Daar komt ze, één van mijn schatjes. Want dat zijn ze en zo spreek ik ze met enige regelmaat ook aan. Niet omdat ik hun naam vergeet, nee omdat .... omdat ik dat ook echt vind. Ik varieer met lieverd, kanjer, leukerd en soms ook draak, druif of monster. Ze vinden het prachtig. Behalve één, een paar jaar geleden. 'Waarom zeg jij tegen iedereen schatje? Je bent m'n moeder toch niet?' Had misschien iets te maken met zijn autisme, waardoor je alles moet kunnen plaatsen in een hokje en mijn schatje paste niet in zijn hokje 'dingen die bij juffen tegen kinderen zeggen'.
Maar goed, daar komt ze dus. Te laat. Omdat ze nog even moest kiezen wat ze voor kleren aan ging trekken vandaag! Tja, hoe kan juist MOI daar nu moeilijk over doen? Een tijdje terug droeg ze een hip blauw kort blauw broekje met zilveren panterprint over een knalroze maillot. En dit is geen poppetje gestyled door haar maman, mais non. Toen ik zei dat mijn zusje ook zo'n outfit had, had ze de hele week die combi aan!
Ergens durf ik te geloven dat ik inspireer. En ook ik ben geïnspireerd. Door juf Sylvia.
Juf Sylvia was, denk ik, de adjunct directrice. Ze had ALTIJD (in mijn herinnering dan) vrolijke kleren aan, met bloemen en andere gekleurde prints. Ze kwam binnen met 'goedemorgen schatjes!'. Je voelde dat het oprecht was, dat ze ons echt schatjes vond. En altijd droeg ze rode of roze lippenstift. Ik was gefascineerd door die lippenstift! Dat had ik ook altijd bij de lippenstift van mijn tante Helen. Zij vertelde mij ooit dat ze vroeger nooit zwart droeg want dat was geen kleur voor de jeugd. Mijn tante stond op een voetstuk, je raadt het misschien: ik heb JAREN geen zwart gedragen!
Terug naar juf Sylvia. Want iedereen kan schatjes zeggen, gekleurde kleding dragen en rode lippenstift opsmeren. Maar dat was het niet. Of in ieder geval, niet alles. Juf Sylvia was zo ONEINDIG optimistisch, zo vrolijk. Ik zag haar alleen maar glimlachen, ik kan me haar niet anders herinneren dan met een glimlach, omringd door rode lippenstift. Zo oprecht positief, dat werkt aanstekelijk. En inspirerend!
Daarom was het ook zo onbegrijpelijk voor mij als jong meisje. Dat zij het niet won. Niet won van het monster dat kanker heet. Maar verloor. Ik snapte het niet. Nog steeds niet. Wat moet je dan nog doen? Als alle positiviteit, bloemen en lippenstift niet genoeg zijn?
Ik heb HET antwoord niet voorhanden, maar wel een idee. Doorgeven en zelf inspireren. Kinderen in de klas begroeten met 'schatjes', bloemen neerzetten, gekleurde kleding dragen, flink veel glimlachen én lippenstift dragen. En dat doe ik dus. En het werkt! Want ze dragen hun gekleurde jurkjes met trots en komen soms op school met lipgloss, die ze dan stiekem van hun grote zus hebben geleend. Maar vooral, ze lachen, en heel soms krijg ik ook een knipoog.
Mooie woorden, vriendin
BeantwoordenVerwijderen