Zo simpel........

Ik slijt mijn dagen in bikini's en afgeknipte korte broekjes. Actieve ochtenden en luie middagen op het strand. Zo ook vandaag. Een praatje hier en daar. Aan de bar zit hij met een biertje. Ik reken mijn eten af, sta op het punt om weg te gaan. En nee, helaas is HIJ geen goddelijke adonis die mijn wereld op zijn kop gaat zetten. Hij begint wel een praatje met me. Na een paar minuten weet ik dat hij Amerikaans is, ooit vanwege onhandelbaarheid op zijn 10de van dit eiland is weg gestuurd, les wil geven in wiskunde, graag terug wil naar Curaçao om te profiteren van zijn retirement dat hij aan het opbouwen is door slim aandelen te kopen. En dat hij daar goed in is want hij heeft er al een Mercedes van gekocht. In diezelfde tien minuten komt hij er al snel achter dat ik hier alleen op vakantie ben. Wat hij onbegrijpelijk vindt! Hoe kan dat? Stiekem ben ik gewoon ontzettend onaardig, zeg ik, want die vraag hangt me de keel uit. Wat hem zeer amuseert. Als ik vertel dat ik leraar ben is hij helemaal in de ban van mij. We kletsen wat verder en hij snapt niet dat ik 29 ben want ik ben ZO wijs! Of ik vanavond kom salsa dansen? En of ik met hem wil trouwen en dat we dan samen de kinderen van Curaçao les gaan? Ik lach want het is echt een leuk gesprek. Dan moet ik gaan. Hij bedankt mij en ik hem voor dit gesprek. And hey, zegt hij, just remember: you're young, you're beautiful and you've got all the time. 

Soms is het zo simpel.....

Een slimme meid is op haar toekomst....

...voorbereid! Ja natuurlijk heb ik er zin in! Ik mag de komende 4 weken doorbrengen op een zonovergoten eiland, met een zwembad in de tuin en een auto voor de deur, hoeveel luxe kan een simpel stadsmeisje aan?! Maar het is vooral ook erg onwerkelijk. 4 weken. Alleen. Op een eiland. Mucho ver weg van mijn bewoonde wereld. Dus, zou je denken, bereid ik me voor, lees ik me in, surf het net af op zoek naar de beste tips hotspots bezienswaardigheden.... Eeehhh...helaas pindakaas zit ik zo niet in elkaar gepuzzeld. De enige voorbereiding was het boeken van m'n ticket en mailcontact met de bewoners van het huis waar ik mag resideren, onze vroegere buren. Maar, eureka en vernieuwing! Mijn preperation is van start!

Woensdag pakte ik mijn koffer in. Onder scherp toeziend oog van la mama. Te warm. Te lang. Te dikke stof. Te warm. Vroeger mocht ik me nooit zo bloot kleden (merci merci!) maar nu kan het niet bloot genoeg zijn! Luchtig bedoelt zij. Schaars gekleed, hoor ik. Broeken hippperdehip afgeknipt door zuslief, alle mooie rokjes en jurkjes ingepakt, nog 2 kilo te gaan. Maar ik zeg het je, als mijn koffer kwijt raakt ben ik NERGENS! 

Donderdag nam ik een proefduik! In de tropische wateren van het zwembad bij mij om de hoek nam ik een duik en aanschouwde de witte benen van de andere zwemmers. Maar met in mijn achterhoofd de troostrijke gedachte dat de fauna en flora op vakantie stukken gevarieerder én gekleurder zal zijn. Men mag daar vanuit gaan. Vind ik. Dat in mijn hippe nieuwe bikini....ZIN IN!

Vrijdag voltooide ik de ultieme voorbereiding. Cocktails drinken met mijn lieve vriendinnetjes, juist ja, diezelfde twee die mij aan mijn haren mee naar New York zouden sleuren om dáár cocktails te drinken als ik het niet-shoppen niet meer vol kon houden en dit in tranen aan hen kenbaar maakte. Gaan we gewoon alsnog doen. Vlak voordat we 40 worden. Met net zoveel plezier. Naar New York met (figuurlijk!) oude vriendinnetjes. Maar wel in nieuwe kleding. 

En zaterdag vertrek ik. Vandaag dus. Mét volle koffer, mét nieuwe bikini's, mét een hoop goede zin in vul maar in, mét de wens om uit te rusten. Gegroet! 

Save water....drink champagne!

Wanneer ga je bloggen over de consumptiemaatschappij? Deze vraag werd mij ergens in november al gesteld en in mijn hoofd vormde zich het antwoord 'nooit'. Aangezien mijn tong vliegensvlug reageert op mijn hoofd kwam dat er precies ook uit. Gevolgd door een geïnteresseerd 'waarom dan?' (door mij gesteld dus). Omdat jouw project toch een aanklacht is tegen de consumptiemaatschappij? Eeeeeehhhh....neeee..... Op zaterdag 28 augustus ben ik van plan mijn creditcard uit de vriezer te halen en met een glimlach wederom van hier tot aan New York de Zara en Sissy Boy te verlaten met très volle tassen! Die dag ga ik alle consumeer genen in mijn lijf aanspreken om van zich te laten horen!

Maar er begint iets te knagen. Mijn zusje schrijft namelijk sinds kort werkstukken. Naar aanleiding van onderzoek. Onderzoek naar duurzaamheid. En recyclen. En naar watergebruik dat nodig is voor het vervaardigen van kledingstukken. En dat geeft SCHRIKBEELDEN! Want voor het produceren van een kilo katoen wordt 10.000 (!!!) liter gebruikt! Ik kom er dus achter dat Sissy Boy een D scoort op de ranglijst van milieuvriendelijk en goede arbeidsomstandigheden producerende bedrijven waarbij A goed is en D dus....eeeehhhh....niet! Gelukkig redt Zara mijn gevoel met een B. 

We komen tot de conclusie dat ik best behoorlijk goed bezig ben met m'n uitdaging, op duurzaamheidsgebied dan hè! Hoe duurzaam wil je het hebben? Geen slavenarbeid, geen watervervuiling voor het maken van katoen en draaiende houden van alle processen. Wowerdiewow! Een jaar geen nieuwe kleding! Daar ging m'n hoofd weer. Als een malle probeerden we te bedenken hoe je kan uitrekenen wat ik bespaard heb. Niet alleen aan money.... Geld speelt geen rol! 

Hoe reken je dat uit? Hoeveel water heb ik bespaard? En wil ik het eigenlijk wel weten want oh mon dieu hoeveel water heb ik de aarde in de afgelopen jaren dan wel niet gekost! 

Ik heb dus om een werkstuk gevraagd. Om mijn geweten te sussen en hopelijk mijn nobelheid te redden. Een ruwe schatting hoeveel water ik de aarde het afgelopen jaar heb bespaard. Wat er daarvoor gebeurd is laat ik liever even in het midden....

Tweelingnichtjes

Op 16 september 1984 kwam ik ter wereld. Na een paar dagen kwam mijn tante Monique op bezoek. Zij had al een dochter en met mij in haar armen vertelde ze mijn moeder dat ze ook nog wel een meisje erbij zou willen.... (merkt iedereen even op hoe zoet mijn invloed toen al was?). Precies een jaar later was daar Annemarije, mijn 'so called' tweelingnichtje. So called door onszelf weliswaar... 

Tweelingnichtjes!!! Leest u dat goed?! Want dat betekende nogal iets! Elke vakantie logeren bij elkaar, Monopoly spelen in onze pyjama, boeken lezen en heeeeel veeeel mucho tres vaak lachen samen. En soms een beetje heimwee, dat was ik.

Logeerpartijen begonnen standaard met het uitpakken van onze koffer. En op de één of andere bizarro manier haalden wij meerdere keren, hou je vast, HETZELFDE item uit onze tas! Zelfde badpak, iets andere kleur. Exact dezelfde trui van Peec & Cloppenburg. Elke vakantie wel iets! Té toevallig! Zou je denken... Dus ik vroeg mijn moeder laatst of zij hier een actieve rol in had? Telefonisch contact met mijn toen favoriete tante misschien? Nee! WOW! 

Jeugdherinnering.... Anne met ons mee naar Centerparcs, je kent het wel toch het zwemparadijs? Klein maar fijn moesten wij nog een zwemvestje aan. Ik was de oudere en Anne de gast dus wie mocht het roze zwemvest? Juist ja. Of thuis bij mij verkleden. Zelfde motivering bewoog mijn moeder ertoe te zeggen dat Anne als prinses mocht en ik was de clown. Tja, ik was nog steeds de oudste en zij de gast!

Bitter? Nee hoor. Met een glimlach kijk ik terug op AL deze fijne stukjes jeugd met m'n tweelingnichtje. En nu komt er een achternichtje aan. Of neefje. Dat is nog even afwachten. Misschien moet ik maar alvast gaan shoppen......