Cognitieve dissonantie (of: geluk is wél te koop)

Ja, het moest er een keer van komen. Schrijven over de SALE. Die periode in het jaar dat ik nu liever niet in de stad ben. En natuurlijk was ik in die periode juist wel in de stad! Om het jaar maar af te sluiten met een KNALLER van discipline nodigde Eva (hardloopvriendinnetje Eva) mij uit om in de Bijenkorf te shoppen voor jurken. Ze had er geld voor en dat moest gespendeerd worden. Voor mij viel alles wel mee, ik lijk redelijk immuun te worden voor koopjes en mooie kleding. Heb zelfs 3 (!!!) Ted Baker jurken met korting gepast en mooi gevonden zonder te huilen. Wel heb ik stiekem de liefde verklaard aan alle jurkjes van Ted Baker en fluisterend beloofd dat ik volgend jaar met de uitverkoop als eerste daar sta. Bij Ted dus. Mijn nieuwe beste vriend.

Maar de SALE dus. En Eva. En hoe bijzonder het is om te zien hoe vrouwen zichzelf letterlijk overtuigen en moed inspreken om hun aankopen te rechtvaardigen. 'Ik heb er hard genoeg voor gewerkt!', zo sprak Eva. Waarom doen we dat toch? Alsof we niet gewoon ons eigen geld mogen spenderen aan dat waar we gelukkig van worden! Alsof we niet zelf als moderne vrouw fulltime werken, ons eigen onderkomen financiëren en er daarom geweldig uit mogen zien. In jurken waarvan we zelf weten dat we het geld er voor verdiend hebben door te werken, hard te werken. Maar ook al hadden we er niet hard voor gewerkt, wat let ons dan om die jurk alsnog te kopen? Laten we asjeblieft master van onze eigen portemonnee zijn en blijven! 

Zo stond Eva twijfelend en dubbend in het pashokje. Ze is er tien keer uitgekomen, elke keer met een jurk aan. Niet tien verschillende, nee twee. Want welke kies ik? Deze of deze? Of toch deze? Ik was getuige van de strijd die zij hardop met zichzelf aan het voeren was, totdat de innerlijke dialoog een dialoog met mij werd en ik vroeg: Waarom koop je ze niet allebei? Ja dat kan toch niet? Waarom niet? Heb je het geld? Ja. Vind je ze mooi? Ja. Ga je ze dragen? Ja. Nou dan! En ook hier steunde ik de economie zijwaarts en zo stond Eva twee tellen later in de rij (met allebei de jurken. Graag gedaan mevrouw en meneer Bijenkorf). Terwijl ze haar pinpas  (met trillende handen, ik was erbij) door het apparaat haalt zegt ze hardop 'En bedankt voor het harde werken!'. Helemaal hyper staat ze te wachten tijdens het inpakken. Op het moment van overhandigen (in een plastic tas...pfff...twee bloedmooie jurken...hoe durven ze?!) verschijnt er een glimlach op haar gezicht en krijg ik een onwijze knuffel. (alsof ik betaald heb hahaha!).

Om de koop te bezegelen drinken en eten we nog wat in de Bijenkorf. En dan slaat de paniek toe. Paniek die over je heen komt na het nemen van een impulsieve beslissing. Cognitieve dissonantie noemen ze dat, schijnt. Het slachtoffer van dit fenomeen stond naast me.

Maar de jurken zijn gebleven. Niet gelijk gedragen, eerst even naar kijken. Want ze is wel zeker dankbaar en gelukkig met haar nieuwe bezit. Ik citeer Eva: 'Dat is iets vrouwelijks. We laten de jurken een paar dagen hangen, aaien ze, praten ze er soms tegen en pas als we vinden dat we er klaar voor zijn trekken we de jurk aan.'

En zo is het. Groot gelijk! En bij elke stap die je zet in die mooie nieuwe jurk mag je van mij echt wel bedenken dat je de jurk verdient. Maar niet omdat je er hard voor gewerkt hebt. Gewoon. Omdat je door zo'n mooie jurk je mooi voelt, geweldig voelt en dat uitstraalt! Geluk is niet te koop, maar dat gelukkige gevoel gelukkig wel...