L'amour du schoenen (en mijn maman)

Ooit had ik een vriendje die niet zo goed voor mij was (wel vaker trouwens maar het gaat nu over die ene keer). Na een tijdje kwam ik daar zelf ook achter en maakte er een eind aan. Aan het zien van dat vriendje dus, niet aan dat vriendje zelf. Mijn moeder was destijds ook verwikkeld in een liefdesdip (niet met mon père, daar zou ik naturellement niet over bloggen, mucho privé) en maakte daar op haar beurt een einde aan met de woorden 'als mijn dochter voor zichzelf kan kiezen, kan ik het ook'. Goed voor ons beiden was dat knoop-doorhakken-en-vooral-voor-je-eigen-geluk-gaan-gevoel.

Zo moeder zo dochter, of andersom dus. Het verbaasde mij dus ook zeer zeker niet dat zij zo rond oktober in een weddenschap verwikkeld was geraakt. Niet dat ik een fervent gokker ben en zij dus nu ook. Nee. Niet zo'n weddenschap. Nee, mijn moeder is de uitdaging aangegaan om een jaar lang geen schoenen aan te schaffen! Je begrijpt, niet omdat ze in een jaar zo weinig schoenen koopt, nee haar voorraad is HUGE! Echter is er één mega duidelijk verschil. Waar ik op 28 augustus zelf de champagne voor mijn trouwe lezers kan bekostigen en ZELF bij de kassa van de Sissy Boy en Zara mijn  EIGEN pinpas (of creditcard, vers uit de vriezer) tevoorschijn moet toveren, krijgt mijn moeder na een jaar schoen-onthouding....€ 1000 van haar geliefde! 

Zijspoor: ooit probeerde mijn moeder dit andersom. Ze beloofde hem het driedubbele van net genoemd bedrag om te stoppen met roken. Failure was het lot. Op een dag was manlief erg chagrijnig. Viel mijn moeder niet directemento op. Maar na een aantal knorren, morren en zuchten van zijnerzijde vroeg mijn moeder wat er nou toch was? Waarna hij het er maar uit gooide: 'Heb je het niet door dan? Ik ben gestopt met roken!' Oh joh, zo zei mijn moeder, hoe lang al dan? (Misschien ging ze in gedachten haar rekeningen langs, ik denk dat ze beter weet, ze vroeg dit laatste namelijk met een glimlach die dicht tegen een grijns aan ligt). Manlief antwoordde 'al 3 uur ja!', waarna hij woest naar buiten liep om zijn irritatie weg te roken. 

Maar vrouwen zijn toch net wat sterker. En wat is een jaar onthouding nu helemaal als daar gouden bergen tegenover staan?! Die je vervolgens mag beklimmen op nieuwe schoenen?! De uitdaging staat en mijn moeder gaat ervoor, op reeds in haar bezit zijnde schoeisel. Nu is er in de Kunsthal een tentoonstelling over schoenen. Lijkt me leuk. In het kader van moeder en dochter delen passies leek het mij een goed idee om ma mère mee te nemen voor haar verjaardag. Morgen (red.). Zegt ze, en het is géén grapje, na bovengenoemd voorstel:

'Daar kan je beter je tante mee naar toe nemen, ik hou niet zo van schoenen.'

Goeoeoeoed! Dus, tante Helen, bij dezen! Als je dit leest, bel me op en ik neem je mee voor een middagje windowshopping in de Kunsthal. 

PS ik moet in alle eerlijkheid wel vermelden dat mijn moeder mij en m'n zusje meeneemt als het jaar voorbij is en dat wij dan allebei ook een paar schoenen uit mogen kiezen.... 

Over pijn, tranen en kilometers .... de MARATHON!

En dan...dan is het de week erna! Duidelijk dat ik juist daarover ga schrijven: over de grootste overwinning van mijn jaar tot nu toe, zowel lichamelijk als mentaal. Over bikkelen, doorzetten, tranen, pijn, aanmoediging en vooral veel lopen. Maar ik schrijf een blog over kleding. En hoe combineer je die twee? Simpel, door te zeggen dat het soms ECHT geen drol uitmaakt wat je aan hebt. Bijvoorbeeld als je een marathon loopt. Dan maakt het niet uit welke kleur of maat je aan hebt. Want je loopt een MARATHON. Ja, daar mogen best wat hoofdletters aan te pas komen! Om een verslag te doen van al het moois, al het pijnlijke en alle emotie die door me heen is gegaan, dat wordt wat veel. Daarom mijn hoogtepunten op een rijtje, op willekeurige volgorde.

1. Daar stond ze dan. Mijn moeder die niet kon komen kijken vanwege haar werk. Mijn moeder die zegt dat ik niet verrassingen hou. En of ik van verrassingen hou! Op 24 kilometer zag ik haar staan, voor mij volkomen onverwacht. Zodra ik haar in het oog had begon ik 'mama mama mama' te roepen en ik stopte pas toen ik nog twee keer achterom had gekeken met tranen in mijn ogen... De supporters op de Laan op Zuid hadden wat te vertellen 's avonds aan de eettafel!

2. Samen met mijn vriendin Eva stond ik in startvak F. Verleden jaar heb ik die hele Lee Towers gemist omdat ik stijf stond van de zenuwen. Nu heb ik samen met Eva hardop meegezongen. You'll never walk alone! Wat een waarheid! En dan vergeten we gewoon even dat Eva na 7 kilometer er op eigen houtje vandoor ging...

3. Verleden jaar heeft één vriendin mij zien wandelen, Dieteke. Dit jaar ben ik pas veel later gaan wandelen. Ik wilde klaar zijn voor het feestje op de Goudse Singel (zie hoogtepunt 4) en daarom wandelde ik een klein stukje op de Blaak. En wie stond daar? Ja natuurlijk: Dieteke! Ik: 'O nee jij ziet mij elk jaar wandelen, wacht dan ga ik nu snel lopen!', waarna ik inderdaad weer op een drafje verder sukkelde.

4. De Goudse Singel! Eigenlijk zegt dat genoeg. Wat was dat geweldig! Je naam door de microfoon horen waardoor tientallen mensen Renée roepen. Je zusje die met je meeloopt met een spandoek in haar handen (REN RENÉE REN!) en duidelijk overloopt van trots. Heerlijk! En dat twee keer!

5. Alle aanmoediging,  door bekend en onbekend. Constant je naam horen. Zodra ik mijn naam hoorde gooide ik mijn armen in de lucht, zette een nog grotere glimlach op en riep YES! Dat motiveert het overige  publiek om nog harder te gaan joelen voor je. Evelien die met haar zoontjes op de Groene Kruisweg stond, zo fijn! Casper (zie punt 6) zei terecht nadat ik Eva (andere Eva), Cindy, Sakina en hun dochters had gezien: 'Lekker hè zo'n mentale boost, ik zie je groeien!'. Ik geloof niet dat het publiek beseft hoe belangrijk ze zijn. Bij dezen. HEEL DRIEDUBBEL MUCHO veel belangrijk! Zonder had ik misschien wel gekund, maar zeker niet gewild. 

6. De rust dat er altijd iemand in de buurt fietste die er voor mij was. Casper, bedankt! Coachende tips als 'schouders laag' & 'hou je eigen tempo' maar ook de oppeppers als 'je hoeft er nog maar 7!'. Behalve dan toen de politie hem er niet door heen liet en iedereen me even kwijt was in de groepsapp. Gelukkig hoefde ik er toen nog maar 4 en was de smile niet meer van mijn gezicht te slaan! (en vond hij me ook snel genoeg weer terug. Of dat nou door het appje kwam waarin iemand zei 'waar heb je haar voor het laatst gezien?', dat weet ik niet haha)

7. De groepsapp an sich. 's Avonds met mijn zusje op de bank las ik alle appjes na. Een vriendin zei de dag daarna 'Renée, wat een lieve mensen heb je om je heen. Ze stonden gewoon in de rij om je aan te moedigen.' (zij zat ook in de groep). Het klinkt zo superzoet, maar het is daarom niet minder waar, de liefde was zo voelbaar! Ik zat op een roze wolk (nou ja, liep) en ik ben er eigenlijk nog steeds niet van af te krijgen.

8. De spierpijn. Omdat het er bij hoort. Omdat ik niet de enige was. Omdat zwemmen terwijl je nauwelijks het trapje van het zwembad af komt veel grappiger wordt als je samen bent. Omdat je dan tenminste nog om elkaar kunt lachen. Omdat het anders helemaal niet leuk is als je de trap af komt bij de fysio en ingehaald wordt (en rap ook) door 3 (zeer) hoogzwangere vrouwen. Omdat het bewijst dat je bewogen hebt en flink ook.  

9. Last but zeker not least want eigenlijk met stip op nummer 1: de Coolsingel.... Ik draaide van de Blaak de Coolsingel op, spreidde mijn armen wijd de lucht in, glimlachte van oor tot oor en ik heb alleen maar YES geroepen en WOOHOO en mijn armen de lucht in gegooid. Naast me hoorde ik mijn naam en iedereen gilde en toen stonden daar ook nog vriendinnen en familie. Ik kreeg mijn medaille en vond mijn vader, broertje en Casper. Door al het geschreeuw en de emotie kon ik niet meer praten. Ze hebben me echt even vast moeten houden. Wat een tranen, wat een emotie, wat een trots.

Een gelukkig mens schrijft vandaag dit stuk. Gelukkig, omdat het is gelukt. Ik heb er hard voor gewerkt maar nog veel meer van genoten. Heel even voel ik me onoverwinnelijk. En dat gevoel hou ik graag nog veel langer vast....

Binnenkort de foto zonder figuurtjes en lijntjes.... 

Nichtjes op hakkeschoenen

Het is bijna magisch te noemen. Ze staat nog in de kinderschoenen maar wil al zo graag GROOT zijn... Ik snap het, want o wat zijn grote mensen dingen reuze interessant voor de petit mensjes in ons leven. Maar tegelijkertijd wens ik haar en al mijn nichtjes en neefjes de langste en meest sprookjesachtige kindertijd ooit...

Ik bel aan bij mijn lieve vriendin Lize. Lize en ik verloren elkaar na de PABO uit het oog maar kwamen elkaar als in een rendez-vous weer tegen, midden in mijn lovely stad met de fontein op de achtergrond. We spraken af. Tot twaalf uur kletsen en niet kunnen stoppen met praten en gelijk weer afspreken en elke keer een kadootje meenemen omdat je zo goed snapt wat de ander leuk gaat vinden en dat je bijna niemand kent die al die kleinigheidjes zo waardeert net zoals je dat zelf doet. Zo dus. En zulke vriendinnen zijn fijn, weet iedereen.

Lize sloeg een leuke, lieve, mooie man aan de haak en samen maakten ze een prachtige en bijdehante dochter, Liv. En Liv is dus een beetje mijn nichtje. En dus noemt Liv mij sinds ze kan kletsen, en dat was al snel, 'tantie Renée'. Ik kan je vertellen: DAT IS LEUK! Ik heb veel nichtjes en neefjes, een elftal om precies te zijn, maar ergens (waarschijnlijk in het hart) is het zo extra nice dat je van vriendinnen ook een beetje familie bent!

Terug naar het begin, toen ik op het punt stond om aan te bellen. Er wordt open gedaan en het nieuwsgierige aagje Liv kijkt gelijk goed wat ik aan heb. Dat is wat ze doet. Van boven naar beneden kijkt ze wat ik aan heb. Geweldig ego strelend want de strekking is altijd min of meer hetzelfde. Eigenlijk is alles mooi. Maar vooral...mijn schoenen! Of beter gezegd: mijn mooie 'hakkeschoenen'. Speciaal voor Liv altijd hakken, al moet ik me een breuk lopen en dus ook nu mét hardloop blessure toch op hakken. Die ik vervolgens snel uit moet doen. Zodat zij ze snel aan kan doen. Om er op rond te paraderen. 

Sorry lieve papa van Liv, maar waar ik nu trouw boeken geef aan al mijn nichtjes en neefjes, wordt dat bij Liv binnen de kortste keren een paar eeeehhh, ja dus, hakkeschoenen.

 

 

 

Kom maar op met die (maffe) marathon!

Leuk, zo'n Bijenkorf app, nee echt heel leuk. Heb je de boekjes al bekeken? Ik dus wel. Niet omdat ik het graag wilde inkijken...neeeuuuhhh.... Een vriendin belde me om te vertellen over die leuke laarsjes in de folder. Ik gaf aan dat ik ze toch niet kon kopen. Nee, zei ze, niet voor jou maar voor mij! Helemaal leuk.

Dus ik de app van de Bijenkorf gedownload, de laarsjes bekeken (ze had gelijk, zijn erg nice) maar OH MAIS NON dan zie je natuurlijk ook alle andere leuke maffe aanbiedingen!

Zoals die geweldig te gek gave broek met dat printje! Of die jumpsuit, WOW! En heb je die grijze trui met snor gezien? Cute! En ja mensen, dan heb ik alleen het eerste boekje doorgenomen. Want, hoe ridiculeus kan het worden, de maffe marathon duurt maar liefst vijf (!!!) hele dagen, vertaald in twee boekjes. Kan iedereen zich even helemaal suf shoppen. Vraag me af of ze de drie dol dwaze dagen ook gaan uitbreiden? Moet je wel die D houden, klinkt zo dol dwaas lekker. Wordt het dan de dertien dol dwaze dagen? Als ik niet oplet wordt m'n blog alsnog een platform voor een aanklacht tegen de consumptie maatschappij.... En dat was ZO niet de bedoeling! Maar daarover later meer.

Het lijkt me voor nu beter dat ik me even concentreer op mijn eigen marathon. De tweede marathon uit mijn hardloop carriere. En voorlopig ook de laatste, laat ik dat gelijk even opbiechten. Op zondag 13 april start ik om 11 uur op de Coolsingel. (vlak voor de Bijenkorf, hoe mooi kan toeval zijn?!) En dan loop ik maar liefst 42 kilometer en 195 meter door ons mooie Rotterdam....

Laten we eerlijk zijn, daar moet je ook wel een beetje MAF voor zijn!