Jarig!

Ooohhh het blijft heerlijk en fantastisch! En ja ik weet het. Ik ben geen klein meisje meer met een kalender waarop ze elke dag een kruisje zet en zo haar verjaardag steeds dichterbij ziet komen. 

Maar ook grote meisjes die 35 worden kunnen blijkbaar ontzettend uit kijken naar hun verjaardag! Ik in ieder geval wel. Net als vroeger draag ik op mijn verjaardag altijd een echt speciale verjaardagsjurk. Die precies met dat doeleinde al weken in mijn kledingkast (kamer) klaar hangt. Dit keer een zwierige goudkleurige overslag jurk van Stine Goya. Een soort droom. Met prachtige suède hakken eronder in rood, lila en glitter. De dag ervoor naar de kapper geweest en mensen wat voelde ik me jarig!

Alles goed voorbereid. Outfit: check. Taarten in huis: check check check check. Champagne: check. Een goed gevulde gastenlijst: check. Zo'n 35 mensen vulden zondagmiddag ons prachtige appartementje. Er is slechts één ding waar ik voorafgaand aan huisfeestjes niet supergoed over nadenk. De service. Ik dwarrel namelijk door het huis, zwaaiend en zwierend met mijn jurk, doe de deur open voor alle visite, ontvang iedereen met een glimlach van huis tot aan de stad en pak dankbaar de cadeaus uit. 

Maar ja. Al die mensen verwachten ook een kopje koffie of thee. En een stukje taart. En waar dat bij de eerste 5 a 6 mensen nog redelijk goed gaat komt er op een gegeven moment zo'n flow op gang dat ik dus eigenlijk vooral eeeehhh, in de gang sta. Gelukkig heb ik thuis een man die ontzettend veel houdt van feestjes en verjaardagen (hahaha) en de taak zonder enige aanwijzing op zich neemt om iedereen te voorzien van een hapje en een drankje. Super! 

Terwijl ik de cadeaus uitpak (een prachtige sjaal van m'n schoonouders van Essentiel) wordt door mijn bonte verzameling aan vrienden/familie/collega's mijn jurk beoordeeld. En vooral: vergeleken met allerlei filmfiguren. Belle en het beest, Kill Bill (?!) en Julie Andrews. Een aantal cadeaubonnen verder barst toch de discussie weer los. Telt een kledingstuk nu wel of niet als ik het volledig kan bekostigen met cadeaubonnen? Ik ben er nog niet uit. 

Eén van mijn liefste vriendinnen denkt de complexiteit te omzeilen door mij een kaartje te geven met de boodschap dat ik een kledingstuk mag uitzoeken als cadeau zodat het sowieso niet meetelt voor de uitdaging. De kimono in gedachten nemend bedank ik haar en bedenk ter plekke dat ze gelijk heeft. Dit wordt mijn bonus stuk. Ik heb er nu al zin in!

 

Starters in de mode

Wat een feest! Je zal maar startende leraar zijn bij BOOR! Gisteren organiseerde ik daar de eerste inspiratiesessie voor startende leraren. Groots pakten we het aan. Rode loper, gouden glittergordijn, goodie bags, veel verschillende werkvormen (want: je moet per sessie minstens 1 praktische tip gekregen hebben die je kan toepassen in je klas), kennismaken met andere starters, informatie over groepsvorming en de begeleiding en........

MYSTERY GUESTS!

Vier van mijn (voelt toch een beetje als mijn ja) startende leraren van vorig jaar maakten hun opwachting en gaven een tip aan de verse lichting. Geert, performer in hart en nieren, presenteerde dit onderdeel met verve. Muziek om op te shinen en een goed verhaal, het podium is zeker aan deze vier leraren besteed. Aan het einde vroeg ik hen te vertellen wat de begeleiding je op kan leveren?

"Een goede outfit!". Volledig verrast door dit antwoord (zij én ik) had ik toch wat uit te leggen. 

Een tijdje terug kreeg ik van één van de meiden die ik al langer coach de vraag of ze me iets niet onderwijsgerelateerds mocht vragen? Natuurlijk! Of ik samen wilde shoppen met haar om een outfit uit te zoeken voor een zeer belangrijke gelegenheid? Ja natuurlijk! Dat hoef je mij geen twee keer te vragen.

Wat een heerlijke ochtend was dat! Meeting point Voorwinden waar Danielle (voor de oplettende lezer van zes jaar terug: ja precies! die van de wardrobe styling!) ons geholpen heeft. Zij heeft het talent om niet alleen te zien welke kleuren en vormen goed bij iemand passen, maar ook in welke outfit iemand zich nog meer zichzelf gaat voelen. De leraar in kwestie gaf aan zich helemaal vrouw te voelen, geen meisje meer! En mooi! Wat een heerlijk gevoel om zo geholpen te worden, zo luxe! Voor haar een first, maar ik denk zeker geen last. 

En ik? Ik kon het niet laten om toch wat te passen. En dat is precies wat ik dus niet moet doen bij Voorwinden. Zeker niet als de betreffende kleding van Essentiel is. Want dan ga ik dus weg met een tasje. Geen leeg tasje nee. Zucht. Kledingstuk nummer 2 en 3 zijn een feit. In 3 weken tijd ben ik op nummer 3 van de uitdaging. "Met recht een uitdaging!" zo sprak mijn moeder. 

Ik heb haar maar niet verteld dat er al twee andere shopdates met startende leraren gepland staan....

 

Worsteling met de liefde

Ten tijde van de vorige uitdaging worstelde ik met enige regelmaat met de liefde. Nu, zes jaar later, worstel ik zo nu en dan (met minder grote regelmaat) met mijn liefde. 

De worstelingen van het type wie doet de afwas en wie rijdt er terug van een feestje hebben we wel gehad. Bijna vijf jaar bij elkaar, de vaatwasser doet zijn werk en de feestjes bezoeken we op de fiets. Nooit gedoe. Alhoewel ik natuurlijk soms de vaatwasser verkeerd inruim, want gebrek aan ruimtelijk inzicht. 

Al sinds ik mijn liefde heb ontmoet en weet dat mijn liefde van plan is voor langere tijd in mijn leven te zijn (en ik in dat van hem), laat ik subtiel en minder subtiel merken dat ik het zo ontzettend leuk zou vinden hem in een pak te zien. You know, pantalon/overhemd/colbert de hele mikmak. Mooi schoenen. Zucht...

Echter leende het dagelijks leven van mijn lief zich niet voor een dergelijke outfit. In de haven werken doe je meestal niet in pak. Niet in zo'n pak. Er zat niets anders op dan het wachten op een serieuze gelegenheid. Bijna vijf jaar verder staat er nu zo'n belangrijk moment op de planning. Eén van de leukste vrouwen van Nederland gaat trouwen en dat is toevallig ook nog eens één van mijn beste vriendinnen! Ik ben getuige en dat betekent, serious business! Op kledinggebied natuurlijk. 

In april kocht ik mijn jurk (note: eerder dan de bruid ehe ehe) en toen begon het spammen. Van mij richting vriendlief. Met mijn verlangen om hem in pak naast mij te hebben. "Moet dat echt?" Eehhhh ja. Uiteraard. Natuurlijk. Wat dacht je dan? Ik was onverbiddelijk. 

Totdat we in de Zara stonden. Slechte keuze misschien maar weet je, wel laagdrempelig als je je voor de eerste keer in een pak moet hijsen. Maar natuurlijk werd het niet meer dan dat. Hijsen. Het ongemak droop ervan af. "Zullen we dit dan maar kopen?" Eeehhh nee. Uiteraard niet. Ik appte de vriendin in kwestie, die direct zei dat een pak helemaal niet hoefde. Ze wil dat iedereen zich op zijn/haar gemak voelt en dus is een nette broek met blouse ook meer dan prima. Vriendlief blij. Dacht ik. 

Totdat we samen de stad in gingen en mijn liefste voorstelde om toch even langs de WE te gaan want een goede vriend was daar echt goed geholpen met zijn pak. En warempel! Wat een ervaring! De verkoper, totaal geen pakkenman op het eerste gezicht, had al snel door dat de vragen over kleuren en vorm aan mij gesteld moesten worden, zocht drie pakken uit, had bijna direct de goede maat te pakken (vind ik leuk deze grap), bood ons wat te drinken aan (zie ik niet snel gebeuren bij de Zara) en ..... ALLES STOND PRACHTIG EN ZAT GOED! 

Een gelukkig stel liep richting kassa. Ik met het pak. Hij ook. Maar stiekem vast ook omdat de worsteling nu van de baan is. Met een glimlach van hier tot aan de bruiloft bood ik bij de kassa aan het jasje cadeau te doen. We liepen stralend de winkel uit. Hij blij ik blij. Maar toen. Lichte paniek. Want. "Renée, telt dit nu ook als één van jouw 12 aankopen van het jaar?". 

Gelukkig waren we het snel eens. Nee. Dit telt niet. Dat scheelde weer een worsteling. 

Ja. Een beetje flauw dit natuurlijk. Op de foto met de liefste in het pak moeten jullie nog even wachten.