Ik zet mijn tasje met aankopen (geen kleding!) in haar fietsmand. Zij komt aanlopen en zegt: 'O wat leuk een cadeau in mijn fietsmand!'
Ik vraag haar vriendelijk om er niet mee weg te fietsen aangezien ik ZEER CONTENT ben met mijn pas verworven aankopen. Zij glimlacht en wil vertrekken, totdat ik zo maar out of the blue zeg 'dat die winkel echt de moeite waard is hoor!'. Zij lacht vriendelijk en ik (zie dat als een uitnodiging en ja hoor ga vrolijk verder) 'Ja ze hebben zulke leuke spulletjes, van alles en nog wat en zo heerlijk goedkoop kijk maar wat ik allemaal gekocht heb!'. En enthousiast toon ik mijn aankopen (ik denk met glimmende oogjes van plezier). Waarna zij er eigenlijk niet meer onderuit kan, vraagt 'waar die winkel dan zit?' (om het hoekje, altijd dicht bij je doel parkeren is mijn motto, ook met de fiets).
Gewoon een leuk gesprekje tussen twee bekenden die elkaar tegenkomen in de stad? NEE DUS IK KEN HAAR NIET HEB HAAR NOG NOOIT GEZIEN! Maar voel me om de een of andere reden geroepen om haar ook te verleiden veel geld uit te geven of in ieder geval een kijkje te nemen in die o zo geweldige nieuwe winkel. Ze zegt dus ook terwijl ze weg loopt: 'Krijg je hier geld voor? Je zou er een blog over moeten schrijven...' ECHT WAAR DIT ZEI ZE ECHT GEEN GRAPJE!
Erger is misschien dat dit niet de eerste keer is. Ik was in de stad met mijn tante. Natuurlijk kijk ik naar en reageer ik op wat ze past. Maar wat ik ook doe is de vrouw die uit het pashokje komt, solo winkelt, twijfelachtig kijkt en die ik dus NIET ken, vragen waar ze over twijfelt want dat jasje staat zo leuk! Waarna we langer dan twee tellen praten over hoe ze het jasje wil dragen, waarom de M beter is (kan goed dicht met een trui eronder), waarom de S mooier staat (sluit beter aan bij de schouders). En dan vraagt ze, of eerder checkt ze: 'Jij werkt hier niet toch?' Eeehhh nee maar ik bemoei me graag met alles en iedereen en ken de collectie uit mijn hoofd (drie keer raden in welke winkel ik was). Even bloos ik en denk ik oei wat doe ik nu?! Totdat ze na een twijfelperiode (over het jasje niet over mij), die een zekere vriendin van mij waardig is (de lengte dus van die twijfelperiode), naar me toekomt na het afrekenen en mij met een glimlach bedankt voor alle hulp en adviezen! Ik: 'Veel plezier met het dragen!'.
Of deze: In de boekenwinkel staat een stel naast me zich hardop af te vragen wat ze moeten kopen. Ik hoor haar zeggen dat ze het gewoon gaat vragen. Ik zie mijn kans schoon en zeg (want natuurlijk heb ik alles gewoon gehoord, alsof ik er voelsprieten voor heb!) 'Een jongen van 5 zeg je? O dan is dit een geweldig boek!' En ik trek zo een echt geweldig prentenboek uit de kast. En deze ook, o en die is ook prachtig echt waar! Even later bedanken ze mij en lopen ze met drie boeken naar de kassa....
Ik doe dit dus vaker. Ik zie een patroon ontstaan. Is het niet met kleding, dan is het wel met boeken of nieuwe winkels die onzinnige (maar echt o zo leuke) prullaria verkopen. Het is mijn wederdienst aan de economie. Zelf niets uitgeven maar wel alle mensen (bekend en onbekend) om mij heen koopverslaafd maken. Misschien moet ik me echt laten inhuren door winkels.... PR? Campagnes? Onzin! Zonde van je budget! Renée van Eijk verkoopt je inboedel! Ik doe gewoon alsof ik winkel (NEPwinkelen de hele dag, tegen betaling, wow!) en geef iedereen adviezen en iedereen is superblij omdat ze goed advies van een buitenstaander hebben gekregen. Ik wat bijverdiensten, omzet voor de winkel en prachtige aankopen voor de mensheid: ik zeg WIN-WIN situatie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten