Illusies, koester je met me mee?

Als vrouw/mens/individu genaamd Renée heb ik een aantal illusies die ik vol liefde in stand houd, waar ik (soms tegen beter weten) aan vast houd:

- dat ik ooit de marathon onder de 4 uur ga lopen
- dat ik die tijd loop in New York
- dat ik dan gesponsord reis, loop en gekleed ga door een gulle gever (hoeft niet anoniem, hint!)
- dat iemand er op een dag achter komt dat cocktails SUPER goed voor je zijn!
- dat mannen eeehhh......tja...dát eigenlijk: MANNEN an sich
- dat een belangrijk persoon van de Sissy Boy toevallig mijn blog leest en zo blij wordt van al mijn liefde voor deze winkel dat ik daar 1 uurtje (oké minuutje maakt me ook heel gelukkig) mag shoppen zonder langs de kassa te gaan
- dat ik ooit een leuk bedrag win (hele jackpot is ook zo gretig)
- dat op een dag de zon voor altijd blijft schijnen in Nederland zonder enige negatieve klimaat veranderingen voor elders in de wereld

Maar ook als juf koester ik een aantal illusies, voor mijzelf én voor de kinderen. Bijvoorbeeld dat de oude man die morgen weer op de stoep staat gewoon stiekem wel een beetje bestaat. Ook als je in groep 4 zit, misschien wel juist. En dat de pieten (zonder nu persé een statement te willen maken) gewoon blijven zoals ze zijn. En hier nog één:

Een tijdje terug moest ik het woord uitdaging uitleggen aan mijn groep 4. Dicht bij beleving én waarheid vertelde ik ze van mijn persoonlijke uitdaging. 1 jaar niet shoppen EN elke dag een andere combinatie aan. Sindsdien wordt er door niemand zoveel op mij en mijn kleding gelet als door mijn publiek in de klas! Op hun qui vive komen mijn schatjes van 7 en 8 jaar de klas 's ochtends binnen lopen, je een hand geven, goedemorgen zeggen en vervolgens even je outfit checken van top tot teen.

Maar in het weekend is het weekend. En soms ga ik dan na het ontwaken direct naar de supermarkt. Zoals afgelopen zaterdag. NOOIT MEER! Echt nooit meer. Nooit meer in mijn oudste meest vale joggingbroek + oudste gympen + zonder te douchen + zonder make up + na een avond mét wijn naar de supermarkt. Waar ik vervolgens één van de jongens uit m'n klas tegenkom. Hij hoort zijn naam, ziet mij staan, ik zie hem 2 (hele lange) tellen kijken en denken (zoiets als 'wie is dat verlepte met zakjes onder haar ogen niet stylisch verantwoorde figuur die de stem van mijn juf heeft gepikt?!'). Gelukkig herstelt hij zich snel en antwoord hij: JUF RENÉE! En is vervolgens te verlegen om ook nog maar iets te zeggen maar blijft hardnekkig glimlachen.

Nooit meer. Nooit meer naar de supermarkt zoals toen. Ik weet het, ik moet kinderen voorbereiden op de wereld in haar totale werkelijkheid. Maar sommige illusies ga ik toch iets langer vol houden. Zoals bijvoorbeeld Sinterklaas. En dat je juf er ALTIJD leuk uit ziet voeg ik bij dezen toe aan het lijstje fijne illusies.

PS: foto van de outfits komt later, zuslief zit in het zonovergoten en immer modieuze Gambia. Op zoek naar inspiratie tijdens het aaien van geitjes en krokodillen...