Nieuwe schoenen...

Wat een weken! Op maandag 1 september begon het nieuwe schooljaar. Vlak voor schooltijd kreeg ik de telefoon in mijn handen gedrukt, ik mimede 'wie?' En ik kreeg fluisterend 'onderwijscoöperatie' te horen. Het schoot door m'n hoofd....ze bellen toch niet vlák voor schooltijd dat ik niét door ben?! En gelukkig was het nieuws GEFELICITEERD JE BENT DOOR! En nee, zij schreeuwde niet, dat was hoe het weerklonk en nagalmde in mijn hoofd.... Yesserdeyesss! Ik ben door! Natuurlijk wil ik vanaf het begin af aan al winnen, maar genomineerd zijn is al zo mucho geweldig leuk! 

Zo zijn ten eerste alle felicitaties onderdeel van die roze wolk waar ik me sindsdien op bevind. En gebeurt er allerlei leuks. Drie meiden van m'n oude en nieuwe klas na schooltijd GEFELICITEERD!!!! (Ja dat waren zij wel zelf) met bloemen en oorbellen en bomvol verhalen over het avontuur dat 'winkelen voor je juf' heet. De jeugdkrant op school om m'n monstertjes allemaal vragen te stellen over mij. En zo stond afgelopen donderdag Radio Rijnmond (echt) onverwacht in m'n klas. Ik ben niet vaak overdonderd maar daar stond ik hoor: rode wangen en wenkbrauwen omhoog met een über grote glimlach! Kinderen vielen stil. Op haar vraag 'hoe heeft jullie juf het te horen gekregen?' antwoordde één van de schatten 'ze wordt de beste juf van Nederland'. Hahaha gelijk tot de kern! 

Na schooltijd komt een meisje van m'n vorige klas naar me toe. 'Juf ik moet een spreekbeurt geven. Mag ik het over u doen?' En hoe mooi is het gebaar dat, ondanks dat het op 4 oktober offerfeest is, het overgrote deel van mijn groep met me mee naar Utrecht mag om in spanning te wachten op de uitslag!

Diezelfde donderdag een bericht op Linked in dat de redactie van AD Rotterdam 'naarstig op zoek is naar mijn contactgegevens' (hun woorden, maar wát een mooie woorden). Na een telefoongesprek van een kwartier stond ik te stuiteren. 'Je zou bijna naast je schoenen gaan lopen!' was de reactie van de journaliste op mijn antwoord (op haar vraag waarom ik volgens anderen gekozen moet worden). Met een schuine blik keek ik naar m'n zeer fijne nieuwe schoenen. Nu al sterallures?

Op vrijdag stond ik extra vroeg op. Vol verwachting fietste ik naar het Centraal Station. Om de krant door te spitten. En ja hoor daar stond ik! Rechtsonder. In het hoekje. Acht hele regels. Met alle feiten die ook in het persbericht stonden. Superleuk en ik lijst het echt in! Maar die nieuwe schoenen houd ik voorlopig nog maar even aan. 

Ik wil ik wil ik wil!

Een weekje later. Ik mag nog steeds. Ik ben op een festival, we love the 90s. Niet voor de inspiratie (hahaha dat zou echt een goeie grap zijn!), maar voor het sentiment. Was ook vooral erg leuk vanwege het nostalgische optreden van Five (maar wel met drie). Met twee van mijn highschool vriendinnetjes. En, ga ik het nu anders doen? Hoe gaat het nu? Nou, verrassing verrassing.....

Er is gewoon niets veranderd! Ik zie bijvoorbeeld een meisje lopen met mijn rok in t beige. Daar op dat festival. En ik denk 'o ja ze hadden m ook in andere kleuren dan ga ik morgen kijken en kopen toch maar €16,95'. HO STOP! Dit zou ik niet meer doen! Toch? Ik deel deze gedachten met mijn festival gangers. Die twee meiden dus, de rest ziet er niet echt uit alsof we een zinnig gesprek over mode en uitgave patronen gaan houden. Tja, ik was even vergeten dat de jaren negentig niet alleen maar om de Spice Girls ging. Maar ook het tijdperk van de gabbers was. Niet helemaal mijn stijl. Of eerder gezegd, helemaal niet. 

Of ik t erg vind, vraagt één van de ladies. Deze gedachte? Van dat alles anders zou worden wat betreft mijn relatie tot kleding terwijl nu blijkt dat alles exact is zoals het was? Ik vraag me wel af, ben ik echt van de extremen..... Kan het dan niet grijs zijn? Altijd zwart of wit? Meet me half way? Is het ooit genoeg? Alsof ik echt alles ga inhalen van t afgelopen jaar. Maar nee, zo was t daarvoor gewoon ook al. 

Één lichtpuntje. Ik heb het weerstaan. De drang. Ben niet terug gegaan naar de Zara om de rok in meerdere kleuren aan te schaffen. Valt weer mee. Ik stond wél in m'n NIEUWE poncho te swingen in de regen. Dat lijkt me ook wat waard. 

Terug van weg geweest

Voor anderen was het een gewone donderdagmiddag. Maar ik liep na 12 maanden onthouding vol spanning met mijn shopmaatjes Romy, Roos en Inge die überfijne winkel binnen in hartje Rotterdam. Ik had me verheugd op het shoppen zelf, maar de hele middag werd meer een soort feestje! Een kadootje van Inge (mooi gouden kettinkje) en toen stapte ik de winkel in. Begroet door Barbara (styliste van de SB) met 'Ben je daar eindelijk! Je pashokje staat al de hele dag klaar!'. WOW. Echt wow! Een versierde paskamer! Hoe vaak zie je dat nou?! Mét kaartje dat het team van Rotterdam trots is maar ook blij dat het afgelopen is. (Ik zeg win-win situatie).

Passen passen passen. En het voelt....als vanouds! Zeker omdat Inge en Roos erbij waren. In de goede oude tijd (hahaha) ontmoetten wij elkaar regelmatig daar. En brachten er pretty veel uurtjes door. Of we liepen elkaar mis en dan hoorde ik van bijvoorbeeld Barbara dat Inge of Roos net weg was... Waarna ik belde en de hereniging plaats vond. 

Maar o wat heerlijk om weer te shoppen! Om van alles te passen, wetende dat je het niet terug hoeft te hangen maar dat ik al die juweeltjes mee naar huis kan nemen in mooie tasjes..... Toch deed ik mijn ogen wel even dicht toen ik af rekende. Dus zo ziet een inhaalslag eruit!

Op naar de Zara, waar de pashokjes (en de medewerkers) nét iets minder voorbereid waren op mijn komst. Ook daar flink buiten mijn comfort zone gegaan. Lange rokken en een jasje met model bomberjack. Maar, zo zegt Inge, dat wordt he-le-maal hip en happening. De bom dus!

En dan als afsluiting met twee andere vrienden uit eten. En alle kleding nogmaals uit de tassen halen, bekijken én bewonderen!

Mijn moeder belde, hoe was het? Alles gekocht wat je wilde? Ja, nou ja, er was één shirtje maar het werd écht te gek! Heeft Romy niets gezegd dan? Nee.... Je mocht van mij ook iets uitzoeken!

Drie keer raden waar ik drie dagen later naar toe fietste...........