog onbekende inmiddels niet meer) andere tafelgenoot: "Weet je wat zij heeft gedaan?!". Waarna mijn uitdaging als een ware heldinnendaad uit de doeken wordt gedaan. Merci daarvoor. 

En dan komt DE VRAAG. Ze is niet de eerste die deze vraag stelt. Wat heeft het je gebracht? Geen kleding in ieder geval! Eigenlijk ben ik als een non door het leven gegaan. Soberheid-wise in spenderen dan. Celibatair in de kleding regio. Toch kreeg ik in het eindstadium steeds vaker complimentjes over mijn combinaties en outfits. Crea Bea deed mij blijkbaar goed! 

Heb ik veel bespaard? Laat ik het zo zeggen. Áls ik al naar Curacao had kunnen vliegen had ik waarschijnlijk geen enkele lunch buiten de deur genuttigd, de vissen louter vanaf het wateroppervlak door mijnen snorkel kunnen bewonderen en had ik de dolfijnen noodgedwongen op ansichtkaarten moeten aanschouwen. Natuurlijk heb ik een hoop geld bespaard. Maar ook weer uitgegeven. Waardoor ik op de vraag 'Ga je helemaal los donderdag zeker?', helaas moet antwoorden met nee. Nog even niet. 

Laatste. Of ik nu anders naar kleding kijk? Verwacht geen wereldschokkende onthullingen. Ik bedoel, ik sta morgen echt aan de kassa van de Sissy Boy waar ik bijna zeker ga ontdekken dat ja o echt ja hoor kijk hij is er nog! Dat gat. In mijn hand. Niet verdwenen. Maar het maakt dus niet ongelukkig, een jaar niets kopen. En het meeste waarvan ik het jammer vond in de winkel te moeten achterlaten, vergat ik snel genoeg. Behalve....ja die trui met die sneeuwpop inderdaad! Bleef maar knagen.... 

Eerlijk zeg ik dat ik ook wel eens heb gedacht dat ik koopverslaafd was. De definitie: "verschijnsel dat men het kopen niet meer kan laten, met op den duur schadelijke gevolgen", suggereert gelukkig dat het best meeviel bij mij. 

Ik denk eerder dat de afkickverschijnselen nu zichtbaar zullen worden. Al dat gekwijl bij (en erger nog:over) al die mooie jasjes, jurken, shirts, schoenen...... Zucht....

Een ordinary zaterdag

Volop in de 'ik heb in m'n eentje mezelf 4 weken op Curacao min of meer vermaakt dus dat kan ik nu' spirit ging ik vanmiddag naar het Vrije volk festival. Juist ja, tout by myself. Gratuit kaartje en m'n beoogde gezelschap bleek niet te gaan (was mijn miscommunicatie fout) dus geen onwijze kluizenaarsactie. 

Na 10 minuten dapper te hebben rond geslenterd vond ik het wel weer genoeg en ik bedacht mij wat mij nu op this very moment oprechte blijdschap zou brengen. Een aantal zeer mooie fantasieën en droombeelden passeerden zeer levendig mijn netvlies. Echter minder haalbaar. Uit gewoonte liep ik even bij de Sissy Boy binnen.

Als een WARM BAD! Ik weet dat ik al zes dagen terug ben van vakantie maar ik vroeg me al af waarom ik nog zo onrustig was....nu kwam ik thuis! Met armen vol kleding dook ik een paskamer in. Gewoon, ter voorbereiding op donderdag. Waar ze ook allemaal van op de hoogte zijn daar. Daar is dus thuis. 

Wel opvallend, t lijkt wel alsof ik genoeg heb van de gekleurde bloemenbommen. Want het enige dat met me ging richting pasruimte, was zwart en grijs. WOW wat voelde ik me sjiek! Ik dacht dat ik na de zomervakantie terug zou komen vol rust met meer mogelijkheid om te luisteren naar mijn innerlijk kompas en dat zou ik dan Renée 2 punt 0 noemen. De nieuwe versie is on its way, ik voel het, maar dan vooral vanwege mijn nieuwe sjiekere wowerdiewow wat zie ik er volwassen uit LOOK. Ja ja! Dat betekent overigens wel dat ik moet gaan ruimen in mijn kledingkamer. Ook niet erg, kledingruilfeest versie drie is gewenst en staat al in de steigers. 

Daar stond ik. Gelukkig te wezen. In advance natuurlijk want donderdag kan ik het geluk pas omarmen. Gek hoe ik zo gelukkig denk te gaan worden van iets waar ik het afgelopen jaar nauwelijks behoefte aan heb gehad.... Anyway, donderdag duurt nog even. Om precies te zijn nog vijf nachtjes slapen. Wat nou als mijn juweeltjes er niet meer zijn?! Of mijn maat is weg?! Barbara (toppertje van de SB) begreep mijn angst. Dus toen de winkel dicht was en ik na sluitingstijd meerdere hangers aan haar gaf met de woorden 'WOW dit zijn echt prachtige stukken' (alles wat ik donderdag niet wil hebben had ik achtergelaten), reageerde ze met 'bedankt, ik ga ze zo even terug hangen in de juiste rekken'. Niets bijzonders. Behalve dan die mega knipoog en grote glimlach waarmee haar antwoord gepaard ging.... Tot donderdag Sissy Boy!

Afscheid

Brrrrr....het is hier maar koud! Stiekem is het ook wel weer fijn om te fietsen door mijn stad, ook al is het koud en heb ik m'n laarsjes zelfs uit de kast gehaald. Zeker nadat ik echt genoten heb van vier zonovergoten mooie weken op Curacao. Herinneringen genoeg om mee te nemen naar huis, dan is gedag zeggen lang zo erg niet. Zwemmen met dolfijnen, heerlijk zonnen, zwemmen in de zee, wakker worden en zeker weten dat het warm is (yesserdeyessss!), alleen maar rokjes en shortjes dragen, blote benen en armen elke dag ja ELKE dag, leren duiken, de prachtige onderwaterwereld, buiten de deur lunchen (ja dat merkt m'n weegschaal ook ehe ehe), onbezorgd lezen, rustig na kunnen denken (maar niet te veel), onverwachte ontmoetingen met lieve en mooie mensen, mogen logeren in een prachtig huis met auto voor de deur en zwembad in de tuin. En erachter komen dat vier weken zonder vrienden en familie op een eiland verblijven soms wel wat eenzaam voelt, maar ook te overleven is.....mini-overwinning op mezelf!

Afscheid nemen en dan weer vooruit kijken, naar de toekomst. Afscheid nemen, niet alleen van de vakantie maar ook van mijn zelf opgelegde uitdaging! Want......nog maar ACHT dagen zonder shoppen! Bijna bijna bijna! Oooooooo en dan? Ga ik los? Word ik helemaal hysterisch in de Zara en de Sissy Boy? In mijn hoofd zie ik mezelf met champagne op de stoep staan bij eerder genoemde favo shop adresjes. Trouwe lezers zijn welkom om deze bijzondere gebeurtenis te aanschouwen hahaha. 

Maar wat nou....wat nou als ik niets leuks vinden kan? Of als ik opeens niet meer gevoelig ben voor shop adrenaline?! Dat ik die kriebels niet meer voel als ik met een prachtig kledingstuk in de paskamer sta?! Of dat niets past?! Quelle nachtmerrie! Non non non! Of dat ik niet meer kan kiezen..... Of dat er ergens toch een moreel gevoel tegen de consumptiemaatschappij is gaan groeien diep inside of me. Nou trouwens, dat moet dan wel heel diep zitten.

Het lijkt me verstandig dat ik wat voorbereidingswerk uit ga voeren. De collecties alvast bekijken. Of misschien beter van niet. En me laten verrassen door al het moois. Ik kan nu al niet kiezen! Wat een besluiteloosheid! Laat ik daar eerst maar eens afscheid van nemen. 

En als jullie dan iemand met wild haar, vol kledinghangers op haar armen, doorgedraaide blik in de ogen, verdwaald door de Zara zien rennen, weet je wie het is. Stop me maar niet, laat me maar uitrazen. Of stop me wel en richt mijn aandacht op een mooi jasje. Of....of....of......

Zo simpel........

Ik slijt mijn dagen in bikini's en afgeknipte korte broekjes. Actieve ochtenden en luie middagen op het strand. Zo ook vandaag. Een praatje hier en daar. Aan de bar zit hij met een biertje. Ik reken mijn eten af, sta op het punt om weg te gaan. En nee, helaas is HIJ geen goddelijke adonis die mijn wereld op zijn kop gaat zetten. Hij begint wel een praatje met me. Na een paar minuten weet ik dat hij Amerikaans is, ooit vanwege onhandelbaarheid op zijn 10de van dit eiland is weg gestuurd, les wil geven in wiskunde, graag terug wil naar Curaçao om te profiteren van zijn retirement dat hij aan het opbouwen is door slim aandelen te kopen. En dat hij daar goed in is want hij heeft er al een Mercedes van gekocht. In diezelfde tien minuten komt hij er al snel achter dat ik hier alleen op vakantie ben. Wat hij onbegrijpelijk vindt! Hoe kan dat? Stiekem ben ik gewoon ontzettend onaardig, zeg ik, want die vraag hangt me de keel uit. Wat hem zeer amuseert. Als ik vertel dat ik leraar ben is hij helemaal in de ban van mij. We kletsen wat verder en hij snapt niet dat ik 29 ben want ik ben ZO wijs! Of ik vanavond kom salsa dansen? En of ik met hem wil trouwen en dat we dan samen de kinderen van Curaçao les gaan? Ik lach want het is echt een leuk gesprek. Dan moet ik gaan. Hij bedankt mij en ik hem voor dit gesprek. And hey, zegt hij, just remember: you're young, you're beautiful and you've got all the time. 

Soms is het zo simpel.....

Een slimme meid is op haar toekomst....

...voorbereid! Ja natuurlijk heb ik er zin in! Ik mag de komende 4 weken doorbrengen op een zonovergoten eiland, met een zwembad in de tuin en een auto voor de deur, hoeveel luxe kan een simpel stadsmeisje aan?! Maar het is vooral ook erg onwerkelijk. 4 weken. Alleen. Op een eiland. Mucho ver weg van mijn bewoonde wereld. Dus, zou je denken, bereid ik me voor, lees ik me in, surf het net af op zoek naar de beste tips hotspots bezienswaardigheden.... Eeehhh...helaas pindakaas zit ik zo niet in elkaar gepuzzeld. De enige voorbereiding was het boeken van m'n ticket en mailcontact met de bewoners van het huis waar ik mag resideren, onze vroegere buren. Maar, eureka en vernieuwing! Mijn preperation is van start!

Woensdag pakte ik mijn koffer in. Onder scherp toeziend oog van la mama. Te warm. Te lang. Te dikke stof. Te warm. Vroeger mocht ik me nooit zo bloot kleden (merci merci!) maar nu kan het niet bloot genoeg zijn! Luchtig bedoelt zij. Schaars gekleed, hoor ik. Broeken hippperdehip afgeknipt door zuslief, alle mooie rokjes en jurkjes ingepakt, nog 2 kilo te gaan. Maar ik zeg het je, als mijn koffer kwijt raakt ben ik NERGENS! 

Donderdag nam ik een proefduik! In de tropische wateren van het zwembad bij mij om de hoek nam ik een duik en aanschouwde de witte benen van de andere zwemmers. Maar met in mijn achterhoofd de troostrijke gedachte dat de fauna en flora op vakantie stukken gevarieerder én gekleurder zal zijn. Men mag daar vanuit gaan. Vind ik. Dat in mijn hippe nieuwe bikini....ZIN IN!

Vrijdag voltooide ik de ultieme voorbereiding. Cocktails drinken met mijn lieve vriendinnetjes, juist ja, diezelfde twee die mij aan mijn haren mee naar New York zouden sleuren om dáár cocktails te drinken als ik het niet-shoppen niet meer vol kon houden en dit in tranen aan hen kenbaar maakte. Gaan we gewoon alsnog doen. Vlak voordat we 40 worden. Met net zoveel plezier. Naar New York met (figuurlijk!) oude vriendinnetjes. Maar wel in nieuwe kleding. 

En zaterdag vertrek ik. Vandaag dus. Mét volle koffer, mét nieuwe bikini's, mét een hoop goede zin in vul maar in, mét de wens om uit te rusten. Gegroet! 

Save water....drink champagne!

Wanneer ga je bloggen over de consumptiemaatschappij? Deze vraag werd mij ergens in november al gesteld en in mijn hoofd vormde zich het antwoord 'nooit'. Aangezien mijn tong vliegensvlug reageert op mijn hoofd kwam dat er precies ook uit. Gevolgd door een geïnteresseerd 'waarom dan?' (door mij gesteld dus). Omdat jouw project toch een aanklacht is tegen de consumptiemaatschappij? Eeeeeehhhh....neeee..... Op zaterdag 28 augustus ben ik van plan mijn creditcard uit de vriezer te halen en met een glimlach wederom van hier tot aan New York de Zara en Sissy Boy te verlaten met très volle tassen! Die dag ga ik alle consumeer genen in mijn lijf aanspreken om van zich te laten horen!

Maar er begint iets te knagen. Mijn zusje schrijft namelijk sinds kort werkstukken. Naar aanleiding van onderzoek. Onderzoek naar duurzaamheid. En recyclen. En naar watergebruik dat nodig is voor het vervaardigen van kledingstukken. En dat geeft SCHRIKBEELDEN! Want voor het produceren van een kilo katoen wordt 10.000 (!!!) liter gebruikt! Ik kom er dus achter dat Sissy Boy een D scoort op de ranglijst van milieuvriendelijk en goede arbeidsomstandigheden producerende bedrijven waarbij A goed is en D dus....eeeehhhh....niet! Gelukkig redt Zara mijn gevoel met een B. 

We komen tot de conclusie dat ik best behoorlijk goed bezig ben met m'n uitdaging, op duurzaamheidsgebied dan hè! Hoe duurzaam wil je het hebben? Geen slavenarbeid, geen watervervuiling voor het maken van katoen en draaiende houden van alle processen. Wowerdiewow! Een jaar geen nieuwe kleding! Daar ging m'n hoofd weer. Als een malle probeerden we te bedenken hoe je kan uitrekenen wat ik bespaard heb. Niet alleen aan money.... Geld speelt geen rol! 

Hoe reken je dat uit? Hoeveel water heb ik bespaard? En wil ik het eigenlijk wel weten want oh mon dieu hoeveel water heb ik de aarde in de afgelopen jaren dan wel niet gekost! 

Ik heb dus om een werkstuk gevraagd. Om mijn geweten te sussen en hopelijk mijn nobelheid te redden. Een ruwe schatting hoeveel water ik de aarde het afgelopen jaar heb bespaard. Wat er daarvoor gebeurd is laat ik liever even in het midden....

Tweelingnichtjes

Op 16 september 1984 kwam ik ter wereld. Na een paar dagen kwam mijn tante Monique op bezoek. Zij had al een dochter en met mij in haar armen vertelde ze mijn moeder dat ze ook nog wel een meisje erbij zou willen.... (merkt iedereen even op hoe zoet mijn invloed toen al was?). Precies een jaar later was daar Annemarije, mijn 'so called' tweelingnichtje. So called door onszelf weliswaar... 

Tweelingnichtjes!!! Leest u dat goed?! Want dat betekende nogal iets! Elke vakantie logeren bij elkaar, Monopoly spelen in onze pyjama, boeken lezen en heeeeel veeeel mucho tres vaak lachen samen. En soms een beetje heimwee, dat was ik.

Logeerpartijen begonnen standaard met het uitpakken van onze koffer. En op de één of andere bizarro manier haalden wij meerdere keren, hou je vast, HETZELFDE item uit onze tas! Zelfde badpak, iets andere kleur. Exact dezelfde trui van Peec & Cloppenburg. Elke vakantie wel iets! Té toevallig! Zou je denken... Dus ik vroeg mijn moeder laatst of zij hier een actieve rol in had? Telefonisch contact met mijn toen favoriete tante misschien? Nee! WOW! 

Jeugdherinnering.... Anne met ons mee naar Centerparcs, je kent het wel toch het zwemparadijs? Klein maar fijn moesten wij nog een zwemvestje aan. Ik was de oudere en Anne de gast dus wie mocht het roze zwemvest? Juist ja. Of thuis bij mij verkleden. Zelfde motivering bewoog mijn moeder ertoe te zeggen dat Anne als prinses mocht en ik was de clown. Tja, ik was nog steeds de oudste en zij de gast!

Bitter? Nee hoor. Met een glimlach kijk ik terug op AL deze fijne stukjes jeugd met m'n tweelingnichtje. En nu komt er een achternichtje aan. Of neefje. Dat is nog even afwachten. Misschien moet ik maar alvast gaan shoppen......

Succes gegarandeerd

As we speak maakt zusterlief een heuse pagina van ons kledingruilfeest! Want een evenement is leuk, maar het kan altijd groter beter meeeeeeer!!!!! Vanaf zeer binnenkort zijn wij met al onze geweldigheid met enige regelmaat te volgen. We zijn nu alleen nog druk met het bedenken van een mucho fantastico naam voor onze pagina.... En waarom zou je ons dan willen volgen? 

Omdat het weer een gezellige gathering was van....dames! En kleding en bubbels. Een betere combi is nauwelijks te bedenken! Genoeg te halen, genoeg te passen. Geen schaamte dames, de kleding hangt er precies om DIE reden, om meegenomen te worden! 

Roos was er ook, heel eventjes. Remember de ode aan Roos van editie uno? Wederom kwam zij niet alleen maar in het gezelschap van vier tassen. Zoals beloofd iets eerder dan de rest en ze nam hilarisch genoeg iets mee naar huis dat ze tijdens de eerste editie had afgestaan! 

En toen hing er opeens een jurk tussen de jurken die Inge herkende als de hare. O ja, ik vergat dat het niet mijn jurk was toen ik hem ophing, maar dat ik hem laaaaang geleden had geleend van Inge, oeps! De bontjas was ook wel een item, gepast door m'n tantes die hilarische scenes opvoerden als doorgewinterd Tokkie. Maar m'n überhippe nichtje ging er mee vandoor, mucho stylish verantwoord uiteraard. 

Of dat verschil tussen de dames die een uur of twee bleven, heen en weer hobbelend tussen de winkel en de salon. Tegenover een paar lovely ladies die binnen snelden, als een tornado door de winkel raasden en met volle tassen weer vertrokken. 

Of het niet ging kriebelen bij mij? Nee hoor. Er was alleen wel dat lieve snoezige énige kanten vestje waar mijn oog op viel. Dat nu bij Inge thuis ligt. En op 28 augustus miraculeus genoeg bij mij in de brievenbus ligt.....

La Renée trots!

Bekend feitje numero uno: mijn zusje ontwerpt kleding. Feitje numero twee: MOOIE KLEDING. 

Dat gezegd hebbende kan ik nu met pure trots hier verkondigen dat Groos (waar ze uitsluitend producten verkopen van ontwerpers van Rotterdamse bodem) de collectie van mijn zusje Romy heeft uitgebreid met.....dameskleding!

Maar het, voor mij, meest bijzondere daaraan is toch wel de naam van twee jurkjes. En niet uit narcistische overwegingen, maar omdat het een klein stukje liefde impliceert. Niet dat ik daaraan twijfelde, non non. 

Als ik mijn blogs teruglees stroom ik soms over van trots. Op mezelf, op Eva, op mijn moeder, op mijn zusje en ga zo maar door. Ik heb overigens ook een vader en een broertje waar ik echt trots op ben maar dat komt niet zo snel ter sprake als je een blog schrijft over kleding...(misschien moeten we daar eens een missie van maken, levert vast een mooi verhaal op). Maar dat overstromen dus, dat gaat nog even door!

Want het gaat GOED met mijn zusje, op weg naar beroemdheid! Een eigen collectie bij Groos, een flashing nice nieuw atelier, ontwerpster voor Kinky kappers en háár kleding opent straks Fashion Clash 2014. Ja ja, de Kunsthal kan beter ruimte gaan maken in de planning, Jean Paul Gaultier was nog niets!

Dat jurkje dus. La Renée. La Renée vif. La Renée doux. 

Ik zeg: la Renée mucho trots en tres onder de indruk. You go little sister! 

Bikini's....HET dilemma van deze zomer

Ik ga naar Curaçao! Voor 4 (!!!) hele weken! En die tijd kom ik natuurlijk niet door zonder een leuke bikini. Nu worstel ik al sinds het boeken van mijn ticket met de vraag: 'Kan ik een bikini kopen?'. Is een bikini kleding meetellend voor de uitdaging? Dilemma's mensen, dilemma's!

Ik begon met het bevragen van zuslief. Die meedogenloos was overigens. Want bikini's zijn gewoon kleding. Ja, ik ben ook niet gek. Ik snap dat de definitie van kleding (objecten die door mensen worden gedragen ter verwarming, bescherming, verfraaiing of als symbool) van toepassing is op een bikini. 

Ter verdediging zou ik willen opmerken dat bikini's niet mee tellen voor mijn outfits en combinaties, ik zet ze niet op de foto. Dus tellen ze niet mee, dunkt me. 

Ja, ik trek ze aan. Ja, ik koop ze omdat ik ze mooi vind. 

Ik besloot een onderzoekje uit te voeren. En de uitkomst alleen te publiceren als deze in mijn voordeel zou spreken, wahaha! Maar helaas. Het merendeel van mijn dierbaren is mucho duidelijk tijdens het volmondig uitspreken van hun JA als antwoord op mijn terloops gestelde vraag 'of een bikini kleding is?'. 

Gelukkig ben ik eigenwijs, is het MIJN uitdaging en creëer ik zelf de voorwaarden. Dus ben ik doorgegaan met bevragen van mijn dierbaren totdat één vriendin zeer overtuigend NEE antwoordde. Yeesserdeyessss! Ik hou van je, zei ik. En ik kocht pardoes 2,5 bikini. Kom maar op met de zon, de zee en het strand! En, nogmaals, ze tellen niet mee voor de combinaties. Als tegemoetkoming zal ik een ieder straks niet ál te jaloers maken met prachtige, zonovergoten plaatjes van mij in trés hippe bikini's met een jaloersmakend bruin lijf....doe ik gewoon voor jullie.....of eigenlijk niet dus!  

Tijd voor een terrasje!

O wat heerlijk, het is weer terrasjestijd! Zondag, een aantal weken geleden inmiddels, sprak ik met Eva af, na een loopje van 20 kilometer in het stralende zonnetje, op een terras in de zon. Grote zonnebril check, kopje thee check (geen alcohol twee weken voor de mooie marathon), lunch check en vooral veel mensen om stiekem en soms minder stiekem naar te kijken CHECK. Van die middagen met de intentie om maar een uurtje te blijven zitten. Totdat je er drie uur later achter komt dat het dus, ja duhuh, drie uur later is. En dan oppert iemand om nog één drankje te doen? En zeg je natuurlijk ja. Sterker nog, er is al voor je besteld.

En af en toe komt er een bekende aanwaaien, schuift er een stoeltje bij en zo ontstaan de mafste gesprekken. Die zondag ging het bij ons over zondes. Omdat ik geen sigaret nam en thee bestelde (ik heb nog nooit gerookt en alcohol klopte toen niet echt in mijn systeem gezien de op handen/voeten zijnde kilometers), rees de vraag 'wat dan mijn zonde was?'. Ik kon niet echt iets bedenken wat je een zonde kan noemen of waar ik me diep voor schaam. Fijn natuurlijk. Maar iets minder fijn voor mijn nieuwe kersverse tafelgenootjes. Niet zo amusing, zeg maar. En saai ook, zo zeiden zij, zo'n perfect wife type. Het was nogal wat! Niet dat ik ooit in de spiegel kijk met de gedachte dat er zo een ontzettend perfect iemand in de spiegel terugkijkt.... O, zei ik, ik eet wel graag en veel eeehhh... Dat was het, ik eet graag en veel. Punt. Telde ook niet, want ik zag er niet al te veel uit als iemand die graag en veel eet.

Maar toen hadden ze het. Was ik dan misschien koopverslaafd? Tja....

Ik kan natuurlijk een volle alinea besteden aan de vraag waarom mensen (en deze twee mij totaal onbekende dames in het bijzonder) anderen zo graag een zogeheten zonde zien begaan. Met allerlei mogelijke filosofische overpeinzingen zoals 'als je zelf gelukkig bent gun je anderen ook oprecht geluk' of 'wat is een zonde nu eigenlijk, schaam je je dan voor dingen die je doet terwijl je er eigenlijk (stiekem) zo blij van wordt?' of 'als je een ander graag ziet falen, wat zegt dat dan over jezelf?' of 'word je pas interessant als je een beetje fout bent?'. Maar weet je, daar heb ik dus helemaal geen zin in. En ik ben echt geen heilig boontje, laten daar geen misverstanden over verstaan. Ik ben alleen wel pretty tevreden met mijn leventje. En als we allemaal alleen kijken naar wat een ander wel of niet heeft en wat je daarvan zelf allemaal wel of niet wilt hebben of kunnen, dan zijn we het denk ik volkomen kwijt. En ontstaan er spontaan tientallen nieuwe zondes. Heeft ook niemand wat aan. In plaats daarvan zoek ik nog een terrasje op. Mét een wijntje! 

PS: over zondes gesproken....volgende week ga ik proberen uit te leggen waarom er vandaag een H&M doos mij werd bezorgd....oh joy!

Pay it forward!

'Renée ik heb nog NOOIT zoveel geld aan mezelf uitgegeven! Ik ben er gewoon misselijk van! Maar ik heb zulke mooie spullen gekocht!' Zo sprak de gelukkige na een bezoekje aan de winkel waar de styliste werkt, nadat de styliste eerst bij haar thuis haar kleding kast binnenstebuiten had gekeerd. En dit keer heb ik het niet over mon tante. Tres gelukkig was deze dame. Het wordt een soort van pay it forward, zij kreeg de wardrobe styling cadeau van mijn tante en gaf het zelf ook weer cadeau aan iemand anders. (Die het overigens net zo leuk vond maar maar twee broeken nodig bleek te hebben). De ultieme bevlogenheid en het talent om je te laten verleiden tot het aanschaffen van mucho mooie kleding die je DAT gevoel geven, dát blijkt toch echt een familie dingetje....

Geweldig om zoveel nieuws te kopen om je garderobe aan te vullen en te pimpen maar die misselijkheid? Daar is zij vast niet de enige in. En dat moet nu maar eens afgelopen zijn. Daarom.....

Tip van de kenner! Als ik kleding koop o nee kocht, verleden tijd aangezien ik al meer dan negen (!!!) maanden niets koop, berekende ik niet alleen hoeveel geld er van mijn rekening werd weg gesluisd. Als je alleen maar denkt aan die euro's die je mist zodra je de winkel uitloopt, vergaat je het lachen wel. En dat is zonde, want als het goed is heb je juist een stralend gevoel van je nieuwe aankoop. Plus, van depressieve mensen wordt niemand gelukkiger. Wel van mooie nieuwe garderobe stukken en financiële meevallers. Ook al zijn ze (een beetje) fictief.

En dus raad ik een ieder ander ook aan om ook iets anders te berekenen. Namelijk, de kosten per draagbeurt!

Hoe werkt dat dan? Simpel. Je hebt een broek van €100 aan. In de paskamer twijfel je want dat is veel geld. Maar als je je vervolgens bedenkt dat je die broek minstens drie jaar gaat dragen en dus minstens 100 keer aan gaat doen, kost je broek nog maar € 1,00 per keer! Stel je voor dat je die broek 200 keer aantrekt, dat komt neer op zo'n € 0,50 per keer! Geen geld toch? Een shirt van €65 lijkt flink geprijsd, maar 3o keer dragen komt neer op twee eurootjes per draagbeurt. Zoals men zegt, daar kun je niet voor tobben, toch? Nee, dat dacht ik ook. En dat die prachtige jurk dan €100 per draagbeurt gaat kosten....ach dat compenseert dan weer en brengt de boel in evenwicht. 

Graag gedaan. 

Onoverwinnelijk

Een collega van mij vertelde laatst gedroomd te hebben naar aanleiding van het achter elkaar lezen van al mijn blogs. Heerlijk, lijkt mij! Mais non, ze had een nachtmerrie gehad! Door mijn hoofd schoten horror beelden van afgebrande jurken, zonder geld in de Zara lopen waar jij alleen de uitverkoop mag zien, een maand lang dezelfde jurk aan moeten doen, nooit meer op hakken kunnen lopen en ga zo maar door. Of liever niet eigenlijk, slapeloze nachten heb ik al genoeg! Haar nachtmerrie was toch nét even anders...ze moest namelijk de hele dag op hakken lopen! 

Iedereen z'n ding zeg ik maar. Ik hou van hakken. Onder andere vanwege DAT gevoel. En het werkt echt, zo bleek ook maar weer afgelopen zaterdag. In een nog voller Las Palmas presenteerde ik de grote manifestatie van Leraren met Lef. Als TROTSE voorzitter straalde ik bijna het podium af! Wat een enthousiasme, wat een spirit van leraren en leidinggevenden uit het PO, VO én MBO! Onderwijs verbindt, dat werd mij weer duidelijk. O en wat vind ik het geweldig om zo'n bijeenkomst te mogen presenteren. Want die verbinding voel ik ook, zeker op het enthousiasme stukje.

Hoe bereid ik me dan voor? Ik neem goed door wie er allemaal wat komen brengen, welke initiatieven er zijn, hoe ik de staatssecretaris ga ontvangen en rondleiden, wat ik moet zeggen maar ook....wat ik aan moet doen! En daar hoorden natuurlijk ook hakken bij! Onoverwinnelijk is toch wel een goede omschrijving van het gevoel dat ik had toen ik mijn naam hoorde, mij op hakken richting podium gaf, het applaus in ontvangst nam en al stralend de dag mocht openen. Voor mij geen nachtmerrie, een dag op hakken. Ook al had ik ze aan het einde niet meer aan mijn voeten, maar bungelden ze toen quasi nonchalant (nog steeds stylish verantwoord) aan mijn handen......

DAT gevoel

Dat gevoel... Dat je een paar schoenen ziet en je weet het dan heel zeker. In één klap is het meer dan duidelijk. Zonder die schoenen kan je NIET leven. Of wellicht wel, maar dan wordt het leven toch wel ondraaglijk. En als je die schoenen wel koopt voel je gewoon met alle vezels in je lijf dat ze zorgen voor levensveranderingen. Simpel. Je kan NIET zonder. Sterker nog, je wil niet zonder. 

Het beperkt zich niet tot schoenen. Ik heb het sterk met jurken. Volledige overtuiging dat DIE jurk mijn leven op zijn kop gaat zetten. Dan lukt alles wel wat nog toe strand in double niets. Want als ik die jurk eenmaal heb dan ziet iedereen automatisch dat ik geweldig/spontaan/

onoverwinnelijk/humoristisch/aantrekkelijk/fantastisch ben. Of vul maar in! Maar één ding is duidelijk. Zonder die jurk komt er van dat multo bello gevoel bar weinig terecht. En dat kan niet gebeuren. Dus koop je die jurk. Of die schoenen. Maar liever nog die jurk én die mooie hakken.

Ik kwam dus weer zo'n jurk tegen...bij de Sissy Boy.... Ik hield de jurk voor me en keek in de spiegel. Toen gebeurde het. Ik zag mezelf glorieus door het leven gaan. In mijn hoofd al gecombineerd met mijn mooie bruine laarzen zag ik mezelf in deze jurk quasi stoer over straat gaan en uitstralen dat IK de wereld aan kan, no doubt!

Om er vervolgens achter te komen dat het niet door die jurk of hakken komt dat anderen zien dat je onoverwinnelijk bent. Of spontaan. Of humoristisch. Of geweldig. Die jurk en hakken fungeren hoogstens als de strik. Je weet wel, zoals een cadeautje nét wat opgefleurd wordt door een strikje. Want het echte cadeautje, dat ben je zelf! Dat mag je soms best even horen. Of tegen jezelf zeggen...of met lippenstift in de spiegel schrijven.

Bij voorkeur de spiegel in de gang.... Waar je nog even een steelse blik in werpt vlak voordat je naar buiten stapt op je nieuwe hakken in je nieuwe jurk. Want laten we eerlijk zijn. Dat strikje om dat cadeautje maakt het soms wel nét even af!

Ik heb de jurk nog niet gepast, maar voor de barmhartige Samaritaan onder ons gok ik op maat L bij de Sissy Boy. Dank u!

Styliste aan huis, yessss!

Een lichtelijk teleurgesteld 'Ja maar nu hoef ik dus niets meer te kopen!' klonk zo rond half elf op die bewuste maandagavond. We waren al vanaf half 8 bezig met outfits samenstellen, bedenken wat ze bij bepaalde outfits miste en waar ze dat in welke maat van welk merk aan kon schaffen. Maar met haar eigen garderobe bleek ze (mijn tante dus) onverwacht (verrassing!) ZO veel meer te kunnen dan ze eigenlijk dacht, dat ze zich leek te beseffen dat ze ook met de huidige kledingstukken nog wel een tijdje uit de voeten kon. Gelukkig bedacht mijn tante zich en ontving zij zeer tevreden het "boodschappenlijstje" dat voor haar gedurende de avond was samengesteld. Want vrouwen hebben altijd iets nodig. Dat is zo'n out of the question situatie waar niemand wat op aan kan merken.

Danielle Brand heeft haar missie gevonden, haar talent. Vind ik. Vind ik echt. Dat is dus niet mijn tante, maar de styliste die mijn tante op maandagavond gelukkig maakte. Zo werkt het (denk ik, want ik heb het fenomeen maar eenmaal meegemaakt). Je gooit je hele garderobe op je bed, je geeft aan waar je dilemma's zitten en je vraagt advies. Vervolgens bedenkt ze combinaties met je bestaande garderobe. Terwijl ze mixt en matcht gaat ze volgens mij in haar hoofd de bestaande collecties van grote en minder grote merken langs. Zo stelt ze een lijst samen van items die naar haar modieuze (wel bescheiden, misschien wel té bescheiden) inzicht je garderobe compleet maken. Zonder je het gevoel te geven dat je een totale mode nitwit bent want ze is super vriendelijk. 

Theoretisch klinkt dit leuk maar voor mij ook best onbereikbaar. Want voor de elite. Mais non! Ik wil dit ook! En het kan dus wel! Ook met mijn budget! Yesserdeyess! Geluk met een gouden randje dient zich aan! Maar dan voor mij niet voor combinaties, dat lukt best aardig. Nee, ik zou het bijvoorbeeld geweldig vinden om met haar mijn garderobe door te gaan en te bedenken wat ik het beste aan kan schaffen om hip & happening de winter in te gaan. Lijkt me heerlijk! 

Dat kan toch alleen maar geweldig zijn? Je twee uur opsluiten in een kamer met kleding!!! Hoeveel uitroeptekens kan je daar achter plaatsen! Wowerdiewow! 

En voor het eerst sinds lange lange tijd voelde ik het die maandagavond kriebelen. De shopatomen in mijn lijf lieten duidelijk van zich horen. En het bleken er toch wel een hoop te zijn... Heb ik ECHT weer zin om de winkels in te gaan. Nieuwe items te kopen. Een nieuw beeld van mezelf neerzetten.

Note to self: voortaan winkel ik op stand en koop ik stylish verantwoord bij mooie merken in combi met mijn geliefde Zara. Want van die winkel neem ik geen afscheid. Oké, kleine correctie, vanaf 28 augustus dan. En voor m'n verjaardag geef ik mezelf een avondje wardrobe styling cadeau. Heb er nu al zin in!

 

 

Nieuwsgierig geworden? Ook toe aan iemand die je gelukkig maakt door gewoon samen naar je kleding te kijken? Check www.daniellebrand.com voor meer informatie. 



Mag het een onsje meer zijn?

Vakantie, heerlijk! Wat was ik daar aan toe! En wat kan ik er maar moeilijk aan wennen! 's Ochtends wakker om 7 uur terwijl ik al weken verlang naar uitslapen... Iets met loslaten? En dan vooral HOE DAN?! Dus ik doe m'n best en denk vooral niet aan school maar geniet van thee met vriendinnen, filmpjes in de bios, manicure midden op de dag (wat een luxe!), styling advies bij m'n tante thuis en rustig nadenken over de outfit van morgen. Maar vandaag toch een beetje school op het programma. 

Vrijdag toen de school uit was en iedereen joelend op het schoolplein stond van vreugde (vooral de leraren haha, o nee wacht die zaten al met de benen omhoog en een wijntje op tafel), kwam ik erachter dat één van mijn kanjers al in de vakantie zou verhuizen en dus niet erna! Daarom dronk ik vandaag nog een kopje thee bij hem thuis, met een kadootje erbij. Want hij verhuist niet naar een andere wijk, maar terug naar Turkije. Een gezellige middag en fijn om even de tijd te hebben genomen voor een momentje afscheid. Ik fiets terug uit het Oude Noorden en baal. Want na de vakantie heb ik minder kindjes in m'n klas. En minder, dat staat dus niet echt in mijn woordenboek. Zonder me nu per sé in de politieke discussie te willen mengen.... Zijspoor: mijn moeder schijnt mij vroeger rupsje nooit genoeg te hebben genoemd, dat zegt wel wat...

Minder gezeur, minder blessures, minder leugens, minder zinloos verdriet, minder woede, minder wachten, minder telefoonkosten, minder onzin...minder vooroordelen en minder lelijke gedachtes. Dat lijkt me dan wel weer fijn. 

Maar laten ik liever eens kijken waar ik MEER van wil..... Bij dezen start ik mijn MEER-lijstje. En met alle liefde verkondig ik dit lijstje ergens in een gezellig cafeetje onder het genot van een cocktail in het bijzijn van lieve leuke mensen die ook vooral meer willen. Ze mogen zelfs met me meeroepen. Worden we vrolijk van. 

1. Meer liefde

2. Meer tijd voor alle mooie dingen die ik nog wil zien, doen & bewonderen

3. Meer cocktails

4. Meer juffen en meesters die GRAAG werken

5. Meer echt mooie kleding

6. Meer zon, veel meer zo'n, heel veel meer zon! 

7. Meer lachen, met elkaar maar soms ook alleen

8. Meer dansen

9. Meer lippenstift, you know why!

10. Meer begrip, voor de kleine en soms de grote dingen...

En voor een ieder die dit maar een oppervlakkige vertaling vindt van een serieus onderwerp, check het eerste en laatste puntje minder en punt 1, 7 en 10 van meer.

L'amour du schoenen (en mijn maman)

Ooit had ik een vriendje die niet zo goed voor mij was (wel vaker trouwens maar het gaat nu over die ene keer). Na een tijdje kwam ik daar zelf ook achter en maakte er een eind aan. Aan het zien van dat vriendje dus, niet aan dat vriendje zelf. Mijn moeder was destijds ook verwikkeld in een liefdesdip (niet met mon père, daar zou ik naturellement niet over bloggen, mucho privé) en maakte daar op haar beurt een einde aan met de woorden 'als mijn dochter voor zichzelf kan kiezen, kan ik het ook'. Goed voor ons beiden was dat knoop-doorhakken-en-vooral-voor-je-eigen-geluk-gaan-gevoel.

Zo moeder zo dochter, of andersom dus. Het verbaasde mij dus ook zeer zeker niet dat zij zo rond oktober in een weddenschap verwikkeld was geraakt. Niet dat ik een fervent gokker ben en zij dus nu ook. Nee. Niet zo'n weddenschap. Nee, mijn moeder is de uitdaging aangegaan om een jaar lang geen schoenen aan te schaffen! Je begrijpt, niet omdat ze in een jaar zo weinig schoenen koopt, nee haar voorraad is HUGE! Echter is er één mega duidelijk verschil. Waar ik op 28 augustus zelf de champagne voor mijn trouwe lezers kan bekostigen en ZELF bij de kassa van de Sissy Boy en Zara mijn  EIGEN pinpas (of creditcard, vers uit de vriezer) tevoorschijn moet toveren, krijgt mijn moeder na een jaar schoen-onthouding....€ 1000 van haar geliefde! 

Zijspoor: ooit probeerde mijn moeder dit andersom. Ze beloofde hem het driedubbele van net genoemd bedrag om te stoppen met roken. Failure was het lot. Op een dag was manlief erg chagrijnig. Viel mijn moeder niet directemento op. Maar na een aantal knorren, morren en zuchten van zijnerzijde vroeg mijn moeder wat er nou toch was? Waarna hij het er maar uit gooide: 'Heb je het niet door dan? Ik ben gestopt met roken!' Oh joh, zo zei mijn moeder, hoe lang al dan? (Misschien ging ze in gedachten haar rekeningen langs, ik denk dat ze beter weet, ze vroeg dit laatste namelijk met een glimlach die dicht tegen een grijns aan ligt). Manlief antwoordde 'al 3 uur ja!', waarna hij woest naar buiten liep om zijn irritatie weg te roken. 

Maar vrouwen zijn toch net wat sterker. En wat is een jaar onthouding nu helemaal als daar gouden bergen tegenover staan?! Die je vervolgens mag beklimmen op nieuwe schoenen?! De uitdaging staat en mijn moeder gaat ervoor, op reeds in haar bezit zijnde schoeisel. Nu is er in de Kunsthal een tentoonstelling over schoenen. Lijkt me leuk. In het kader van moeder en dochter delen passies leek het mij een goed idee om ma mère mee te nemen voor haar verjaardag. Morgen (red.). Zegt ze, en het is géén grapje, na bovengenoemd voorstel:

'Daar kan je beter je tante mee naar toe nemen, ik hou niet zo van schoenen.'

Goeoeoeoed! Dus, tante Helen, bij dezen! Als je dit leest, bel me op en ik neem je mee voor een middagje windowshopping in de Kunsthal. 

PS ik moet in alle eerlijkheid wel vermelden dat mijn moeder mij en m'n zusje meeneemt als het jaar voorbij is en dat wij dan allebei ook een paar schoenen uit mogen kiezen.... 

Over pijn, tranen en kilometers .... de MARATHON!

En dan...dan is het de week erna! Duidelijk dat ik juist daarover ga schrijven: over de grootste overwinning van mijn jaar tot nu toe, zowel lichamelijk als mentaal. Over bikkelen, doorzetten, tranen, pijn, aanmoediging en vooral veel lopen. Maar ik schrijf een blog over kleding. En hoe combineer je die twee? Simpel, door te zeggen dat het soms ECHT geen drol uitmaakt wat je aan hebt. Bijvoorbeeld als je een marathon loopt. Dan maakt het niet uit welke kleur of maat je aan hebt. Want je loopt een MARATHON. Ja, daar mogen best wat hoofdletters aan te pas komen! Om een verslag te doen van al het moois, al het pijnlijke en alle emotie die door me heen is gegaan, dat wordt wat veel. Daarom mijn hoogtepunten op een rijtje, op willekeurige volgorde.

1. Daar stond ze dan. Mijn moeder die niet kon komen kijken vanwege haar werk. Mijn moeder die zegt dat ik niet verrassingen hou. En of ik van verrassingen hou! Op 24 kilometer zag ik haar staan, voor mij volkomen onverwacht. Zodra ik haar in het oog had begon ik 'mama mama mama' te roepen en ik stopte pas toen ik nog twee keer achterom had gekeken met tranen in mijn ogen... De supporters op de Laan op Zuid hadden wat te vertellen 's avonds aan de eettafel!

2. Samen met mijn vriendin Eva stond ik in startvak F. Verleden jaar heb ik die hele Lee Towers gemist omdat ik stijf stond van de zenuwen. Nu heb ik samen met Eva hardop meegezongen. You'll never walk alone! Wat een waarheid! En dan vergeten we gewoon even dat Eva na 7 kilometer er op eigen houtje vandoor ging...

3. Verleden jaar heeft één vriendin mij zien wandelen, Dieteke. Dit jaar ben ik pas veel later gaan wandelen. Ik wilde klaar zijn voor het feestje op de Goudse Singel (zie hoogtepunt 4) en daarom wandelde ik een klein stukje op de Blaak. En wie stond daar? Ja natuurlijk: Dieteke! Ik: 'O nee jij ziet mij elk jaar wandelen, wacht dan ga ik nu snel lopen!', waarna ik inderdaad weer op een drafje verder sukkelde.

4. De Goudse Singel! Eigenlijk zegt dat genoeg. Wat was dat geweldig! Je naam door de microfoon horen waardoor tientallen mensen Renée roepen. Je zusje die met je meeloopt met een spandoek in haar handen (REN RENÉE REN!) en duidelijk overloopt van trots. Heerlijk! En dat twee keer!

5. Alle aanmoediging,  door bekend en onbekend. Constant je naam horen. Zodra ik mijn naam hoorde gooide ik mijn armen in de lucht, zette een nog grotere glimlach op en riep YES! Dat motiveert het overige  publiek om nog harder te gaan joelen voor je. Evelien die met haar zoontjes op de Groene Kruisweg stond, zo fijn! Casper (zie punt 6) zei terecht nadat ik Eva (andere Eva), Cindy, Sakina en hun dochters had gezien: 'Lekker hè zo'n mentale boost, ik zie je groeien!'. Ik geloof niet dat het publiek beseft hoe belangrijk ze zijn. Bij dezen. HEEL DRIEDUBBEL MUCHO veel belangrijk! Zonder had ik misschien wel gekund, maar zeker niet gewild. 

6. De rust dat er altijd iemand in de buurt fietste die er voor mij was. Casper, bedankt! Coachende tips als 'schouders laag' & 'hou je eigen tempo' maar ook de oppeppers als 'je hoeft er nog maar 7!'. Behalve dan toen de politie hem er niet door heen liet en iedereen me even kwijt was in de groepsapp. Gelukkig hoefde ik er toen nog maar 4 en was de smile niet meer van mijn gezicht te slaan! (en vond hij me ook snel genoeg weer terug. Of dat nou door het appje kwam waarin iemand zei 'waar heb je haar voor het laatst gezien?', dat weet ik niet haha)

7. De groepsapp an sich. 's Avonds met mijn zusje op de bank las ik alle appjes na. Een vriendin zei de dag daarna 'Renée, wat een lieve mensen heb je om je heen. Ze stonden gewoon in de rij om je aan te moedigen.' (zij zat ook in de groep). Het klinkt zo superzoet, maar het is daarom niet minder waar, de liefde was zo voelbaar! Ik zat op een roze wolk (nou ja, liep) en ik ben er eigenlijk nog steeds niet van af te krijgen.

8. De spierpijn. Omdat het er bij hoort. Omdat ik niet de enige was. Omdat zwemmen terwijl je nauwelijks het trapje van het zwembad af komt veel grappiger wordt als je samen bent. Omdat je dan tenminste nog om elkaar kunt lachen. Omdat het anders helemaal niet leuk is als je de trap af komt bij de fysio en ingehaald wordt (en rap ook) door 3 (zeer) hoogzwangere vrouwen. Omdat het bewijst dat je bewogen hebt en flink ook.  

9. Last but zeker not least want eigenlijk met stip op nummer 1: de Coolsingel.... Ik draaide van de Blaak de Coolsingel op, spreidde mijn armen wijd de lucht in, glimlachte van oor tot oor en ik heb alleen maar YES geroepen en WOOHOO en mijn armen de lucht in gegooid. Naast me hoorde ik mijn naam en iedereen gilde en toen stonden daar ook nog vriendinnen en familie. Ik kreeg mijn medaille en vond mijn vader, broertje en Casper. Door al het geschreeuw en de emotie kon ik niet meer praten. Ze hebben me echt even vast moeten houden. Wat een tranen, wat een emotie, wat een trots.

Een gelukkig mens schrijft vandaag dit stuk. Gelukkig, omdat het is gelukt. Ik heb er hard voor gewerkt maar nog veel meer van genoten. Heel even voel ik me onoverwinnelijk. En dat gevoel hou ik graag nog veel langer vast....

Binnenkort de foto zonder figuurtjes en lijntjes.... 

Nichtjes op hakkeschoenen

Het is bijna magisch te noemen. Ze staat nog in de kinderschoenen maar wil al zo graag GROOT zijn... Ik snap het, want o wat zijn grote mensen dingen reuze interessant voor de petit mensjes in ons leven. Maar tegelijkertijd wens ik haar en al mijn nichtjes en neefjes de langste en meest sprookjesachtige kindertijd ooit...

Ik bel aan bij mijn lieve vriendin Lize. Lize en ik verloren elkaar na de PABO uit het oog maar kwamen elkaar als in een rendez-vous weer tegen, midden in mijn lovely stad met de fontein op de achtergrond. We spraken af. Tot twaalf uur kletsen en niet kunnen stoppen met praten en gelijk weer afspreken en elke keer een kadootje meenemen omdat je zo goed snapt wat de ander leuk gaat vinden en dat je bijna niemand kent die al die kleinigheidjes zo waardeert net zoals je dat zelf doet. Zo dus. En zulke vriendinnen zijn fijn, weet iedereen.

Lize sloeg een leuke, lieve, mooie man aan de haak en samen maakten ze een prachtige en bijdehante dochter, Liv. En Liv is dus een beetje mijn nichtje. En dus noemt Liv mij sinds ze kan kletsen, en dat was al snel, 'tantie Renée'. Ik kan je vertellen: DAT IS LEUK! Ik heb veel nichtjes en neefjes, een elftal om precies te zijn, maar ergens (waarschijnlijk in het hart) is het zo extra nice dat je van vriendinnen ook een beetje familie bent!

Terug naar het begin, toen ik op het punt stond om aan te bellen. Er wordt open gedaan en het nieuwsgierige aagje Liv kijkt gelijk goed wat ik aan heb. Dat is wat ze doet. Van boven naar beneden kijkt ze wat ik aan heb. Geweldig ego strelend want de strekking is altijd min of meer hetzelfde. Eigenlijk is alles mooi. Maar vooral...mijn schoenen! Of beter gezegd: mijn mooie 'hakkeschoenen'. Speciaal voor Liv altijd hakken, al moet ik me een breuk lopen en dus ook nu mét hardloop blessure toch op hakken. Die ik vervolgens snel uit moet doen. Zodat zij ze snel aan kan doen. Om er op rond te paraderen. 

Sorry lieve papa van Liv, maar waar ik nu trouw boeken geef aan al mijn nichtjes en neefjes, wordt dat bij Liv binnen de kortste keren een paar eeeehhh, ja dus, hakkeschoenen.

 

 

 

Kom maar op met die (maffe) marathon!

Leuk, zo'n Bijenkorf app, nee echt heel leuk. Heb je de boekjes al bekeken? Ik dus wel. Niet omdat ik het graag wilde inkijken...neeeuuuhhh.... Een vriendin belde me om te vertellen over die leuke laarsjes in de folder. Ik gaf aan dat ik ze toch niet kon kopen. Nee, zei ze, niet voor jou maar voor mij! Helemaal leuk.

Dus ik de app van de Bijenkorf gedownload, de laarsjes bekeken (ze had gelijk, zijn erg nice) maar OH MAIS NON dan zie je natuurlijk ook alle andere leuke maffe aanbiedingen!

Zoals die geweldig te gek gave broek met dat printje! Of die jumpsuit, WOW! En heb je die grijze trui met snor gezien? Cute! En ja mensen, dan heb ik alleen het eerste boekje doorgenomen. Want, hoe ridiculeus kan het worden, de maffe marathon duurt maar liefst vijf (!!!) hele dagen, vertaald in twee boekjes. Kan iedereen zich even helemaal suf shoppen. Vraag me af of ze de drie dol dwaze dagen ook gaan uitbreiden? Moet je wel die D houden, klinkt zo dol dwaas lekker. Wordt het dan de dertien dol dwaze dagen? Als ik niet oplet wordt m'n blog alsnog een platform voor een aanklacht tegen de consumptie maatschappij.... En dat was ZO niet de bedoeling! Maar daarover later meer.

Het lijkt me voor nu beter dat ik me even concentreer op mijn eigen marathon. De tweede marathon uit mijn hardloop carriere. En voorlopig ook de laatste, laat ik dat gelijk even opbiechten. Op zondag 13 april start ik om 11 uur op de Coolsingel. (vlak voor de Bijenkorf, hoe mooi kan toeval zijn?!) En dan loop ik maar liefst 42 kilometer en 195 meter door ons mooie Rotterdam....

Laten we eerlijk zijn, daar moet je ook wel een beetje MAF voor zijn!

Meisje met de rode laarsjes

"Daar komt ze. Wie? Je weet wel, het meisje met de rode laarsjes. Oja ik weet gelijk wie je bedoelt! Dat meisje met die leuke rode laarsjes. Altijd leuk gecombineerd en ja hoor ook vandaag weer. Leuk hè dat ze dat gewoon doet, rood hoedje op en fietsen maar! Glimlach, haren in de wind, meezingen, zo enig! Geen idee hoe ze heet maar we weten allemaal wie je bedoelt met het meisje met de rode laarsjes..."

Zo ging het eigenlijk in het echt: "Hee, jij daar! Ja jij! Roodkapje! Waar is je mandje?"

Gevolgd door HEEL HEEL HEEL hard gegiechel van een stel tiener pubers. 

En ik me maar profileren...
 

                       

Glamourjuf in Rotterdam

Vraag een willekeurig iemand om zijn of haar beeld van de kleding van een basisschooljuf en woorden als glitter, zijde, tule, kant, pareltjes, pumps en pailletten zijn ver te zoeken. Zonder nu onaardig te willen spreken over de stilo van mijn beroepsgroep (want ik draag ook vaak een spijkerbroek en tja je moet nu eenmaal veel en lang staan en dat gaat gemakkelijker op platte schoenen), is het niet echt een glamour beroep (qua kleding dan hè!). Helaas. Want laat dat nu net mijn tweede grote liefde zijn! Die kleding dus. Oké eerlijk is eerlijk, die glamour ook wel een beetje. 

Wat een bof! Afgelopen zaterdag mocht ik mijn (momenteel) twee grote liefdes samenvoegen! Ik presenteerde vol trots en verve (klinkt zo mooi, maar wat het is?!) een bijeenkomst van 120 enthousiaste en inspirerende leraren en directeuren. En, zeker niet onbelangrijk, allemaal Rotterdammers! En spreken voor gelijkgestemden over het mooiste vak dat er is, dat doe je niet in je spijkerbroek. Mais non! Dus ik trok volledig glamour mijn wit kanten rokje aan met pareltjes en glinsterende steentjes. Met mooie hakjes eronder. 

Maar ik blijf een Rotterdamse en Rotterdammers stropen de mouwen op en gaan aan de slag. Voor de glamour een rokje maar voor het Rotterdamse mijn spijkerblouse erboven mét opgestroopte mouwen! De bijeenkomst was in las Palmas, tijdens de tentoonstelling 'Echte Rotterdammers, wie denken we wel dat we zijn?'. Het antwoord laat ik in het midden. Maar glamour of niet, ik voel me op en top Rotterdammer. Positief, harde werker en trots op de stad.

En voel ik me dan altijd een glamourjuf in Rotterdam? Nou, heel eerlijk, nadat ik op zaterdag in het figuurlijke zonnetje had gestaan liep ik op zondag in het letterlijke zonnetje 21 kilometer met een rood hoofd van de inspanning door onze mooie stad. Niet zo glamourachtig. Wel erg Rotterdams. Gek toch, hoe je trots kan zijn op een stad... En je beter kan voelen als je onder blauwe lucht met felle zon over de Erasmusbrug loopt, richting de Kuip, rechts de moskee en links uitzicht op de Brienenoordbrug. Terug door het hippe Katendrecht, over de Rijnhavenbrug, langs hotel New York, met een GLIMLACH langs las Palmas lopen (alleen de herinnering brengt een zonnetje op mijn gezicht) en dan nog even door het spik splinter nieuwe Centraal Station.

Glamour of niet, dan kan je met recht zeggen dat je een mooi, inspirerend en vooral Rotterdams weekend hebt gehad.... Dat er maar vele Rotterdamse momentjes mogen komen... 

Foto door Salih Kilic, merci!

Investeren in jezelf

"I like my money right where I can see it, hanging in my closet."

Carrie van SATC spreekt rake woorden. Althans voor mij. Investeren in je garderobe ís waardevol, want investeren in jezelf. Kleding speelt voor mij een belangrijke rol in mijn (eigenlijk het) leven. Wat je uitstraalt wordt mede bepaald door wat je draagt. Andersom kan ook. En soms kan je een vuilniszak aanhebben en nog zo stralen alsof je net de liefde van je leven tegen het lijf bent gelopen. Waarschijnlijk omdat die liefde zich op het moment van dat tegen het lijf lopen zich ook besefte dat jij ook de liefde van ZIJN leven bent. En dat met vioolspel op de achtergrond en heel veel confetti en madeliefjes om jullie heen aan je verklaarde. Waarna hij je optilde en jij zo heel kittig één been naar achteren boog. Net als in de film. Zucht.

Ik dwaal af. Investeringen. Investeren in kleding is voor mij investeren in geluk. Natuurlijk, at the end of de dag verandert een jurk of een paar schoenen je leven niet. Maar een ieder die beweert dat een mooie jumpsuit met nét het juiste glitterrandje of een paar bloedmooie pumps niet gelukkig maken, tja die heeft gewoon nog nooit DE jurk van haar leven gevonden. Of zo'n prachtige spijkerbroek waar je bootylicious billen in krijgt. Geloof me, op dat moment lacht het geluk je toe, dat straal je uit en met zo'n uitstraling schijnt de zon harder en lacht iedereen liever. 

Rest de vraag nu ik een half jaar bezig ben met niet investeren in de inhoud van mijn lovely kledingkamertje... Investeer ik nu ook niet niet in mezelf? Verwaarloos ik de opbouw van mijn persoonlijke kapitaal door te blijven dragen wat ik heb? Doe ik mezelf tekort? 

Levensvragen! Want stilstand is achteruitgang! Dus heb ik besloten te blijven investeren in mezelf. Maar niet door mijn very precious garderobe uit te breiden, non! Ik hou vast aan mijn uitdaging. Deze zomer zorg ik ervoor dat ik zeer zeker weten de 365 verschillende combi's waar kan maken door mij te hullen in echte zomerkleding: rokjes, broekjes, jurkjes, hemdjes, sandaaltjes. Wellicht vraagt de kritische lezer zich nu af 'hoe ik toch zeker denk te weten dat het tres bon bon weer wordt?'. Simpel, dat weet ik niet! Maar ik weet wel heeeeel zeker dat ik deze zomer voor 4 (!!!!!!!) weken naar het zonovergoten Curaçao vertrek!

Lijkt me een prima alternatieve investering.