Over pijn, tranen en kilometers .... de MARATHON!

En dan...dan is het de week erna! Duidelijk dat ik juist daarover ga schrijven: over de grootste overwinning van mijn jaar tot nu toe, zowel lichamelijk als mentaal. Over bikkelen, doorzetten, tranen, pijn, aanmoediging en vooral veel lopen. Maar ik schrijf een blog over kleding. En hoe combineer je die twee? Simpel, door te zeggen dat het soms ECHT geen drol uitmaakt wat je aan hebt. Bijvoorbeeld als je een marathon loopt. Dan maakt het niet uit welke kleur of maat je aan hebt. Want je loopt een MARATHON. Ja, daar mogen best wat hoofdletters aan te pas komen! Om een verslag te doen van al het moois, al het pijnlijke en alle emotie die door me heen is gegaan, dat wordt wat veel. Daarom mijn hoogtepunten op een rijtje, op willekeurige volgorde.

1. Daar stond ze dan. Mijn moeder die niet kon komen kijken vanwege haar werk. Mijn moeder die zegt dat ik niet verrassingen hou. En of ik van verrassingen hou! Op 24 kilometer zag ik haar staan, voor mij volkomen onverwacht. Zodra ik haar in het oog had begon ik 'mama mama mama' te roepen en ik stopte pas toen ik nog twee keer achterom had gekeken met tranen in mijn ogen... De supporters op de Laan op Zuid hadden wat te vertellen 's avonds aan de eettafel!

2. Samen met mijn vriendin Eva stond ik in startvak F. Verleden jaar heb ik die hele Lee Towers gemist omdat ik stijf stond van de zenuwen. Nu heb ik samen met Eva hardop meegezongen. You'll never walk alone! Wat een waarheid! En dan vergeten we gewoon even dat Eva na 7 kilometer er op eigen houtje vandoor ging...

3. Verleden jaar heeft één vriendin mij zien wandelen, Dieteke. Dit jaar ben ik pas veel later gaan wandelen. Ik wilde klaar zijn voor het feestje op de Goudse Singel (zie hoogtepunt 4) en daarom wandelde ik een klein stukje op de Blaak. En wie stond daar? Ja natuurlijk: Dieteke! Ik: 'O nee jij ziet mij elk jaar wandelen, wacht dan ga ik nu snel lopen!', waarna ik inderdaad weer op een drafje verder sukkelde.

4. De Goudse Singel! Eigenlijk zegt dat genoeg. Wat was dat geweldig! Je naam door de microfoon horen waardoor tientallen mensen Renée roepen. Je zusje die met je meeloopt met een spandoek in haar handen (REN RENÉE REN!) en duidelijk overloopt van trots. Heerlijk! En dat twee keer!

5. Alle aanmoediging,  door bekend en onbekend. Constant je naam horen. Zodra ik mijn naam hoorde gooide ik mijn armen in de lucht, zette een nog grotere glimlach op en riep YES! Dat motiveert het overige  publiek om nog harder te gaan joelen voor je. Evelien die met haar zoontjes op de Groene Kruisweg stond, zo fijn! Casper (zie punt 6) zei terecht nadat ik Eva (andere Eva), Cindy, Sakina en hun dochters had gezien: 'Lekker hè zo'n mentale boost, ik zie je groeien!'. Ik geloof niet dat het publiek beseft hoe belangrijk ze zijn. Bij dezen. HEEL DRIEDUBBEL MUCHO veel belangrijk! Zonder had ik misschien wel gekund, maar zeker niet gewild. 

6. De rust dat er altijd iemand in de buurt fietste die er voor mij was. Casper, bedankt! Coachende tips als 'schouders laag' & 'hou je eigen tempo' maar ook de oppeppers als 'je hoeft er nog maar 7!'. Behalve dan toen de politie hem er niet door heen liet en iedereen me even kwijt was in de groepsapp. Gelukkig hoefde ik er toen nog maar 4 en was de smile niet meer van mijn gezicht te slaan! (en vond hij me ook snel genoeg weer terug. Of dat nou door het appje kwam waarin iemand zei 'waar heb je haar voor het laatst gezien?', dat weet ik niet haha)

7. De groepsapp an sich. 's Avonds met mijn zusje op de bank las ik alle appjes na. Een vriendin zei de dag daarna 'Renée, wat een lieve mensen heb je om je heen. Ze stonden gewoon in de rij om je aan te moedigen.' (zij zat ook in de groep). Het klinkt zo superzoet, maar het is daarom niet minder waar, de liefde was zo voelbaar! Ik zat op een roze wolk (nou ja, liep) en ik ben er eigenlijk nog steeds niet van af te krijgen.

8. De spierpijn. Omdat het er bij hoort. Omdat ik niet de enige was. Omdat zwemmen terwijl je nauwelijks het trapje van het zwembad af komt veel grappiger wordt als je samen bent. Omdat je dan tenminste nog om elkaar kunt lachen. Omdat het anders helemaal niet leuk is als je de trap af komt bij de fysio en ingehaald wordt (en rap ook) door 3 (zeer) hoogzwangere vrouwen. Omdat het bewijst dat je bewogen hebt en flink ook.  

9. Last but zeker not least want eigenlijk met stip op nummer 1: de Coolsingel.... Ik draaide van de Blaak de Coolsingel op, spreidde mijn armen wijd de lucht in, glimlachte van oor tot oor en ik heb alleen maar YES geroepen en WOOHOO en mijn armen de lucht in gegooid. Naast me hoorde ik mijn naam en iedereen gilde en toen stonden daar ook nog vriendinnen en familie. Ik kreeg mijn medaille en vond mijn vader, broertje en Casper. Door al het geschreeuw en de emotie kon ik niet meer praten. Ze hebben me echt even vast moeten houden. Wat een tranen, wat een emotie, wat een trots.

Een gelukkig mens schrijft vandaag dit stuk. Gelukkig, omdat het is gelukt. Ik heb er hard voor gewerkt maar nog veel meer van genoten. Heel even voel ik me onoverwinnelijk. En dat gevoel hou ik graag nog veel langer vast....

Binnenkort de foto zonder figuurtjes en lijntjes....