Ooit had ik een vriendje die niet zo goed voor mij was (wel vaker trouwens maar het gaat nu over die ene keer). Na een tijdje kwam ik daar zelf ook achter en maakte er een eind aan. Aan het zien van dat vriendje dus, niet aan dat vriendje zelf. Mijn moeder was destijds ook verwikkeld in een liefdesdip (niet met mon père, daar zou ik naturellement niet over bloggen, mucho privé) en maakte daar op haar beurt een einde aan met de woorden 'als mijn dochter voor zichzelf kan kiezen, kan ik het ook'. Goed voor ons beiden was dat knoop-doorhakken-en-vooral-voor-je-eigen-geluk-gaan-gevoel.
Zo moeder zo dochter, of andersom dus. Het verbaasde mij dus ook zeer zeker niet dat zij zo rond oktober in een weddenschap verwikkeld was geraakt. Niet dat ik een fervent gokker ben en zij dus nu ook. Nee. Niet zo'n weddenschap. Nee, mijn moeder is de uitdaging aangegaan om een jaar lang geen schoenen aan te schaffen! Je begrijpt, niet omdat ze in een jaar zo weinig schoenen koopt, nee haar voorraad is HUGE! Echter is er één mega duidelijk verschil. Waar ik op 28 augustus zelf de champagne voor mijn trouwe lezers kan bekostigen en ZELF bij de kassa van de Sissy Boy en Zara mijn EIGEN pinpas (of creditcard, vers uit de vriezer) tevoorschijn moet toveren, krijgt mijn moeder na een jaar schoen-onthouding....€ 1000 van haar geliefde!
Zijspoor: ooit probeerde mijn moeder dit andersom. Ze beloofde hem het driedubbele van net genoemd bedrag om te stoppen met roken. Failure was het lot. Op een dag was manlief erg chagrijnig. Viel mijn moeder niet directemento op. Maar na een aantal knorren, morren en zuchten van zijnerzijde vroeg mijn moeder wat er nou toch was? Waarna hij het er maar uit gooide: 'Heb je het niet door dan? Ik ben gestopt met roken!' Oh joh, zo zei mijn moeder, hoe lang al dan? (Misschien ging ze in gedachten haar rekeningen langs, ik denk dat ze beter weet, ze vroeg dit laatste namelijk met een glimlach die dicht tegen een grijns aan ligt). Manlief antwoordde 'al 3 uur ja!', waarna hij woest naar buiten liep om zijn irritatie weg te roken.
Maar vrouwen zijn toch net wat sterker. En wat is een jaar onthouding nu helemaal als daar gouden bergen tegenover staan?! Die je vervolgens mag beklimmen op nieuwe schoenen?! De uitdaging staat en mijn moeder gaat ervoor, op reeds in haar bezit zijnde schoeisel. Nu is er in de Kunsthal een tentoonstelling over schoenen. Lijkt me leuk. In het kader van moeder en dochter delen passies leek het mij een goed idee om ma mère mee te nemen voor haar verjaardag. Morgen (red.). Zegt ze, en het is géén grapje, na bovengenoemd voorstel:
'Daar kan je beter je tante mee naar toe nemen, ik hou niet zo van schoenen.'
Goeoeoeoed! Dus, tante Helen, bij dezen! Als je dit leest, bel me op en ik neem je mee voor een middagje windowshopping in de Kunsthal.
PS ik moet in alle eerlijkheid wel vermelden dat mijn moeder mij en m'n zusje meeneemt als het jaar voorbij is en dat wij dan allebei ook een paar schoenen uit mogen kiezen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten