Worsteling met de liefde

Ten tijde van de vorige uitdaging worstelde ik met enige regelmaat met de liefde. Nu, zes jaar later, worstel ik zo nu en dan (met minder grote regelmaat) met mijn liefde. 

De worstelingen van het type wie doet de afwas en wie rijdt er terug van een feestje hebben we wel gehad. Bijna vijf jaar bij elkaar, de vaatwasser doet zijn werk en de feestjes bezoeken we op de fiets. Nooit gedoe. Alhoewel ik natuurlijk soms de vaatwasser verkeerd inruim, want gebrek aan ruimtelijk inzicht. 

Al sinds ik mijn liefde heb ontmoet en weet dat mijn liefde van plan is voor langere tijd in mijn leven te zijn (en ik in dat van hem), laat ik subtiel en minder subtiel merken dat ik het zo ontzettend leuk zou vinden hem in een pak te zien. You know, pantalon/overhemd/colbert de hele mikmak. Mooi schoenen. Zucht...

Echter leende het dagelijks leven van mijn lief zich niet voor een dergelijke outfit. In de haven werken doe je meestal niet in pak. Niet in zo'n pak. Er zat niets anders op dan het wachten op een serieuze gelegenheid. Bijna vijf jaar verder staat er nu zo'n belangrijk moment op de planning. Eén van de leukste vrouwen van Nederland gaat trouwen en dat is toevallig ook nog eens één van mijn beste vriendinnen! Ik ben getuige en dat betekent, serious business! Op kledinggebied natuurlijk. 

In april kocht ik mijn jurk (note: eerder dan de bruid ehe ehe) en toen begon het spammen. Van mij richting vriendlief. Met mijn verlangen om hem in pak naast mij te hebben. "Moet dat echt?" Eehhhh ja. Uiteraard. Natuurlijk. Wat dacht je dan? Ik was onverbiddelijk. 

Totdat we in de Zara stonden. Slechte keuze misschien maar weet je, wel laagdrempelig als je je voor de eerste keer in een pak moet hijsen. Maar natuurlijk werd het niet meer dan dat. Hijsen. Het ongemak droop ervan af. "Zullen we dit dan maar kopen?" Eeehhh nee. Uiteraard niet. Ik appte de vriendin in kwestie, die direct zei dat een pak helemaal niet hoefde. Ze wil dat iedereen zich op zijn/haar gemak voelt en dus is een nette broek met blouse ook meer dan prima. Vriendlief blij. Dacht ik. 

Totdat we samen de stad in gingen en mijn liefste voorstelde om toch even langs de WE te gaan want een goede vriend was daar echt goed geholpen met zijn pak. En warempel! Wat een ervaring! De verkoper, totaal geen pakkenman op het eerste gezicht, had al snel door dat de vragen over kleuren en vorm aan mij gesteld moesten worden, zocht drie pakken uit, had bijna direct de goede maat te pakken (vind ik leuk deze grap), bood ons wat te drinken aan (zie ik niet snel gebeuren bij de Zara) en ..... ALLES STOND PRACHTIG EN ZAT GOED! 

Een gelukkig stel liep richting kassa. Ik met het pak. Hij ook. Maar stiekem vast ook omdat de worsteling nu van de baan is. Met een glimlach van hier tot aan de bruiloft bood ik bij de kassa aan het jasje cadeau te doen. We liepen stralend de winkel uit. Hij blij ik blij. Maar toen. Lichte paniek. Want. "Renée, telt dit nu ook als één van jouw 12 aankopen van het jaar?". 

Gelukkig waren we het snel eens. Nee. Dit telt niet. Dat scheelde weer een worsteling. 

Ja. Een beetje flauw dit natuurlijk. Op de foto met de liefste in het pak moeten jullie nog even wachten.