Bittere noodzaak

Sinds ik bezig met deze bitterzoete uitdaging (wat een mooi woord, ik wacht al tijden tot ik het een keer kan gebruiken!) krijg ik met enige zekere regelmaat de volgende opmerking om mijn hoofd geslingerd: 'Je houdt zeker wel veel geld over nu je geen kleding meer koopt?'. Nu ben ik A pas koud twee maanden bezig en B zo'n big spender aan kleding was ik nou ook weer niet! Feit blijft dat mijn antwoord tot op heden nog steeds het volgende is: 'Nee'. Simpel en kort nee. Want, en dan volgt er een opsomming van allemaal ÜBER legitieme redenen waarom er nog geen bakken met geld op de spaarrekening staan waaronder 'de creditcard rekening van mijn uitgaven in New York'. Redelijk legitieme reden lijkt me. 

Maar goed, het kan niet langer zo doorgaan. Smoesjes over creditcards moeten het spel ruimen voor een dik gevulde spaarrekening. Dus heb ik de stap gezet. Na lang wikken en wegen heb ik eindelijk de knoop doorgehakt. Het moest gewoon gebeuren. Eigenlijk moest het al lang gebeuren. Dat ik dit niet eerder heb gedaan heeft al heel wat schade veroorzaakt. De verleiding is altijd zo groot geweest. En werd alleen maar groter hierdoor. Maar nu was de maat vol. En heb ik het dus eindelijk gedaan. Ik dacht aan Rebecca Bloomwood van de GEWELDIGE (en bovendien zeer literaire) serie 'Shopaholic' en ging aan de slag.

Niet dat het makkelijk was, dat zul je mij niet horen zeggen. Integendeel. Daar zal ik altijd eerlijk over zijn. Iedereen die deze strijd heeft moeten doormaken snapt wat ik bedoel. Maar als je het eenmaal gedaan hebt, ja eigenlijk lucht het ergens dan ook wel op. Al die keuzes die nu van mij afgenomen zijn, ik mis ze niet eens. Je leeft gelijk meer met de dag! Zo van: roeien met de riemen die je hebt. Terug naar de basis. Terug naar je echt innerlijke ik. Maar nee, makkelijk was het niet. Om de stap te zetten dus. Met een rustgevend muziekje op de achtergrond, zweetdruppels op mijn voorhoofd en waterlanders in mijn ogen heb ik het gedaan. En kom ik er niet meer op terug. Beloofd! Denk ik.

Gebeurd is gebeurd. Mijn creditcard is ingevroren.

En nu is het alleen nog wachten op dat telefoontje van het lieve vriendinnetje dat zich net zo kan associëren met Rebecca Bloomwood van Shopaholic als ik. En als zij belt en ik opneem zal zij zeggen: 'It's for you, IT'S A NEW START!'.