De grijze schoentjes generatie

Lieve Eva,

Drie dubbelwerf hoera!!! Gisteravond was een GRANDE moment: jij won met jouw bedrijf La Nou Nou - wedding & event nanny de prestigieuze (ja ja, vanaf nu wel) Dutch Wedding Award voor beste bruiloft entertainment!

Alles was er om het glamourplaatje compleet te maken: rode loper, prachtige jurken, champagne, de award, mannen in pak en ... hoge hakken! (waar ik na 2 uur toch wel klaar mee was, schoonheid maakt niet dat ze makkelijker lopen, non, helaas)

En dan dat moment! En de winnaar is....... La NouNou! Gillen, roepen, opspringen, lachen, woohoo-en en een traan van geluk! En dan heb ik het nog niet eens over wat er door jou heen ging! I can only imagine....

Ik werk sinds het begin bij La Nou Nou. En schoenen zijn toch wel een terugkerend thema. Weet je nog? Eerste opdracht, met sportschoenen aan in de slaapzak in een tent in Spa? Twee nachten lang! Ja, zeer sjiek ja. Of op het strand werken: 'Aaahh please Eva mag ik sandaaltjes aan?' En ja hoor, op naar de stad want ze moeten wel stijlvol zijn. O nee, weer nieuwe schoenen kopen, wat een nare verplichting! Het leven is zo zwaar... Echt heel zwaar!

En dan onze grijze schoentjes. De eerste lichting nanny's was über enthousiast en voelde zich zeer zwaar betrokken. En vond het ook niet erg om 'verplicht' schoenen aan te schaffen (welke vrouw gaat daar wel van zuchten zou je zeggen? Nou gek genoeg ken ik ze wel hoor!) Dus allemaal grijze schoentjes met zwarte linten als veters halen in de stad. Inmiddels afgedragen en platgetrapt heb ik ze vandaag wel aan, voelt symbolisch toch wel leuk. Is ook echt een item. Durf ik te zeggen. Aangezien ik gisteren de opmerking kreeg van één van de nieuwere nanny's: ooooo dan ben jij van de grijze schoentjes tijd! (gek dat ik me zelfs door zo'n opmerking toch een beetje oud ging voelen?)

To the point: Gefeliciteerd met je welverdiende overwinning! Een wolk van geluk waardoor je nog een flinke tijd zal stralen. Ik heb vol trots de grijze schoentjes gedragen en ze staan nog steeds vol trots in de schoenenkast. Maar evenementen waar ik die prachtige juweeltjes (zie foto) kan dragen, daar ga ik ook graag met je meer naar toe... Op naar de komende vijf mooie jaren!

Liefs Renée

PS outfit op de foto klopt voor de eerste keer niet met wat ik aanhad. Wel dezelfde jurk, maar ander jasje en schoenen.

Compensatiegedrag

Zomaar een gesprekje op straat op woensdag aan het eind van de middag. Setting: midden in de stad. Ik kom net uit een nieuwe winkel die zojuist geopend is. 

 

Ik zet mijn tasje met aankopen (geen kleding!) in haar fietsmand. Zij komt aanlopen en zegt: 'O wat leuk een cadeau in mijn fietsmand!' 

Ik vraag haar vriendelijk om er niet mee weg te fietsen aangezien ik ZEER CONTENT ben met mijn pas verworven aankopen. Zij glimlacht en wil vertrekken, totdat ik zo maar out of the blue zeg 'dat die winkel echt de moeite waard is hoor!'. Zij lacht vriendelijk en ik (zie dat als een uitnodiging en ja hoor ga vrolijk verder) 'Ja ze hebben zulke leuke spulletjes, van alles en nog wat en zo heerlijk goedkoop kijk maar wat ik allemaal gekocht heb!'. En enthousiast toon ik mijn aankopen (ik denk met glimmende oogjes van plezier). Waarna zij er eigenlijk niet meer onderuit kan, vraagt 'waar die winkel dan zit?' (om het hoekje, altijd dicht bij je doel parkeren is mijn motto, ook met de fiets). 

 

Gewoon een leuk gesprekje tussen twee bekenden die elkaar tegenkomen in de stad? NEE DUS IK KEN HAAR NIET HEB HAAR NOG NOOIT GEZIEN! Maar voel me om de een of andere reden geroepen om haar ook te verleiden veel geld uit te geven of in ieder geval een kijkje te nemen in die o zo geweldige nieuwe winkel. Ze zegt dus ook terwijl ze weg loopt: 'Krijg je hier geld voor? Je zou er een blog over moeten schrijven...' ECHT WAAR DIT ZEI ZE ECHT GEEN GRAPJE!

 

Erger is misschien dat dit niet de eerste keer is. Ik was in de stad met mijn tante. Natuurlijk kijk ik naar en reageer ik op wat ze past. Maar wat ik ook doe is de vrouw die uit het pashokje komt, solo winkelt, twijfelachtig kijkt en die ik dus NIET ken, vragen waar ze over twijfelt want dat jasje staat zo leuk! Waarna we langer dan twee tellen praten over hoe ze het jasje wil dragen, waarom de M beter is (kan goed dicht met een trui eronder), waarom de S mooier staat (sluit beter aan bij de schouders). En dan vraagt ze, of eerder checkt ze: 'Jij werkt hier niet toch?' Eeehhh nee maar ik bemoei me graag met alles en iedereen en ken de collectie uit mijn hoofd (drie keer raden in welke winkel ik was). Even bloos ik en denk ik oei wat doe ik nu?! Totdat ze na een twijfelperiode (over het jasje niet over mij), die een zekere vriendin van mij waardig is (de lengte dus van die twijfelperiode), naar me toekomt na het afrekenen en mij met een glimlach bedankt voor alle hulp en adviezen! Ik: 'Veel plezier met het dragen!'. 

 

Of deze: In de boekenwinkel staat een stel naast me zich hardop af te vragen wat ze moeten kopen. Ik hoor haar zeggen dat ze het gewoon gaat vragen. Ik zie mijn kans schoon en zeg (want natuurlijk heb ik alles gewoon gehoord, alsof ik er voelsprieten voor heb!) 'Een jongen van 5 zeg je? O dan is dit een geweldig boek!' En ik trek zo een echt geweldig prentenboek uit de kast. En deze ook, o en die is ook prachtig echt waar! Even later bedanken ze mij en lopen ze met drie boeken naar de kassa....

 

Ik doe dit dus vaker. Ik zie een patroon ontstaan. Is het niet met kleding, dan is het wel met boeken of nieuwe winkels die onzinnige (maar echt o zo leuke) prullaria verkopen. Het is mijn wederdienst aan de economie. Zelf niets uitgeven maar wel alle mensen (bekend en onbekend) om mij heen koopverslaafd maken. Misschien moet ik me echt laten inhuren door winkels.... PR? Campagnes? Onzin! Zonde van je budget! Renée van Eijk verkoopt je inboedel! Ik doe gewoon alsof ik winkel (NEPwinkelen de hele dag, tegen betaling, wow!) en geef iedereen adviezen en iedereen is superblij omdat ze goed advies van een buitenstaander hebben gekregen. Ik wat bijverdiensten, omzet voor de winkel en prachtige aankopen voor de mensheid: ik zeg WIN-WIN situatie!

 

Het experiment

Even terug in de tijd, niet ver, hou je vast, terug naar die zaterdag waarop ik met Evelien door de stad slenterde. Oke oke, kwijlend met een bonzend hart door de stad stuiterde. De zondag na de dag van de zelfbeheersing was ik met Suzanne in de stad vanwege een high tea voor haar verjaardag (ik zal maar even niet te hard roepen dat ze jarig was in maart en dit mijn kadootje was). Verzadigd van alle taartjes gingen we toch nog even de stad in, zij had ECHT NIEUWE KLEREN NODIG. (ik ken het gevoel). Ach, de dag ervoor had ik me ook kunnen beheersen en eigenlijk kwam het wel goed uit want sinds ik in de H&M vol vertwijfeling met mijn armen vol mooie kleren had gestaan bekroop me een gedachte die ik maar niet los kon laten.

Zijn er echt zoveel mooie kleren? Of is alles mooi omdat het nu 'niet mag'? Had het geholpen als ik alles had gepast? En er wellicht achter was gekomen dat ik minimaal de helft terug had kunnen (sterker nog:willen) geven aan de immer lief lachende meisjes van de paskamers? En (zijpad maar niet minder relevant) : zou het helpen als de meisjes van de paskamers wel echt altijd LACHEN? En OPRECHT vriendelijk zijn? Of was na al dat passen mijn hart sowieso gebroken omdat alles prachtig had gestaan?

Er zat maar één ding op: ik moest terug! En bij toeval was ik een dag later weer in de stad dus ........ op naar de H&M! Stiekem toch wel blij (of toch niet zo stiekem, ik had een glimlach van hier tot aan New York) liep ik met armen vol  kleren de pashokjes in, hopend dat alles schots en scheef zou zitten, me bleek zou doen uitslaan, me mega dik zou maken en mij gillend het pashokje zou doen uitrennen zodat ik ZO BLIJ zou zijn dat ik het allemaal niet mag kopen.

Ik kan erg kort zijn over de uitkomst van dit fantastisch goed bedachte experiment. Het werkte niet. Zeer bedroefd verliet ik met lege handen de winkel. Wederom de economie een handje geholpen door Suzanne ook die leuke spijkerblouse aan te smeren.

Maar dit weet ik wel na die beruchte zondag: zwart leren rokje? I can pull it off! Alleen een beetje jammer dat ze waarschijnlijk GIGANTISCH uit de mode zijn op het moment dat ik er weer eentje aan mag schaffen...

PS check profielfoto voor bewijs van leren rokje!

Bittere noodzaak

Sinds ik bezig met deze bitterzoete uitdaging (wat een mooi woord, ik wacht al tijden tot ik het een keer kan gebruiken!) krijg ik met enige zekere regelmaat de volgende opmerking om mijn hoofd geslingerd: 'Je houdt zeker wel veel geld over nu je geen kleding meer koopt?'. Nu ben ik A pas koud twee maanden bezig en B zo'n big spender aan kleding was ik nou ook weer niet! Feit blijft dat mijn antwoord tot op heden nog steeds het volgende is: 'Nee'. Simpel en kort nee. Want, en dan volgt er een opsomming van allemaal ÜBER legitieme redenen waarom er nog geen bakken met geld op de spaarrekening staan waaronder 'de creditcard rekening van mijn uitgaven in New York'. Redelijk legitieme reden lijkt me. 

Maar goed, het kan niet langer zo doorgaan. Smoesjes over creditcards moeten het spel ruimen voor een dik gevulde spaarrekening. Dus heb ik de stap gezet. Na lang wikken en wegen heb ik eindelijk de knoop doorgehakt. Het moest gewoon gebeuren. Eigenlijk moest het al lang gebeuren. Dat ik dit niet eerder heb gedaan heeft al heel wat schade veroorzaakt. De verleiding is altijd zo groot geweest. En werd alleen maar groter hierdoor. Maar nu was de maat vol. En heb ik het dus eindelijk gedaan. Ik dacht aan Rebecca Bloomwood van de GEWELDIGE (en bovendien zeer literaire) serie 'Shopaholic' en ging aan de slag.

Niet dat het makkelijk was, dat zul je mij niet horen zeggen. Integendeel. Daar zal ik altijd eerlijk over zijn. Iedereen die deze strijd heeft moeten doormaken snapt wat ik bedoel. Maar als je het eenmaal gedaan hebt, ja eigenlijk lucht het ergens dan ook wel op. Al die keuzes die nu van mij afgenomen zijn, ik mis ze niet eens. Je leeft gelijk meer met de dag! Zo van: roeien met de riemen die je hebt. Terug naar de basis. Terug naar je echt innerlijke ik. Maar nee, makkelijk was het niet. Om de stap te zetten dus. Met een rustgevend muziekje op de achtergrond, zweetdruppels op mijn voorhoofd en waterlanders in mijn ogen heb ik het gedaan. En kom ik er niet meer op terug. Beloofd! Denk ik.

Gebeurd is gebeurd. Mijn creditcard is ingevroren.

En nu is het alleen nog wachten op dat telefoontje van het lieve vriendinnetje dat zich net zo kan associëren met Rebecca Bloomwood van Shopaholic als ik. En als zij belt en ik opneem zal zij zeggen: 'It's for you, IT'S A NEW START!'.