Wat de lezers willen weten

Yesserdeyessss, tromgeroffel, gefluit op de vingers en dierlijk gebrul, gevolgd door het trommelen op den borstkas, HET IS GELUKT! Ik heb mijn portemonnee 365 dagen niet gebruikt om enigerlei kleding aan te schaffen! Gefeliciteerd! Zo sprak mijn tante vandaag. Aan tafel op een terrasje zegt mijn tafelgenoot tegen een (mij toen nog onbekende inmiddels niet meer) andere tafelgenoot: "Weet je wat zij heeft gedaan?!". Waarna mijn uitdaging als een ware heldinnendaad uit de doeken wordt gedaan. Merci daarvoor. 

En dan komt DE VRAAG. Ze is niet de eerste die deze vraag stelt. Wat heeft het je gebracht? Geen kleding in ieder geval! Eigenlijk ben ik als een non door het leven gegaan. Soberheid-wise in spenderen dan. Celibatair in de kleding regio. Toch kreeg ik in het eindstadium steeds vaker complimentjes over mijn combinaties en outfits. Crea Bea deed mij blijkbaar goed! 

Heb ik veel bespaard? Laat ik het zo zeggen. Áls ik al naar Curacao had kunnen vliegen had ik waarschijnlijk geen enkele lunch buiten de deur genuttigd, de vissen louter vanaf het wateroppervlak door mijnen snorkel kunnen bewonderen en had ik de dolfijnen noodgedwongen op ansichtkaarten moeten aanschouwen. Natuurlijk heb ik een hoop geld bespaard. Maar ook weer uitgegeven. Waardoor ik op de vraag 'Ga je helemaal los donderdag zeker?', helaas moet antwoorden met nee. Nog even niet. 

Laatste. Of ik nu anders naar kleding kijk? Verwacht geen wereldschokkende onthullingen. Ik bedoel, ik sta morgen echt aan de kassa van de Sissy Boy waar ik bijna zeker ga ontdekken dat ja o echt ja hoor kijk hij is er nog! Dat gat. In mijn hand. Niet verdwenen. Maar het maakt dus niet ongelukkig, een jaar niets kopen. En het meeste waarvan ik het jammer vond in de winkel te moeten achterlaten, vergat ik snel genoeg. Behalve....ja die trui met die sneeuwpop inderdaad! Bleef maar knagen.... 

Eerlijk zeg ik dat ik ook wel eens heb gedacht dat ik koopverslaafd was. De definitie: "verschijnsel dat men het kopen niet meer kan laten, met op den duur schadelijke gevolgen", suggereert gelukkig dat het best meeviel bij mij. 

Ik denk eerder dat de afkickverschijnselen nu zichtbaar zullen worden. Al dat gekwijl bij (en erger nog:over) al die mooie jasjes, jurken, shirts, schoenen...... Zucht....

Een ordinary zaterdag

Volop in de 'ik heb in m'n eentje mezelf 4 weken op Curacao min of meer vermaakt dus dat kan ik nu' spirit ging ik vanmiddag naar het Vrije volk festival. Juist ja, tout by myself. Gratuit kaartje en m'n beoogde gezelschap bleek niet te gaan (was mijn miscommunicatie fout) dus geen onwijze kluizenaarsactie. 

Na 10 minuten dapper te hebben rond geslenterd vond ik het wel weer genoeg en ik bedacht mij wat mij nu op this very moment oprechte blijdschap zou brengen. Een aantal zeer mooie fantasieën en droombeelden passeerden zeer levendig mijn netvlies. Echter minder haalbaar. Uit gewoonte liep ik even bij de Sissy Boy binnen.

Als een WARM BAD! Ik weet dat ik al zes dagen terug ben van vakantie maar ik vroeg me al af waarom ik nog zo onrustig was....nu kwam ik thuis! Met armen vol kleding dook ik een paskamer in. Gewoon, ter voorbereiding op donderdag. Waar ze ook allemaal van op de hoogte zijn daar. Daar is dus thuis. 

Wel opvallend, t lijkt wel alsof ik genoeg heb van de gekleurde bloemenbommen. Want het enige dat met me ging richting pasruimte, was zwart en grijs. WOW wat voelde ik me sjiek! Ik dacht dat ik na de zomervakantie terug zou komen vol rust met meer mogelijkheid om te luisteren naar mijn innerlijk kompas en dat zou ik dan Renée 2 punt 0 noemen. De nieuwe versie is on its way, ik voel het, maar dan vooral vanwege mijn nieuwe sjiekere wowerdiewow wat zie ik er volwassen uit LOOK. Ja ja! Dat betekent overigens wel dat ik moet gaan ruimen in mijn kledingkamer. Ook niet erg, kledingruilfeest versie drie is gewenst en staat al in de steigers. 

Daar stond ik. Gelukkig te wezen. In advance natuurlijk want donderdag kan ik het geluk pas omarmen. Gek hoe ik zo gelukkig denk te gaan worden van iets waar ik het afgelopen jaar nauwelijks behoefte aan heb gehad.... Anyway, donderdag duurt nog even. Om precies te zijn nog vijf nachtjes slapen. Wat nou als mijn juweeltjes er niet meer zijn?! Of mijn maat is weg?! Barbara (toppertje van de SB) begreep mijn angst. Dus toen de winkel dicht was en ik na sluitingstijd meerdere hangers aan haar gaf met de woorden 'WOW dit zijn echt prachtige stukken' (alles wat ik donderdag niet wil hebben had ik achtergelaten), reageerde ze met 'bedankt, ik ga ze zo even terug hangen in de juiste rekken'. Niets bijzonders. Behalve dan die mega knipoog en grote glimlach waarmee haar antwoord gepaard ging.... Tot donderdag Sissy Boy!

Afscheid

Brrrrr....het is hier maar koud! Stiekem is het ook wel weer fijn om te fietsen door mijn stad, ook al is het koud en heb ik m'n laarsjes zelfs uit de kast gehaald. Zeker nadat ik echt genoten heb van vier zonovergoten mooie weken op Curacao. Herinneringen genoeg om mee te nemen naar huis, dan is gedag zeggen lang zo erg niet. Zwemmen met dolfijnen, heerlijk zonnen, zwemmen in de zee, wakker worden en zeker weten dat het warm is (yesserdeyessss!), alleen maar rokjes en shortjes dragen, blote benen en armen elke dag ja ELKE dag, leren duiken, de prachtige onderwaterwereld, buiten de deur lunchen (ja dat merkt m'n weegschaal ook ehe ehe), onbezorgd lezen, rustig na kunnen denken (maar niet te veel), onverwachte ontmoetingen met lieve en mooie mensen, mogen logeren in een prachtig huis met auto voor de deur en zwembad in de tuin. En erachter komen dat vier weken zonder vrienden en familie op een eiland verblijven soms wel wat eenzaam voelt, maar ook te overleven is.....mini-overwinning op mezelf!

Afscheid nemen en dan weer vooruit kijken, naar de toekomst. Afscheid nemen, niet alleen van de vakantie maar ook van mijn zelf opgelegde uitdaging! Want......nog maar ACHT dagen zonder shoppen! Bijna bijna bijna! Oooooooo en dan? Ga ik los? Word ik helemaal hysterisch in de Zara en de Sissy Boy? In mijn hoofd zie ik mezelf met champagne op de stoep staan bij eerder genoemde favo shop adresjes. Trouwe lezers zijn welkom om deze bijzondere gebeurtenis te aanschouwen hahaha. 

Maar wat nou....wat nou als ik niets leuks vinden kan? Of als ik opeens niet meer gevoelig ben voor shop adrenaline?! Dat ik die kriebels niet meer voel als ik met een prachtig kledingstuk in de paskamer sta?! Of dat niets past?! Quelle nachtmerrie! Non non non! Of dat ik niet meer kan kiezen..... Of dat er ergens toch een moreel gevoel tegen de consumptiemaatschappij is gaan groeien diep inside of me. Nou trouwens, dat moet dan wel heel diep zitten.

Het lijkt me verstandig dat ik wat voorbereidingswerk uit ga voeren. De collecties alvast bekijken. Of misschien beter van niet. En me laten verrassen door al het moois. Ik kan nu al niet kiezen! Wat een besluiteloosheid! Laat ik daar eerst maar eens afscheid van nemen. 

En als jullie dan iemand met wild haar, vol kledinghangers op haar armen, doorgedraaide blik in de ogen, verdwaald door de Zara zien rennen, weet je wie het is. Stop me maar niet, laat me maar uitrazen. Of stop me wel en richt mijn aandacht op een mooi jasje. Of....of....of......