Sorry Sissy Boy!

Lieve mensen van de Sissy Boy, (mag ik lieve zeggen? Ja toch?)

Toen ik op een very ordinary day al bellend de SB op de Binnenweg binnenliep, sorry mimede naar één van de SB meiden, ophing en er voor mijn neus een stapel kleding voor me klaar lag omdat Kauter (meisje van de SB dus) dat bij me vond passen ("staat leuk bij je bruine laarsjes" & "daar kan je die roze rode ketting met gele roos bij dragen") was ik verkocht. Toen wist ik dat ik:

1. een nieuwe favoriete winkel had
2. Kauter ERG goed was in haar werk

Eerst dacht ik dat zij een uitzondering was. Want wat een verademing! Je loopt met armen vol kleding door de winkel maar je hebt ook nog je handtas vast en het wordt allemaal zwaar en dat is eigenlijk jammer want je wil nog meer pakken maar ..... o wacht.... zo vriendelijk wordt je eerste lading overgenomen en alvast klaar gehangen in je pashokje! Een pashokje waar je gewoon nog (bijna ouderwets) je kont kan keren. Je shopt nog even verder met een glaasje water in de zomer en een kopje thee in de winter. Heerlijk! Reken maar dat ik meer geld uitgeef als ik daar comfortabel heen en weer kan lopen. Hoe mooi dat ik op zaterdag binnen stap en de groeten krijg van Inge, de vriendin die een uurtje eerder in de winkel was. Want JA ZE KENNEN ONS BIJ NAAM!

Na meerdere bezoekjes aan de Sissy Boy, eerst de kleine knusse en inmiddels de grotere (mét Homeland yesssss!), weet ik dat Kauter geen uitzondering was. Ook de andere dames combineren de nieuwe collectie met mijn persoonlijke garderobe. En maken een gezellig praatje. En stempelen er op los sinds er (eindelijk!) stempelkaarten voor vaste klanten zijn. En zeggen het ook eerlijk als iets niet zo leuk staat als ik had gehoopt. En snappen dat mijn budget niet toereikend is om al het GORGEOUS aan te schaffen waar ik mijn getrainde oog op laat vallen.

Dus bedankt lieve mensen van de Sissy Boy! Jullie verschaffen mij een groot winkelplezier!

Maar, en daarom schrijf ik deze brief, bij dezen wil ik ook mijn oprechte welgemeende excuses aanbieden. Sorry dat ik niet meer winkel nu. Sorry dat de omzet omlaag is gegaan. Geef mij maar de schuld. Aan jullie service en goede zorgen kan het namelijk NIET liggen! Intussen stuur ik al massa's Sissy Boy bonnen. Waar ik smachtend naar kijk .... al en nog maandenlang .....

Ik kom het goed maken, echt! Ik beloof plechtig dat ik op 28 augustus bij jullie op de stoep sta. Want natuurlijk heb ik de Zara ook gemist, maar krijg ik daar een glaasje water? En een complimentje over mijn outfit? Bellen ze me daar op omdat het prachtige jurkje eindelijk voor 50 % in de sale hangt en ik het nu dus wel kan betalen en zij dat ook weten en dus de juiste maat al even apart hebben gehangen? Nee! Dus sta ik op 28 augustus bij JULLIE op de stoep. Met een glas champagne. En al mijn trouwe lieve lezers. Mijn steun en toeverlaat! En doe ik mijn victory dansje door de winkel heen!

Tot 28 augustus met een goedgevulde portemonnee in een ware feestjurk!

Met vriendelijke en dankbare groet, Renée van Eijk

PS: zie foto voor een moeilijk momentje bij de Sissy Boy. Nog steeds denk ik wekelijks aan dat mooie groene jasje met de veertjes .... ZUCHT!

On top of the world in New York maar soms ook even niet...

Een paar weken terug voelde ik me even niet 'on top of the world'. Tja, mannen, het blijven mooie maar ook lastige bewoners van onze prachtige aardkloot. Aangezien ik in mijn blog vaak genoeg over anderen vertel, lijkt het me wel zo eerlijk om zelf ook eens figuurlijk met de billen bloot te gaan. Niet dat het hele festijn filmwaardig materiaal heeft opgeleverd...dat dan weer niet! Redelijk cliché eigenlijk: jongen ontmoet meisje en vraagt nummer, ze spreken af, hebben het LEUK (ja daar mogen best wat hoofdletters aan te pas komen) maar dan blijken de verwachtingen over en weer toch niet helemaal synchroon te lopen. Of eeehhh zeg maar gerust helemaal niet. Jammer de bammer! Er zwemmen meer vissen in de zee, ik weet het, maar het is nooit leuk om erachter te komen dat het leven GEEN romantische film is!

Heel soms is het leven dat gelukkig wel... Neem het avontuur dat New York heet. Daar stond ik met Dieteke in een rooftop bar in de Meatpacking District. WOW! Genieten genieten genieten! Cocktails, mooi jurkje aan (check foto), mannen die maar langs blijven lopen voor een praatje en op de achtergrond de skyline van New York! En als kers op de taart wordt je dan gevraagd of 'je wat te drinken wil van die man daar aan dat tafeltje? Een cocktail misschien?'. Ja ja, DIE man ja, die al de HELE avond zijn ogen niet van je af kan houden! Driedubbel wow met een toefje slagroom! Natuurlijk accepteer je dat drankje en ook de volgende cocktail en als hij voorstelt jou en je vriendinnen de volgende dag mee uit eten te nemen dan doe je dat ook...... Kortom, ik was als een bakvis. Sex and the City was er heel even niets bij!

Maar een paar weken terug dus even geen Sex and the City scenario's. Ik belde mijn moeder om mijn hart te luchten. 's Ochtends belde ze terug. 'Gaat het dochterlief?' Ik ben zo'n type dat me de dag er na al weer een stuk beter voelt en eigenlijk een beetje van zichzelf baalt vanwege het drama dat ze er (soms onnodig, wat een zelfreflectie) van gemaakt heeft. Mijn moeder vergelijkt mij wel eens met een Mediterraanse: bij slecht nieuws of tegenslag laat ik flink van me horen, maar daarna is het ook snel weer over. Dus: 'ja hoor mam, niets aan de hand, welk manspersoon ook al weer?'. 'Gelukkig', zo sprak mijn moeder. En toen kwam DE vraag:

'Dacht je niet heeeeel even toen je wakker werd vanmorgen: weg met die uitdaging, wat kan mij het ook schelen, ik pak mijn creditcard en ga HEEL VEEL kleding kopen om mezelf flink op te vrolijken?'

Wat een heerlijke gewaarwording om er even bij stil te staan en dan in VOLLE eerlijkheid te kunnen zeggen: 'Nee mam, daar heb ik geen seconde aan gedacht.'

Cognitieve dissonantie (of: geluk is wél te koop)

Ja, het moest er een keer van komen. Schrijven over de SALE. Die periode in het jaar dat ik nu liever niet in de stad ben. En natuurlijk was ik in die periode juist wel in de stad! Om het jaar maar af te sluiten met een KNALLER van discipline nodigde Eva (hardloopvriendinnetje Eva) mij uit om in de Bijenkorf te shoppen voor jurken. Ze had er geld voor en dat moest gespendeerd worden. Voor mij viel alles wel mee, ik lijk redelijk immuun te worden voor koopjes en mooie kleding. Heb zelfs 3 (!!!) Ted Baker jurken met korting gepast en mooi gevonden zonder te huilen. Wel heb ik stiekem de liefde verklaard aan alle jurkjes van Ted Baker en fluisterend beloofd dat ik volgend jaar met de uitverkoop als eerste daar sta. Bij Ted dus. Mijn nieuwe beste vriend.

Maar de SALE dus. En Eva. En hoe bijzonder het is om te zien hoe vrouwen zichzelf letterlijk overtuigen en moed inspreken om hun aankopen te rechtvaardigen. 'Ik heb er hard genoeg voor gewerkt!', zo sprak Eva. Waarom doen we dat toch? Alsof we niet gewoon ons eigen geld mogen spenderen aan dat waar we gelukkig van worden! Alsof we niet zelf als moderne vrouw fulltime werken, ons eigen onderkomen financiëren en er daarom geweldig uit mogen zien. In jurken waarvan we zelf weten dat we het geld er voor verdiend hebben door te werken, hard te werken. Maar ook al hadden we er niet hard voor gewerkt, wat let ons dan om die jurk alsnog te kopen? Laten we asjeblieft master van onze eigen portemonnee zijn en blijven! 

Zo stond Eva twijfelend en dubbend in het pashokje. Ze is er tien keer uitgekomen, elke keer met een jurk aan. Niet tien verschillende, nee twee. Want welke kies ik? Deze of deze? Of toch deze? Ik was getuige van de strijd die zij hardop met zichzelf aan het voeren was, totdat de innerlijke dialoog een dialoog met mij werd en ik vroeg: Waarom koop je ze niet allebei? Ja dat kan toch niet? Waarom niet? Heb je het geld? Ja. Vind je ze mooi? Ja. Ga je ze dragen? Ja. Nou dan! En ook hier steunde ik de economie zijwaarts en zo stond Eva twee tellen later in de rij (met allebei de jurken. Graag gedaan mevrouw en meneer Bijenkorf). Terwijl ze haar pinpas  (met trillende handen, ik was erbij) door het apparaat haalt zegt ze hardop 'En bedankt voor het harde werken!'. Helemaal hyper staat ze te wachten tijdens het inpakken. Op het moment van overhandigen (in een plastic tas...pfff...twee bloedmooie jurken...hoe durven ze?!) verschijnt er een glimlach op haar gezicht en krijg ik een onwijze knuffel. (alsof ik betaald heb hahaha!).

Om de koop te bezegelen drinken en eten we nog wat in de Bijenkorf. En dan slaat de paniek toe. Paniek die over je heen komt na het nemen van een impulsieve beslissing. Cognitieve dissonantie noemen ze dat, schijnt. Het slachtoffer van dit fenomeen stond naast me.

Maar de jurken zijn gebleven. Niet gelijk gedragen, eerst even naar kijken. Want ze is wel zeker dankbaar en gelukkig met haar nieuwe bezit. Ik citeer Eva: 'Dat is iets vrouwelijks. We laten de jurken een paar dagen hangen, aaien ze, praten ze er soms tegen en pas als we vinden dat we er klaar voor zijn trekken we de jurk aan.'

En zo is het. Groot gelijk! En bij elke stap die je zet in die mooie nieuwe jurk mag je van mij echt wel bedenken dat je de jurk verdient. Maar niet omdat je er hard voor gewerkt hebt. Gewoon. Omdat je door zo'n mooie jurk je mooi voelt, geweldig voelt en dat uitstraalt! Geluk is niet te koop, maar dat gelukkige gevoel gelukkig wel...

Ik omarm de kou in STIJL

Ik weet dat het allemaal nog best wel meevalt. Dat het niet zo koud is als het zou kunnen zijn. Dan de winter zicht nog niet ECHT heeft aangekondigd. Dat er nog geen sneeuw is en ijs is gesignaleerd. Dat ik nog niet mijn dikste winterjas uit de kast heb hoeven halen. Dat ik met hardlopen soms denk 'had ik mijn driekwart broek maar aangedaan'. Dat ik nog vooruit kom met één paar handschoenen aan en soms zelfs met blote (welkom klimaatverandering!) handen kan fietsen. In de wintermaanden! Kortom, dat ik eigenlijk niet echt iets te klagen heb.

En toch verlang ik. Verlang ik naar de zon. Verlang ik naar fluitende merels in de vroege morgen. Naar altijd fietsen zonder handschoenen. Naar het dragen van m'n zonnebril. Naar blauwe heldere luchten. Naar je niet driedubbel dik aankleden om er vervolgens achter te komen dat je veel te veel aan hebt gedaan omdat dit zomaar de dag had kunnen zijn waarop het wel echt koud wordt maar dat is niet gebeurd en dus zweet je je nu een ongeluk.

Ik wil mijn trés fijne zomerkleding tevoorschijn halen en vol enthousiasme outfits samenstellen. Vrolijke kleuren dragen. Losse stofjes om me heen voelen. Alleen een vestje en een spijkerjasje meenemen. Voor de EVENTUEEL frisse bries die 's avonds op kan komen. Ik verlang naar mijn sandaaltjes! Naar mijn lichte en dunne jurkjes....en tenen in het gras en het zonnetje op m'n gezicht en heerlijk lang buiten blijven zitten met een roseetje op een terras.

Maar ik kijk naar buiten en besef me dat de zomerperiode er nog LANG niet is. En dat die hele zomerperiode ook altijd weer veel te snel voorbij is....zucht...

Mijn voornemen voor de koude maanden yet to come: ik zal de winter doorstaan in stijl. En de lente met open armen verwelkomen. En volop genieten van elke zonnestraal en elke zingende merel ook als de koude wind me om de oren waait. En in de tussentijd niet meer klagen over de bittere en barre winteromstandigheden die dus eigenlijk best wel meevallen. Voornemens zijn er om waar te maken. Dus ben ik gaan schaatsen. Ik omarm de kou en ben zeer FASHIONABLE gekleed gaan schaatsen. Om er vervolgens achter te komen dat het toch soepeler schaatsen is zonder mooie dikke sjaal en lange jas, maar ach ... het oog wil ook wat!

Speciaal voor oma

Een gelukkig nieuwjaar gewenst voor al mijn lieve lezers! Dat jullie maar veel kleding mogen kopen en mij daar vooral NIET jaloers mee maken dan alsjeblieft.

Mijn eerste blog van 2014 is voor mijn oma. Mijn oma die al JAREN alleen maar zwart en wit draagt. Ze is dus 88 en woont sinds kort in een verpleegtehuis. Heeft heel af en toe nog wat moeite met herkenning. Behalve als.... Romy binnen komt lopen! Want Romy maakt kleding. En dat zit in de familie. De vader van mijn oma was namelijk kleermaker. Als ik de verhalen mag geloven (ze zijn al JAREN hetzelfde dus laten we ze maar geloven voor de gelegenheid), zat hij daar op z'n zoldertje al zingend kleding te naaien. Altijd als mijn oma over hem praat noemt ze zijn bijnaam. Ken je dat? Hoe oudere mensen iets aan je vertellen alsof je het voor de eerste keer hoort? Heerlijk! Je luistert en lacht, zo ook ik als ze weer zegt: 'Ja ja, mijn vader, de zingende klerenpik, zo noemden ze hem!'

Dankzij haar vader zag mijn oma er altijd modern uit. (Wederom, het zijn de verhalen) Dan liep ze over de Binnenweg, was er net bekend geworden dat dames ook broeken konden dragen en hop 'daar liep ze hoor in een broek!'. Handig zo'n vader. Dan had je tenminste iets aparts! (ik zie mijn vader nog niet zingend een broek voor me in elkaar zetten...ach die heeft weer andere kwaliteiten)

Nog steeds is mijn oma bezig met haar kleding. Ze heeft ook JAREN lang haar eigen kleding gemaakt. Alles zwart wit, met een streepje (gut daar loopt een streepje door), een balletje of een pied-de-poule printje. Speciaal voor haar draag ik bepaalde kleding als ik op bezoek ga. Als ik een rok aan heb vindt ze dat O ZO vrouwelijk. Van mijn zwart witte vestje (ook al is het met studs) is ze helemaal weg. En opscheppen dat ze doet bij de andere oude besjes! Ja ja, haar kleindochter maakt kleding, zo apart en bijzonder! Dat je daar op komt! En ook al maak ik dan geen kleding, ze vertelt maar wat graag dat ik marathons loop (heb er één gedaan maar het klinkt best leuk) en dat ik zo pedagogisch omga met die kinderen is zo geweldig! En het gaat zo goed ook met de muziek van Niek (broertje) he!

Toen ze na een paar weken ziekenhuis weer wat opknapte begon ze er uiteraard ook weer beter uit te zien. Wilde ze ook weer bepaalde kleding aan van thuis. Ik vroeg haar hoe het ging. Beter, zei ze, tja ik weet niet, ging ze verder, het is alsof ik alles weer een beetje weet en snap en ja, ik kan ook weer trots zijn op mijn kleinkinderen! (te lief...)

Speciaal voor mijn oma droeg ik afgelopen week alleen maar zwart en wit. Oké, los van die ene prachtige kerstjurk dan .... maar vrouwelijk genoeg voor mijn oma ;). Maar zwart wit was toch wel het thema afgelopen week. Want ja. Mijn oma ziet er altijd keurig uit in al dat zwart en wit. Nooit meer in een broek overigens. Altijd een zwarte rok met een shirt en vest. En ach, weet je, die afgezakte panty kousjes nemen we dan maar op de koop toe...