Grootheidswaanzin

Het kwam onverwacht, zo gaat dat met die dingen. Verrassend ook! Ik stond in de kleedkamer van het zwembad. Mijn hardloopvriendinnetje (en dus automatisch ook mijn hersteltrainingzwemvriendinnetje) complimenteerde mij met mijn look van die dag. 'Jammer dat je het maar één keer aan mag!' Dit trok de aandacht van een andere zwem-ster, waardoor ik (op uitnodiging weliswaar)ik vertelde over de uitdaging plus het bestaan van dit blog. Hoe het blog heette? Of ze een kaartje wilde? Ja hoor, leuk! (Ja haha en gna gna: ik heb visitekaartjes gemaakt!). Ik citeer de onbekende in het zwembad wiens naam ik niet eens onthouden heb omdat ik zo flabbergasted was van wat ik nu dus ga citeren: 'Ik werk bij het NRC, weet niet of ik er iets mee kan en ga doen, maar je weet maar nooit!'

Driedubbel wowerdiewow! Zeventien kamelen en een rolletje drop! De mooiste glitterjurk van het continent met een toefje slagroom! Dat was op z'n zachtst gezegd LEUK!

Goed. Drie weken later zit ik in een Rotterdamse bar. Complimenteer de bar lady met haar jumpsuit. Leg uit dat ik nog nooit zo met kleding bezig geweest als nu en waarom. Raak aan de praat over de uitdaging. Zegt ze:

'O wacht daar heb ik een blog over gelezen!'

Dit gebeurt er in mijn hoofd: HUH?! Zal toch niet?! Wooooooo bizar! Zou echt te gek gaaf én geweldig zijn! Kan toch haast geen toeval zijn?!

Ondertussen in de hartstreek: Klop klop klop klop klop maar dan wel nét ietsje heleboel veel sneller dan twee seconden terug...

Maar dan gaat ze verder. Ook al zou het mooier zijn geweest als ze daar gewoon gestopt was met praten. Of als ik haar op pauze had kunnen zetten. Ja! Een simpel 'o wacht daar heb ik een blog over gelezen!' was echt een mooi einde van ons gesprek geweest. Dan was ik op een roze wolk naar huis gezweefd met een glimlach van hier tot aan ..... New York maar weer? Maar nee. Reality is een kreng. Want ze stopt niet met praten maar gaat vrolijk verder. 'Ja van een vrouw die dat ook deed. O. Nee. Nee dit was van een vrouw die elke dag dezelfde jurk draagt maar dan wel in een andere combi.'

Dussssssssss. Not quite there yet, vrees ik. Maar heel even voelde ik het wel. Die roze wolk. En de mogelijkheden. De ONEINDIGE mogelijkheden! Ik heb tenslotte nog 204 (!!!) dagen te gaan.....