woensdag 26 maart 2014

Meisje met de rode laarsjes

"Daar komt ze. Wie? Je weet wel, het meisje met de rode laarsjes. Oja ik weet gelijk wie je bedoelt! Dat meisje met die leuke rode laarsjes. Altijd leuk gecombineerd en ja hoor ook vandaag weer. Leuk hè dat ze dat gewoon doet, rood hoedje op en fietsen maar! Glimlach, haren in de wind, meezingen, zo enig! Geen idee hoe ze heet maar we weten allemaal wie je bedoelt met het meisje met de rode laarsjes..."

Zo ging het eigenlijk in het echt: "Hee, jij daar! Ja jij! Roodkapje! Waar is je mandje?"

Gevolgd door HEEL HEEL HEEL hard gegiechel van een stel tiener pubers. 

En ik me maar profileren...
 
                       

woensdag 19 maart 2014

Glamourjuf in Rotterdam

Vraag een willekeurig iemand om zijn of haar beeld van de kleding van een basisschooljuf en woorden als glitter, zijde, tule, kant, pareltjes, pumps en pailletten zijn ver te zoeken. Zonder nu onaardig te willen spreken over de stilo van mijn beroepsgroep (want ik draag ook vaak een spijkerbroek en tja je moet nu eenmaal veel en lang staan en dat gaat gemakkelijker op platte schoenen), is het niet echt een glamour beroep (qua kleding dan hè!). Helaas. Want laat dat nu net mijn tweede grote liefde zijn! Die kleding dus. Oké eerlijk is eerlijk, die glamour ook wel een beetje. 

Wat een bof! Afgelopen zaterdag mocht ik mijn (momenteel) twee grote liefdes samenvoegen! Ik presenteerde vol trots en verve (klinkt zo mooi, maar wat het is?!) een bijeenkomst van 120 enthousiaste en inspirerende leraren en directeuren. En, zeker niet onbelangrijk, allemaal Rotterdammers! En spreken voor gelijkgestemden over het mooiste vak dat er is, dat doe je niet in je spijkerbroek. Mais non! Dus ik trok volledig glamour mijn wit kanten rokje aan met pareltjes en glinsterende steentjes. Met mooie hakjes eronder. 

Maar ik blijf een Rotterdamse en Rotterdammers stropen de mouwen op en gaan aan de slag. Voor de glamour een rokje maar voor het Rotterdamse mijn spijkerblouse erboven mét opgestroopte mouwen! De bijeenkomst was in las Palmas, tijdens de tentoonstelling 'Echte Rotterdammers, wie denken we wel dat we zijn?'. Het antwoord laat ik in het midden. Maar glamour of niet, ik voel me op en top Rotterdammer. Positief, harde werker en trots op de stad.

En voel ik me dan altijd een glamourjuf in Rotterdam? Nou, heel eerlijk, nadat ik op zaterdag in het figuurlijke zonnetje had gestaan liep ik op zondag in het letterlijke zonnetje 21 kilometer met een rood hoofd van de inspanning door onze mooie stad. Niet zo glamourachtig. Wel erg Rotterdams. Gek toch, hoe je trots kan zijn op een stad... En je beter kan voelen als je onder blauwe lucht met felle zon over de Erasmusbrug loopt, richting de Kuip, rechts de moskee en links uitzicht op de Brienenoordbrug. Terug door het hippe Katendrecht, over de Rijnhavenbrug, langs hotel New York, met een GLIMLACH langs las Palmas lopen (alleen de herinnering brengt een zonnetje op mijn gezicht) en dan nog even door het spik splinter nieuwe Centraal Station.

Glamour of niet, dan kan je met recht zeggen dat je een mooi, inspirerend en vooral Rotterdams weekend hebt gehad.... Dat er maar vele Rotterdamse momentjes mogen komen... 



Foto door Salih Kilic, merci!

woensdag 12 maart 2014

Investeren in jezelf

"I like my money right where I can see it, hanging in my closet."

Carrie van SATC spreekt rake woorden. Althans voor mij. Investeren in je garderobe ís waardevol, want investeren in jezelf. Kleding speelt voor mij een belangrijke rol in mijn (eigenlijk het) leven. Wat je uitstraalt wordt mede bepaald door wat je draagt. Andersom kan ook. En soms kan je een vuilniszak aanhebben en nog zo stralen alsof je net de liefde van je leven tegen het lijf bent gelopen. Waarschijnlijk omdat die liefde zich op het moment van dat tegen het lijf lopen zich ook besefte dat jij ook de liefde van ZIJN leven bent. En dat met vioolspel op de achtergrond en heel veel confetti en madeliefjes om jullie heen aan je verklaarde. Waarna hij je optilde en jij zo heel kittig één been naar achteren boog. Net als in de film. Zucht.

Ik dwaal af. Investeringen. Investeren in kleding is voor mij investeren in geluk. Natuurlijk, at the end of de dag verandert een jurk of een paar schoenen je leven niet. Maar een ieder die beweert dat een mooie jumpsuit met nét het juiste glitterrandje of een paar bloedmooie pumps niet gelukkig maken, tja die heeft gewoon nog nooit DE jurk van haar leven gevonden. Of zo'n prachtige spijkerbroek waar je bootylicious billen in krijgt. Geloof me, op dat moment lacht het geluk je toe, dat straal je uit en met zo'n uitstraling schijnt de zon harder en lacht iedereen liever. 

Rest de vraag nu ik een half jaar bezig ben met niet investeren in de inhoud van mijn lovely kledingkamertje... Investeer ik nu ook niet niet in mezelf? Verwaarloos ik de opbouw van mijn persoonlijke kapitaal door te blijven dragen wat ik heb? Doe ik mezelf tekort? 

Levensvragen! Want stilstand is achteruitgang! Dus heb ik besloten te blijven investeren in mezelf. Maar niet door mijn very precious garderobe uit te breiden, non! Ik hou vast aan mijn uitdaging. Deze zomer zorg ik ervoor dat ik zeer zeker weten de 365 verschillende combi's waar kan maken door mij te hullen in echte zomerkleding: rokjes, broekjes, jurkjes, hemdjes, sandaaltjes. Wellicht vraagt de kritische lezer zich nu af 'hoe ik toch zeker denk te weten dat het tres bon bon weer wordt?'. Simpel, dat weet ik niet! Maar ik weet wel heeeeel zeker dat ik deze zomer voor 4 (!!!!!!!) weken naar het zonovergoten Curaçao vertrek!

Lijkt me een prima alternatieve investering.

woensdag 5 maart 2014

Juf met lippenstift!

Daar komt ze, één van mijn schatjes. Want dat zijn ze en zo spreek ik ze met enige regelmaat ook aan. Niet omdat ik hun naam vergeet, nee omdat .... omdat ik dat ook echt vind. Ik varieer met lieverd, kanjer, leukerd en soms ook draak, druif of monster. Ze vinden het prachtig. Behalve één, een paar jaar geleden. 'Waarom zeg jij tegen iedereen schatje? Je bent m'n moeder toch niet?' Had misschien iets te maken met zijn autisme, waardoor je alles moet kunnen plaatsen in een hokje en mijn schatje paste niet in zijn hokje 'dingen die bij juffen tegen kinderen zeggen'. 

Maar goed, daar komt ze dus. Te laat. Omdat ze nog even moest kiezen wat ze voor kleren aan ging trekken vandaag! Tja, hoe kan juist MOI daar nu moeilijk over doen? Een tijdje terug droeg ze een hip blauw kort blauw broekje met zilveren panterprint over een knalroze maillot. En dit is geen poppetje gestyled door haar maman, mais non. Toen ik zei dat mijn zusje ook zo'n outfit had, had ze de hele week die combi aan!

Ergens durf ik te geloven dat ik inspireer. En ook ik ben geïnspireerd. Door juf Sylvia.

Juf Sylvia was, denk ik, de adjunct directrice. Ze had ALTIJD (in mijn herinnering dan) vrolijke kleren aan, met bloemen en andere gekleurde prints. Ze kwam binnen met 'goedemorgen schatjes!'. Je voelde dat het oprecht was, dat ze ons echt schatjes vond. En altijd droeg ze rode of roze lippenstift. Ik was gefascineerd door die lippenstift! Dat had ik ook altijd bij de lippenstift van mijn tante Helen. Zij vertelde mij ooit dat ze vroeger nooit zwart droeg want dat was geen kleur voor de jeugd. Mijn tante stond op een voetstuk, je raadt het misschien: ik heb JAREN geen zwart gedragen! 

Terug naar juf Sylvia. Want iedereen kan schatjes zeggen, gekleurde kleding dragen en rode lippenstift opsmeren. Maar dat was het niet. Of in ieder geval, niet alles. Juf Sylvia was zo ONEINDIG optimistisch, zo vrolijk. Ik zag haar alleen maar glimlachen, ik kan me haar niet anders herinneren dan met een glimlach, omringd door rode lippenstift. Zo oprecht positief, dat werkt aanstekelijk. En inspirerend!

Daarom was het ook zo onbegrijpelijk voor mij als jong meisje. Dat zij het niet won. Niet won van het monster dat kanker heet. Maar verloor. Ik snapte het niet. Nog steeds niet. Wat moet je dan nog doen? Als alle positiviteit, bloemen en lippenstift niet genoeg zijn? 

Ik heb HET antwoord niet voorhanden, maar wel een idee. Doorgeven en zelf inspireren. Kinderen in de klas begroeten met 'schatjes', bloemen neerzetten, gekleurde kleding dragen, flink veel glimlachen én lippenstift dragen. En dat doe ik dus. En het werkt! Want ze dragen hun gekleurde jurkjes met trots en komen soms op school met lipgloss, die ze dan stiekem van hun grote zus hebben geleend. Maar vooral, ze lachen, en heel soms krijg ik ook een knipoog. 

Misschien...heel misschien...heeft juf Sylvia dan toch een beetje gewonnen....