On top of the world in New York maar soms ook even niet...

Een paar weken terug voelde ik me even niet 'on top of the world'. Tja, mannen, het blijven mooie maar ook lastige bewoners van onze prachtige aardkloot. Aangezien ik in mijn blog vaak genoeg over anderen vertel, lijkt het me wel zo eerlijk om zelf ook eens figuurlijk met de billen bloot te gaan. Niet dat het hele festijn filmwaardig materiaal heeft opgeleverd...dat dan weer niet! Redelijk cliché eigenlijk: jongen ontmoet meisje en vraagt nummer, ze spreken af, hebben het LEUK (ja daar mogen best wat hoofdletters aan te pas komen) maar dan blijken de verwachtingen over en weer toch niet helemaal synchroon te lopen. Of eeehhh zeg maar gerust helemaal niet. Jammer de bammer! Er zwemmen meer vissen in de zee, ik weet het, maar het is nooit leuk om erachter te komen dat het leven GEEN romantische film is!

Heel soms is het leven dat gelukkig wel... Neem het avontuur dat New York heet. Daar stond ik met Dieteke in een rooftop bar in de Meatpacking District. WOW! Genieten genieten genieten! Cocktails, mooi jurkje aan (check foto), mannen die maar langs blijven lopen voor een praatje en op de achtergrond de skyline van New York! En als kers op de taart wordt je dan gevraagd of 'je wat te drinken wil van die man daar aan dat tafeltje? Een cocktail misschien?'. Ja ja, DIE man ja, die al de HELE avond zijn ogen niet van je af kan houden! Driedubbel wow met een toefje slagroom! Natuurlijk accepteer je dat drankje en ook de volgende cocktail en als hij voorstelt jou en je vriendinnen de volgende dag mee uit eten te nemen dan doe je dat ook...... Kortom, ik was als een bakvis. Sex and the City was er heel even niets bij!

Maar een paar weken terug dus even geen Sex and the City scenario's. Ik belde mijn moeder om mijn hart te luchten. 's Ochtends belde ze terug. 'Gaat het dochterlief?' Ik ben zo'n type dat me de dag er na al weer een stuk beter voelt en eigenlijk een beetje van zichzelf baalt vanwege het drama dat ze er (soms onnodig, wat een zelfreflectie) van gemaakt heeft. Mijn moeder vergelijkt mij wel eens met een Mediterraanse: bij slecht nieuws of tegenslag laat ik flink van me horen, maar daarna is het ook snel weer over. Dus: 'ja hoor mam, niets aan de hand, welk manspersoon ook al weer?'. 'Gelukkig', zo sprak mijn moeder. En toen kwam DE vraag:

'Dacht je niet heeeeel even toen je wakker werd vanmorgen: weg met die uitdaging, wat kan mij het ook schelen, ik pak mijn creditcard en ga HEEL VEEL kleding kopen om mezelf flink op te vrolijken?'

Wat een heerlijke gewaarwording om er even bij stil te staan en dan in VOLLE eerlijkheid te kunnen zeggen: 'Nee mam, daar heb ik geen seconde aan gedacht.'